LECTIO DIVINA


INTRODUCTION
       Lectio Devina literally means ‘the divine reading’ or the method of prayerful reading of the scripture. St. Benedict of Nursia, Italy, (480-542 CE) the father of western monasticism, may be credited with the idea of Lectio Divina. The Holy Father, Pope Benedict XVI says on Lectio Divina as one of the many fruits of the biblical springtime.[1]  Lectio Divina involves five stages or spiritual degrees:

i) LECTIO (READING)
       Lectio Divina begins with an attentive reading or a rereading several times of the text in which we want to hear what God says. The chosen text needs to be read over and over until it becomes familiar, almost learned by heart, emphasizing the main elements. We are supposed to reply the question in this stage: What is the real meaning of the passage I have read?

ii) MEDITATIO (MEDITATION)
        Once we discover the meaning of the biblical text we try to become involved personally by applying the meaning to our own life. The question that arises in the mind is “what is the text saying to me?  Meditation on what we have read helps us to make it our own by confronting it with ourselves. Here, another book is opened; the book of life. We pass from thought to reality. The text that we have read and understood becomes the norm of life. We find an answer to the question ‘what must I do to put it into practice or what must I do to give its meaning to my own life? [2]    

iii) ORATIO (PRAYER)
         The aspiration to know what God wants from us leads naturally to prayer. In this way a burning desire arises for what daily life should become. When we pray we don’t ask so much for what we lack but rather for what God has enabled us to see and understand. We need to ask ourselves: what do we say to the Lord in response to His word? Hence, we have to use the phrases or verses in the text to respond to God in our own words and express our burning desire to do God’s will which must be the object of our prayer.

iv) CONTEMPLATIO (CONTEMPLATION)
            The desire to do God’s will leads gradually and unconsciously to adoration, silence praise and a humble surrender to Him. We look at the person of God with the eye of our heart and wait patiently and silently for the Lord to infuse us with His love.  We desire to have a deep union with God and long for it with our whole heart. God will give it to us. Let us ask ourselves what conversion of mind, heart and life is the Lord asking of us?[3]

v) ACTIO (ACTION)
          We take a practical resolution that emanates from the text that we have considered in the Lectio Divina and let that resolution move us to make our lives gifts for others in charity.

CONCLUSION  
          St. Jerome declares that ignorance of the scripture is the ignorance of Christ. Therefore, let us take effort to nourish and thrive in holiness through the word of God by practising the Lectio Divina that serves as the cornerstone of the interpretation of the Word of God. 

BIBLIOGRAPHY
Egan, Keith. J. ed. Carmelite Prayer: A Tradition for the 21st Century. Mysore: Dhyanavana Publications, 2005.
Pazheparamphil, Thomas P.A. Lectio Divina: A Prayerful Reading of the Bible. Bangalore: Asian Trading Corporation, 2006.
Morello, Antony Sam. Lectio Divina  and the Practice of Therasian Prayer. Trivandrum: International Publishing House, 2004.
Benedict XVI, Verbum Domini: Post- Synodal Apostolic Exhortation. Trivandrum: Carmel Publishing House, 2011.
Document of the Pontificial Biblical Commission, The Interpretation of the Bible in the Church. Bangalore: NBCLC Publication, 1994.


[1] Pazheparamphil, Thomas P.A. Lectio Divina: A Prayerful Reading of the Bible. Bangalore: Asian Trading Corporation, 2006 p 13

[2] Morello,  Sam. Lectio Divina  and the Practice of Therasian Prayer. Trivandrum: International Publishing House, 2004 p 42

[3] Benedict XVI, Verbum Domini: Post- Synodal Apostolic Exhortation. Trivandrum: Carmel Publishing House, 2011 p 143

BRO. E.Edison Raj I Th.
ST.JOSEPH’S INTERDIOCESAN SEMINARY
MANGALORE




மாந்தருள் மாணிக்கம்- இயேசு

நற்பண்புகளை ஒருங்கே கொண்டிருக்கும் நல்ல மனிதர்கள் நாளும் வளமையோடு போற்றப்படுவர். மனிதருள் மாமனிதர் எனவும் போற்றப்படுவர். எல்லா சமயத்தவரும் சமய நம்பிக்கையற்றோரும் சிறந்த மனிதரை என்றும் மானிட வாழ்வுக்கு உயர்ந்த எடுத்துக்காட்டாக என்றும் ஏற்றுக்கொள்வர். இயேசுவை இறைவனாகப் போற்றும் அனைவரும் அவரை சிறந்த மனிதனாகவும் இவ்வுலக வாழ்விற்கு இணையற்ற மாதிரியாகவும் கருதுகின்றனர். பிலாத்து இயேசுவைக் காட்டி, “பாருங்கள், இதோ! மனிதன்” எனக் கூறினார். (யோவன் 19:5). இயேசு தம் வாழ்நாளில் அவரது மக்கள் பணி தொடர்ந்தது மூன்று  ஆண்டுகள் எண்ணற்ற மக்கள் அவரது ஆளுமையால் ஈர்க்கப்பட்டனர். அவரது இலட்சிய வாழ்வால் ஈர்க்கப்பட்டு அவரைப்பின் தொடர்ந்த சீடர்கள் பலர். கோடான கோடி மனிதர்களை நெறிப்படுத்தி, அவர்களுடைய வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் கொடுத்த இயேசு தன் ஆளுமையால் மாபெரும் மானிடராய் விளங்கினார். அவரது வாழ்க்கை பண்புநலன்கள் குறிந்து விரிவாக அறிந்து கொள்ள முற்படுவதே இவ்வாய்வின் நோக்கமாகும்.

இயேசுவின் ஆளுமை
ஒருவருடைய ஒருங்கிணைந்த நற்பண்புகளையே ஆளுமை என்பர். இயேசுவின் நற்பண்புகளே அவரது ஆளுமை. 19-ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட இயேசுவின் வாழ்க்கை வரலாறு பல உளவியல் பாணியில் அவரது ஆளுமையை விவரிக்க முயன்றாலும் அவை எழுதியோரின் ஆளுமையையே வெளிப்படுத்துவதாக அமைந்தள்ளது. இயேசுவின் ஆழ்மன ஆளுமையின் உட்கூறுகள் நற்செய்தியில் நேரடியாக பேசவில்லை என்பது உண்மை. எனினும், புதிய ஏற்பாட்டில் வரலாற்றில் வாழ்ந்த இயேசுவின் சொற்களைக் காணலாம். அதில் அவருடைய செயல்களை காண்கின்றோம். வாழ்வு நிகழ்ச்சிகள், பணிகள் உறவுகள் மற்றும் இலட்சிய ஈடுபாடுகளின்வழி அவரது ஆளுமையை நாம் ஊகித்து அறியலாம்.

இயேசுவின் நற்பண்புகள்
இவ்வுலகில் சாதாரண மனிதரைப்போல் அல்லாமால் மாந்தரின் உள்ளார்ந்த நல்ல உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளிக்கும் நற்குணத்தை இயேசு பெற்றவர். அவரது உள்ளம் கருணையே வடிவாகக் கொண்டு, தம்மைச் சுற்றி உள்ளோரின் வாழ்க்கை வளத்திற்காக பாடுபட்டார். இவ்வுலகில் `யாருக்கு என்ன நடந்தால் எனக்கு என்ன?’ எனும் குறுகிற சிந்தனைக்கு இடம் தராமல் பரந்த நெஞ்சத்தைக் கொண்டிருந்தார். அவரது உணர்வுகள் மெல்லியவை, ஆழமானவை; ஏழை எளியவரின் இன்ப துன்பங்களை, துயரங்களைத் தமதாக்கிக் கொண்ட தொண்டுள்ளம் கொண்டவர்.

இயேசு பிறர் உணர்ச்சிகளுக்கு மதிப்பளித்து தம் இதயத்தை விசாலமாக்கினார்; அவர்களுடைய கண்ணீரிலும் கவலையிலும் தம் உள்ளத்தைக் கரையவிட்டார். வாடிய பயிரையும் துன்புறும் உயிர்களைக் கண்டபோதெல்லாம் தனது உள்ளத்தால் வாடினார். பச்சிளம் குழந்தைகளின் சிரிப்பைக் கண்டு தாமும் சிந்தை நெகிழ்ந்தார். சிரித்து மகிழ்ந்தார்; அடிமையாக்கப்பட்டோரின் வாழ்வு சிறக்க நாளும் முயன்றார். உரிமைக்கேட்டு உடைக்கப்பட்ட ஏழைகளின் குருதியால் தம் உள்ளத்தையம் உணர்வுகளையும் தோய்த்தவர்.

உணர்ச்சிகளுக்கு இயேசு அடிமையாகவில்லை; உணர்ச்சி வேகத்திலோ, வெறியிலோ அவர் செயற்பட்டதில்லை. மலையாக எழுந்து மறுநிமிடமே அலைபோல் வீழ்ந்துவிட்டவை அல்ல அவருடைய உணர்ச்சிகள். அவரது மக்கள் ஈடுபாட்டு அனுபவத்திலிருந்து பிறந்தன; அவருடைய இதயத்தின் ஆழத்தில் நிறைந்தன, நின்று நிலைத்தன. அவருடைய உறுதியான உள்ளத் தெளிவும் இலட்சியங்களும் அவரது தீவிரத் தியாகச் செயல்களாக வடிவெடுத்தன. வெறும் உணர்ச்சி மட்டுமன்று அவரது வாழ்வு. பொங்கிவந்த உணர்ச்சிகளை அவர் ஆற்றுப்படுத்தினார்; ஆக்கப்பூர்வமாக வெளிப்படுத்தினார். அவருடைய உணர்ச்சிகளே அவரது சக்திக்கும் சாதனைக்கும் பிறப்பிடமாக அமைந்தது. அவரது உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடுகள் நாடறிந்த உண்மை எனலாம். அவரது உணர்ச்சிகளுள் ஆழமானது, அடிப்படையானது அவரது இரக்கம். மனிதரின் துன்பத்தைக் காணும்போது மனமிளகினார். தொழுநோயளியைக் கண்டு அவர் மனமிரங்கினார் (மாற் 1:41); தன் ஓரே மகனைப் பறிகொடுத்த கைம்பெண்ணின் கண்ணீரைக் கண்டு அவர் உள்ளம் உருகினார் (லூக் 7:13); நல்ல மேய்ப்பன் இல்லா ஆடுகள்போல் மக்கள் நலிவதைக் கண்டு மனம் வருந்தினார். (மாற் 6:34); மூன்று நாள் உணவின்றி வாடிய மக்களைக் கண்டு தானும் வாடினார். (மாற் 8:2). இவ்வாறு இயேசுவின் இரக்க உணர்வுபற்றி வெளிப்படையாகக் காணலாம். நற்செய்தி ஏடுகளை ஆழ நோக்கினால் அவரது மக்கள் பணிக்கு அடிவேராக இருந்தது ஏழைகளிடத்தில் அவர் கொண்டிருந்த இரக்க உணர்வே என்பது தௌளத் தெளிவாகத் தெரியவரும்.

துன்புறுவோருடன் தம்மையே ஒன்றுபடுத்திக் கொண்டார். “அவர் பிறர் பிணிகளை ஏற்றுக் கொண்டார்” (மத் 8:17). துன்புறுவோருடன் அவர் துவள்கிறார்; கண்ணீர் வடிப்போரின் துன்பத்தில் அவரும் பங்கேற்கிறார். அடுத்தவர் துயர்கண்டு அழுவது ஆண்மைக்கு இழுக்காகுமோ என அவர் எண்ணவில்லை. பிறரது வேதனை தம்மைத் அண்டாதவறு தம் இதயத்தை இறுக்கிக்கொள்வது நல்ல மனிதத்திற்கு இழுக்கெனக் கருதினார். (மத் 18:23 தெ.; லூக் 16:19 தொ.). இக்குணங்களைப் பெற்றிருப்பதால் அவர் தங்கள் சகோதரனின் கல்லறைக்கு முன் நின்று கண்ணீர்விட்டழுத மார்த்தாளையும் மரியாளையும் கண்டு “மனம் குமுறிக் கலங்கி, கண்ணீர் விட்டார்” (அரு 11:33,35).

கோபம்
துன்புறுவோர், துயருறுவோர்பால் இரக்கம் கொண்டாலும், ஏழையோர்க்கு, அதிலும் குறிப்பாக ஏழை எளியவருக்குக் கொடுமை இழைபபவரைக் கண்டு அவர் பெரிதும் சினம் கொண்டர். மனிதம் சிதைந்து சீர்குலைந்து போவதைக் கண்டு மனம் கொதித்தார்; ஆதிக்கப்போக்குகளையும் அநீதிகளையும் கண்டு ஆத்திரமடைந்தார், ஆலயமுற்றத்தில் ஏழைகளைச் சுரண்டும் ஏமாற்று வேலையைக் கண்டு வெகுண்டெழுந்தார். அந்த ஏமாற்று வேலையைச் செய்த வியாபாரிகளை விரட்டி அடித்தார் (மாற் 11:15 தொ.) சட்டத்தின், சமய மரபுகளின் பெயரால் சாதாரண மக்கள்மீது சுமக்கவியலாத பாரங்களைச் சுமத்திய பரிசேயர், மறைநூல் அறிஞர், சட்ட வல்லுனர் போன்றோரின் பொய்களை, போலித்தனங்களை வன்மையாகச் சாடி கண்டித்தார் (மத் 23:13 தொ).

சமூதாயப் பார்வை
மனிதர்களைப் பற்றியும் சமுதாயத்தைப்பற்றியும் இயேசு கொண்டிருந்த கண்ணோட்டமும் கணிப்பும் மேலோட்டமானவையாகக் கொள்ளவியலாது. மேலாதிக்க வகுப்பினார் பார்வைகளையும் மதிப்பீடுகளையும் அவர் தமதாக்கிக் கொள்ளவில்லை அவரது பார்வை ஆழமானது, அடித்தட்டு மக்களின் நிலை சார்ந்தது. அவர் வீண் பகட்டுகளைக் கண்டு ஏமாறவில்லை, பரிசேயர் குணங்களை விரும்பவில்லை. எனினும், அரசியல்வாதிகளின் பொய்மைகளையும் சமயவாதிகளின் பக்திச் சாயங்களையும் இனம் கண்டார். அன்றைய சமூகம் நீதிமான்கள் எனக் கருதியவர்கள் எல்லாம் அவரது பார்வையில் நீதிமான்களாகப்படவில்லை; அன்றைய சமூகத்தால் பாவிகள் எனக் கருதியவர்களை அவர் பாவிகளாகக் கருதவில்லை. (லூக் 18:9-14;19:1-10;7:36-45). இறைவனது ஆசீபெற்றவர்கள் எனக் கருதப் பெற்ற அன்றைய செல்வர்களை நோக்கி அவர் “பணக்காரர்களே, உங்களுக்கு ஐயோ கேடு!” (லூக்6:24) என்றும்; இறைவனின் சாபத்துக்கு உள்ளானவர்கள் என எண்ணப்பட்ட ஏழைகளை நோக்கி “ஏழைகளே, நீங்கள் பேறுபெற்றவர்கள்” (லூக் 6:20) என்றும் கூறுகிறார்.

இயேசுவின் அறிவு ஆழமானது மட்டுமன்று, கூர்மையானதும் கூட. அவர் வாதம் செய்வதிலும் பேச்சில் தம்மைப் பிடிக்கப் பார்ப்பவர்களின் வாயடைப்பதிலும் வல்லவராக இருந்தார். அதற்குப் பல தெறிவான எடுத்துக்காட்டுகள் நற்செய்தி ஏடுகளில் உள்ளன. செசாருக்கு வரி கொடுக்கலாமா எனும் கேள்விக்கு அவர் அளித்த பதில் (மாற் 12:12-17), உயிர்த்தெழுதல் உண்டா எனக் கேட்டோருக்கு அவர் தந்த மறுமொழி (மாற் 12:18-27), அவரது அதிகாரத்தைக் கேள்விக்கு உள்ளாக்கியோருக்கு அவர் விடுத்த எதிர் கேள்வி (மாற் 11:27-33), விபச்சாரத்தில் பிடிபட்ட பெண்ணைக் கல்லெறிய வந்தோர்க்கு அவர் தந்த சொல்லடி (அரு 9:3-9) என்பன போன்றவையாகும்.

மனிதநேயப் பண்பாளர்
ஆண்களிடம் மட்டுமின்றி பெண்களிடமும் இயேசு இனிதாகப் பழகுகின்றார். அன்றைய ஆணாதிக்க யூத சமூகத்திற்கே உரிய தவறான எண்ணங்களை வெறுத்தார். சான்றோர்களும் சமயப் பெரியவர்களும் பெண்களுடன் பேசுவதும் பழகுவதும் இழுக்கானது எனக் கருதிய சமூகத்தில் அவர்களுடன் இயல்பாகவும் சுதந்தரமாகவும் பேசிப் பழகினார். அவர்களை அவர் மனித ஆட்களாக மதித்தார்; மனித நேயத்துடன் நடந்துகொண்டார். இவ்வாறு சமாரியப் பெண்ணிடம் அவர் தாமாகவே முன்வந்து தயக்கமின்றிப் பேசத் தெடங்குகிறார் (யோவா 4:5 தொ); கனானேயப் பெண் தம் சொல்லுக்குத் தக்க மறுப்பு சொல்வதைக் கேட்டு வியந்து மகிழ்ந்து பாராட்டுகின்றார், அவள் கேட்டதைச் செய்கின்றார் (மாற் 7:24-30); மார்த்தாளும் மரியாளும் உரிமையடன் தம்மிடம் உரையாடுவதை அவர் ஏற்றுக்கொள்கின்றார் (லூக் 10:38-42;அரு11:21தொ) தேவைப்படும்போது பெண்களைத் தொடவும் அவர் தயங்கவில்லை (மாற் 1:31; 5:41); பெண்கள் தம்மைத் தொடுவதையம் அவர் தவறாகக் கருதவில்லை (லூக் 7:36 தொ; மாற் 5:25 தொ). சில பெண்களைத் தம் சீடராகக் கொண்டதோடு அவர்களது பொருளாதார ஆதரவையும் ஏற்றுக்கொண்டார் (லூக்8:1-3).

அவருக்கு யாரும் பகையில்லை. பரிசேயர், சதுசேயரின் தவறுகளை அவர் கண்டித்தபோதிலும் அவர்களில் அவர் யாரையும் வெறுக்கவில்லை. பரிசேயரான நிக்கோதேமு இரவில் அவரைப் பார்க்கவந்தபொழுது அவரை இயேசு வரவேற்று உரையாடுகிறார் (லூக்7:3). இப்பண்பு “யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர்” எனும் தமிழரின் உயர் மரபிற்கு எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகிறது.

இயேசுவின் காலத்தில் இசுராயேல் சமூகமானது உரோமை ஆட்சிக்கு உட்பட்டிருந்தது. அதன் ஆதிக்கத்தில் சமய, சமூக, பொருளாதார, பண்பாட்டு நசிவுக்கு ஆளாகி நின்றது. அத்தகைய சமூகத்தில் பிறந்து வளர்ந்தாலும் இயேசு அடிமையாகச் சிந்திக்கவில்லை, செயல்படவில்லை. மாறாக விடுதலை மனிதனாக வாழ்ந்தார்; அந்தத் தன்னுரிமை உணர்வையே ஏனையோருக்கும்தர முயன்றார். “நாமார்க்கும் குடியல்லோம், நமனையஞ்சோம்” எனும் வெற்றி உணர்வு அவருக்கு இருந்தது. நமக்கெல்லாம் தலைவன் இறைவனே, வேறு எவரும் இல்லை எனும் யூத சமய மரபுக்கு உரிய விடுதலைச் சிந்தனை அவரிடம் ஓங்கி நின்றது.

வாழ்விற்குப் பொருத்தமற்ற எத்தனையோ சமய மரபுகளையும் சமூகச் சட்டங்களையும் மீறத் துணிகிறார். ஊனமுற்ற நோயாளியைக் குணமாக்குவதற்காக ஓய்வுநாள் மரபினை மீறவும் துணிந்தவர். (மாற்3:1-6 2:23தொ); ஆசாரத் துப்புரவு முறைகளைத் தூக்கி எறிந்தவர் (மாற் 7:1 தொ,19); அன்றைய சமயவாதிகளின் நடைமுறைக்கு மாறாக அவர் பாவிகள் மற்றும் பெண்களுடன் நற்சிந்தனையுடன் பழகுகிறார்; அக்கால சமூகப் பழக்கவழக்கத்திற்கு, விதிக்கு மாறாக அவர் தொழுநோயளரைக்கூட தயக்கமின்றி சிறிதும் கூச்சமின்றி பிறர் தம்மை இழிவுபடுத்தினாலும் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் தொட்டார் (மாற் 1:41); பெரும்பாடு கொண்ட பெண் தம்மைத் தொட்ட நிகழ்வை ஊரறியச் சொல்லவைத்து அது தீட்டு அல்ல என ஊரறிய தெரியப்படுத்துகிறார். (மாற் 5:25 தொ).

பல யூத சமய-சமூக மரபுகளையும் சட்டங்களையும் நடைமுறையில் மீறியது மட்டுமன்று, கடவுளின் வார்த்தை எனக் கருதப்பட்ட யூத சமயத் திருநூலாகிய தோராவின் (பழைய ஏற்பாடு) சில பகுதிகளைக்கூட அவர் கேள்விக்கு உள்ளாக்குகிறார் (மாற் 10:2-12; உபா24:1-4); தூய உணவு வகைகள் பற்றிய சட்டங்களை அவர் அடியோடு மாற்றுகிறார் (மாற் 7:14-23). மேலும் அன்றைய யூத சமயத்தின் மையமாக இருந்த எருசலேம் ஆலய வழிபாட்டையே கேள்விக்கு உள்ளாக்கி உண்மை மனித வாழ்வே உயர்ந்த வழிபாடு என்கிறார் (அரு 4:21-23). இறுதியாக அந்த ஆலயமே இடிக்கப்படும் என இறைவாக்கு உரைப்பதோடு (மாற் 13:1-2) அதை இடித்துவிடுங்கள் என அறைகூவலும் விடுத்தார் (அரு 2:19 ; மாற் 14:57-58).

சாதி, சமய, இன, மொழி எனும் வரம்புகளைக் கடந்தது அவரது மனிதநேயம். ஆண்-பெண், யூதன்-புற இனத்தான் எனும் வேறுபாடுகள் இன்றி எல்லார் நலனிலும் அவர் அக்கறை காட்டினார். தேடி வந்தவரையெல்லாம் வரவேற்று, தேவைப்பட்டோருக்கெல்லாம் உதவினார். அவர் சார்புறுதி எவர்மீதும் இன்றி சமச்சீராக எல்லாருக்கும் ஒரே வகையில் அன்பு செய்யவில்லை. ஏழை - பணக்கரார், சுரண்டப்படுவோர் - சுரண்டுவோர், அடக்கப்படுவோர் – அதிகாரம் உடையோர் எனும் இரு பிரிவுக்குமிடையில் நடுநிலையோடு, வறியவர் சிறியவர், நோயாளர் ஆதரவற்றோர் . தாழ்த்தப்பட்ட ஒதுக்கப்பட்ட மக்களிடம் அவர் கொண்டுள்ள அக்கறை தனிச் சிறப்பானது. எல்லோருக்கும் தொண்டனாகவும் ஏழைகளுக்குத் தோழனாகவும், அனைத்து மனிதரிடமும் அன்புகாட்டி வறியோர், வாழ்விழந்தோர், போன்ற அனைவருக்கும் அன்பு காட்டியது அவரது உயர்ந்த நற்பண்புக்கு எடுத்துக்காட்டாகும்.

மனிதநேயம் உள்ளத்து அளவில் நின்றுவிட்ட உணர்ச்சியாக மட்டுமில்லாமல் அவரது முழமையான ஈடுபாடு, வாழ்வின் தொடர் செயற்பாடு என்றளவில் அது பேச்சுடன் முடிந்துவிட்ட வெறும் போதனையுமின்றி துன்புற்றோரின் துயரைக் களைந்து, கவலையுற்றோரின் கண்ணீரையும் துடைக்கின்றார். பாவம் செய்தவரை மன்னிக்கும் பெருந்தன்மை கொண்டவர்; நோயுற்றோருக்கு மருத்துவராகவும் சமுதாயத்தில் ஒதுக்கப்பட்டோருக்கு உற்ற துணையாகவும்  விளங்குபவர்; அவருடன் சகோதரத்துவ சம பந்தியில் அமர்ந்து மகிழ்ந்தனர். ஒடுக்கப்படடோர் அவரிடம் உரிமைவாழ்வைப் பெற்றனர். “எளியோருக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கவும், சிறைப்பட்டோர் விடுதலையடைவர், குருடர் பார்வை பெறுவர் என அறிவிக்கவும், ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு உரிமை வாழ்வு வழங்கவும், ஆண்டவர் அருள்தரும் ஆண்டினை அறிவிக்கவும்” (லூக் 4:19) என்பது அவரது எண்ணம். அதுமட்டுமன்று; அதுவே அவரது பணிவாழ்வின் தொடக்கமும், நிறைவுமாகும். இதனால்தான் “எல்லாம் நன்றாகவே செய்திருக்கிறார்” (மாற் 7:37) என மக்கள் திரள் அவரைப் பாராட்டுகின்றது; “எங்கும் அவா நன்மை செய்துகொண்டே சென்றார்” (தி.துப10:38) என அப்போஸ்தலர் பணி அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றையே சுருக்கமாக எடுத்துரைக்கிறது.

அன்பு மேல்நிலையில் நின்று அவர் காட்டும் கருணை நயம் அன்று. தம் நிலையை விட்டுவிடாது, தம் பாதுகாப்புகளை இழந்துவிடாது ஏழைகளுக்கு இரங்கி அவ்வப்போது இறங்கி உதவி செய்யம் வகையில் இயேசுவின் அன்புப்பணி அமையவில்லை. அவரது அன்பு தம்மையே வெறுமையாக்கியது. ஏழை எளியவருடன் தம்மையே ஒன்றுபடுத்திக் கொண்டது. “அவர் செல்வமிக்கவராய் இருந்தும்…. உங்களுக்காக ஏழையானார்” (2 கொரி 8:9). இறையியலார் மோல்ட்டமான் கூறுவதுபோல், “அவர் ஏழைகளின் சகோதரன், மக்களின் தோழன், கைவிடப்பட்டோரின் நண்பன், நோயுற்றோருக்கு இரங்கும் ஆதரவாளன். தம் அன்புறவால் தம் விடுதலையையும் நலமாக்கும் ஆற்றலையும் அவர்களுக்கு நல்குகிறார். அவரில் ஆண்களும் பெண்களும் சகோதரத்துவ மனிதனைக் கண்டுகொள்கின்றனர்.

சரித்திரப் பண்பாளர்
உயர் மனிதனாகக் கருதும் மரபு நோக்கும் சராசரி மனிதனகாக் கருதும் இன்றைய சிலரது நோக்கு ஏற்கக்கூடியவையல்ல. மரபு நோக்கில் அவர் இன்னொரு உலகைச் சார்ந்த மனிதன், இயல்புக்கு அப்பாற்பட்டவர். அவர் ஒரு தனிப்பிறவி, பிறப்பிலேயே எல்லா அறிவும் ஆற்றலும் பெற்றிருந்தார். உண்மையில் பிரச்சினையோ, மனதில் குழப்பமோ, தயக்கமோ, பலவீனமோ, குறைபாடோ எதுவுமே இருந்ததில்லை. மரபு கற்பனை செய்துகொள்ளும் இயேசு, உண்மை மனிதனாக இருந்திருக்க முடியாது. நற்செய்தி ஏடுகளும் இத்தகைய கண்ணோட்டத்திற்கு எதிராக எழுப்பம் கேள்விகள் பல. இதற்கு மாறாக இன்று சிலர் அவரைச் சராசரி மனிதனாக மட்டுமே பார்க்கின்றனர். தொடக்கம் முதல் இறுதிவரை தாம் யார், தம் இலட்சியம் யாது? அதை நிறைவேற்றுவது எவ்வாறு என்பன பற்றித் தெளிவின்றி நின்றவர்; ஆயிரம் சந்தேகங்களுக்கிடையில் எது உண்மை, என்ன நிலைப்பாட்டினைத் தாம் எடுப்பது எனத் தெரியாது தயங்கியவர்; எனினும் திறந்த மனதுடன் என்றும் உண்மையைத் தேடிய சிறப்பு உடையவர் என்றே அவரை காண்கின்றனர். இந்த நோக்கும் ஏற்க முடியாததே. ஏனெனில் சராசரி வாழ்வு வாழ்ந்த ஒரு மனிதன், உண்மைத் தெளிவோ இலட்சிய உறுதிப்பாடோ இல்லாத ஒருவன் வாழ்ந்த காலத்திலும் சரி, வரலாற்றின் தொடர்ச்சியிலும் சரி இவ்வளவு பெரிய தாக்கத்தை எவ்வாறு ஏற்படுத்தியிருக்க முடியும்? என்ற கேள்வி எழலாம். நற்செய்தி ஏடுகள் இயேசுவை கேள்விகள், குழப்பங்களுக்கிடையிலும் இலட்சியத் தெளிவும் தீவிர செயல்பாடும் கொண்டவராகவே காட்டுகின்றன; எத்தனையோ சராசரி மனிதர்களுக்கு இடையே வாழ்ந்த இன்னொரு சராசரி மனிதன்.

முடிவுரை
இயேசுவின் பல்வேறு முக்கியப் பண்புகளை அவரது மூலமுதல் பண்புடன் இணைத்துப் பார்த்தால் நம் பார்வையில் பளிச்சிடுவது அவரது ஆளுமையின் முதிர்ச்சியே எனலாம். உளப்பக்குவத்திற்கு உன்னத எடுத்துக்காட்டாக, மனநலத்திற்குச் சிறந்த உதாரணமாகவே நம் கண்முன் நிலைத்திருக்கிறார். ஆளுமை வளர்ச்சியின் அடையாளங்கள் என உளவியலார் கருதும் பல கூறுகள் வியப்பளிக்குமளவு அவரிடம் நற்பண்புகள் ஆக்கம்பெற்று விளங்குகின்றன. இவற்றில் அவரது ஆளுமையின் ஒருங்கிணைந்த நற்பண்புகளையே குறிப்பிடத்தக்கதாகக் கொள்ளலாம்.

உணர்ச்சிகளும் இலட்சியங்களும் ஒன்றோடு ஒன்று மிக அருமையாக அவரிடம் ஒருங்கிணைந்து நிற்கின்றன. பசி, தாகம் எனும் இயல்பு நாட்டங்கள்கூட இறையரசுப் பணி எனும் இலட்சியத்தால் நிறைவுபெறுகின்றன (யோவா 4:34). அதுபோல் மிகச் சிறப்பாக அவரிடம் ஒருங்கிணைந்து நிற்பவை அவரது அகத்தன்மையும் புறத்தன்மையும். தனிமையில் மகிழ்கிறார், பிறரிடம் அன்புகாட்டும் நல்ல உறவுகளில் திளைத்து, ஆழ சிந்தித்து, ஆர்வமுடன் செயல்படுகிறார். எவ்வளவு அதிகமாகப் பணிசெய்கிறாரோ அவ்வளவு ஆழமான இறைசிந்தனையில் திழைப்பார். அவரது வாழ்வில் பணியும், செபமும் ஒன்றையொன்று ஆழப்படுத்துவதால் பணியா? செபமா? எனும் போலியான பிரச்சனை அவருக்கு இல்லை. மேலும் அவரது சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் முரண்பாடில்லை. பிறருக்குப் போதித்ததைத் தம்வாழ்நாளில் வாழ்ந்தும் காட்டுகிறார். நமக்கு நல்ல வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டி என்றும் போதிக்கிறார்.

ஒருங்கிணைந்த ஆளுமை அவர் பிறப்பிலேயே இருந்ததில்லை. அன்றாட வாழ்வின் அக-புற இழுபறியான சமூகம் போராட்டங்களிடையே அவரிடம் வளர்ந்த ஒன்றுதான் எனலாம். மக்கள் தம் வாழ்வில் சந்திக்கும் பல சிக்கல்களை; எதிர்மறைகளை தம்வாழ்வில் அன்றாடம் தாமும் சந்தித்தார். தம் பணிகளில் அவர் எத்தனையோ நெருக்கடிகளுக்கும், மனக் குழப்பங்களுக்கும், அக முரண்பாடுகளுக்கும் ஆளானார். சதாரண மனிதரைப் போல் அவரும் சோதனைத் துன்பங்களுக்கு உள்ளானார் (எபி 4:15). பணியின் துவக்கத்தில் அவர் எதிர்கொண்ட சோதனைகள் (மத் 41-11), மக்களும் சீடரும் யார் எனத் தம்மைக் கருதுகிறார்கள் என்று அறிய அவர் கேட்ட கேள்விகள் (மாற் 8:27-29), இறுதியில் கெத்சமெனியிலும் கல்வாரியிலும் அவருக்கு ஏற்பட்ட கலக்கங்கள் (மாற் 14:34 தொ.; 15:35) இதற்குத் தெளிவான சான்றுகளாகும். இத்தகைய தயக்கங்களிலும் மனக்குழப்பங்களிலும் தம் இறையரசு இலட்சியத்தையே முன்வைத்து அதன் அடிப்படையில் அவற்றிற்கு ஏற்ற முடிவைக் காண்கிறார்.

இயேசு ஒரு சாதாரண மனிதன், கிராமத்தில் பிறந்து வளர்ந்த ஓர் ஏழைத் தொழிலாளி என்றாலும் சராசரி மனிதனாக வாழவில்லை. வாழ்வில் ஆழமாக ஈடுபட்டு மனிதனின் இன்ப துன்பங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் உயர்ந்த குறிக்கோளினை உள்ளத்தில் தெளிவுபடுத்தி தம் உழைப்பையும் உயிரையும் அதற்கு முழுமையாகத் தருகின்றார். மனிதர்கள் நாளும் எதிர்கொள்ளும் அனைத்துப் பிரச்சனைகள், தயக்கங்கள், குறைகள். குழப்பங்கள் போன்றவற்றையும் சந்திக்கின்றார். `எல்லாரும் இன்புற்றிருக்க வேண்டும்’ - எனும் இறையரசு இலட்சியத்தின் அன்பு சக்தியால், அர்ப்பணத்தால் அவற்றை மேற்கொள்ளுகின்றார். சராசரி மனிதரிடம் இல்லாத இந்தச் சாதனை காரணமாகத்தான் மாமனிதன் எனச் சரித்திரம் அவரைப் போற்றுகின்றது போலும். சராசரி மனிதரிடம் இல்லாத இந்த அன்பு வாழ்வால்தான்,  தியாக இறப்பால்தான் மனித தெய்வம் மாந்தருள் மாணிக்கம் என இன்றளவும் மக்கள் நாளும் வழிபடுவது இயல்பே.

சுருக்கக் குறியீடுகள் :
மத்.– மத்தேயு
மாற்.– மாற்கு
லூக்.– லூக்கா
அரு.– அருளப்பர்
யோவா – யோவான்
திதுப.– திருத்தூதர் பணிகள்
பிலி.– பிலிப்பியர்
கொரி.– கொரிந்தியர்
எபி.– எபிரேயர்

தி. மரியசீலன்
முனைவர் பட்ட ஆய்வாளர்
மொழியியல் துறை
தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம்
தஞ்சாவூர் 613 010

Church Mission in the Context of Religious Pluralism


 INTRODUCTION
The Church by its very nature is missionary according to the plan of the Father, it has origin in the mission of the Son and the Holy Spirit. The church received this task from the mission mandate of Jesus, when he said, “Go therefore and make disciples of all nations.”As we all know that India is a multi- religious and multi- cultural nation where the Christians constitute just above two percent of the total population. In this context the Church mission that is to proclaim Christ means a lot. India as cradle of all the major religions in the world; Hinduism, Buddhism, Sikhism, Jainism, Islam, Christianity and tribal religions is having a lot of problems among the religions.
In this regard mission in India is the greatest challenge for the Church. For Christians in India “to proclaim Christ” in the midst of our neighbors of other faiths and persecutions will be the tremendous task. Here the questions arise,
(a)    What is the mission of the Church among other religions that are in conflict?
(b)   How does the Church approach the Fundamentalists and Fanatics movements?
            In order to explain these present issues on mission I have divided this paper into three parts. The first chapter deals with the basic understanding of mission which highlights the Historical and theological foundation of the Church mission, and its expansion are explained with suitable sub topics.
            The second chapter deals with the Teachings of the Church on mission. Here the various encyclical letters from different Popes, the Vatican Council Decree (Ad Gentes Divintus) and the apostolic exhortations which strengthen the mission aspect of the Church are explained with accuracy.
The third chapter deals with the Church mission and religious pluralism in India. As it is the heart of this scientific paper conceived with the challenges of mission in the pluralistic religious society and its role towards the other religious are stressed strongly.
The main aim of this paper is building up the new human community, which is rooted in God and characterized by love, freedom, equality, justice and peace and which lives in a critical and creative harmony of all religions and cultures and in communion with nature.
CHAPTER I
THE BASIC UNDERSTANDING OF MISSION
1.1 Term Meaning
             Strictly, it means being sent to perform a certain work, such as the mission of Christ to redeem mankind, the mission of the apostles and the church and it members to perpetuate the prophetic, priestly and the royal mission of Christ. First, the term is used for the redemptive task of Jesus and of the church in the world. In the second place it refers to the official resignation of individual’s o congregations to carry the Good News. The third use applies the word “mission” to an intensified free period of pricing and pastoral activity.[1]
1.2 The historical foundation of Christian Mission
            Christianity has expanded in a serial way, i.e. when it lost ground in those regions where it was most strong and secure; it won new followers from those people who seemed to threaten its existence. The survival of Christianity has depended upon its ability to adapt to new and hostile cultures.[2]
1.2.1 Jews and Gentiles
            The first Christians were Jews who had experienced in Jesus the fulfillment of their nation’s hope. The Gospel was the good news of the messiah for God’s people, the Jews. Then at Antioch some rather uneducated Jewish Christians from the country areas started to tell Greeks, completer outsiders, about the good news of Jesus (Acts 11.20). Jews had never thought that Gentiles could become God’s people unless they were circumcised like Jews, I.e. by first becoming a Jew. But, within a generation the majority of Christians in the world were not Jews but Greeks. If the situation had not been like this, it is hard to see how Christianity could ever have survived the Roman invasion of Judaea in A.D 70. The original (Jewish) church vanished; yet the church was stronger and bigger than ever.[3]
1.2.2 Greeks and Barbarians
            In the seventh century AD the Greek- and Latin- speaking Church in North Africa and the eastern Mediterranean seemed to be strong and secure. The only people they feared were the savage barbarians who threatened them from Northern Europe. When the Church was destroyed by the brotherhood of Islam. The Church remained, stronger, and bigger than ever in the culture where it was threatened.[4]
1.2.3 North and South
            After the changes caused by the advance of Islam, the church did not expand very much for several centuries. But movement began again in the eighteenth century, the era of Constantine, the emperor who made the Roman Empire Christian, has ended and we can no longer think in simple terms of lands which have been mission fields and those which have not. The Gospel is no longer given by the rich to the poor or by rulers to their subjects. On the contrary, like evangelists in the New Testament, those who are bearers of the Gospel today will bring no gifts with them except the Gospel itself. The Church’s new centre of gravity can be found in Latin America, Africa and the Far East, and perhaps we stand at the beginning of a new era of cross-cultural mission. Many lands which until recently were communist are now open to the Gospel, and it may be that the Islamic world will also open up, just as Muslims have flooded into the lands of Europe which were once Christian.[5]
1.3 The Theological Foundation of Mission
            The Church is in its nature missionary, ‘It exists by mission, as fire by burning.’ Moreover, mission creates the Church, so it comes before the church’s doctrine and theology. Theology only exists to serve the church in the mission of God. Mission bridges the gap between the Church and the kingdom of God. The goal of the church is not its own good but the Rule of God; the Church was founded for a future in the kingdom of God and so it is for all humankind.
1.3.1 Karl Barth’s View of Mission
            It is not only Roman Catholics who teach that mission belongs to the very nature of the Church. Swiss Protestant theologian Karl Barth also pointed out that the Church does not exist for itself. It is always free from itself; it is not churchly but worldly. Its mission is not additional to its being. It exists as it is sent and active in its mission.[6]
1.3.2 Attitude and Activity
            At times the Church engages in activities which are deliberately missionary. These may involve conversion, Church planting, social work, political action, etc. this is one reason why missions of this sort often fail. Perhaps we ought to ask questions about the missionary activities of our Churches, and measure them against the presence of the missionary attitude. Think that if you renew the Church you are engaging in missionary activity. Christians who thinks in this way may fall into the trap of being satisfied that they have got a missionary attitude- but never actually doing any kind of missionary activity at all! Mission is an attitude of mind which should be at the heart of the Church’s life and work, just as it is at the heart of God, both as He is in Himself and in all He does. The deep change in the church’s attitude towards other religions is flowed from the renewed theology of Vatican II.[7]
CHAPTER II
THE TEACHINGS OF THE CHURCH ON MISSION

            By mission Ad Gentes the council means the missionary activity of the Church by which she aims to proclaim the word and to implant the church among peoples and groups where the Gospel was not yet preached on missionary activity reveal the interpretation of the concept in various epochs according to the signs of the times.
2.1 Encyclical Letters
2.1.1 Probe Nostis (15.8.1840)
            In this encyclical letter Pope Gregory XVI (1831-1846 AD), spoke of the needs to defend the Church and to propagate the faith through the proclamation of the Gospel. The Church toils tirelessly to go into the mission lands to preach the Good News to the people who have not heard of Christ and where the church is not ecclesiastically organized. Particularly dear to his heart are the apostolic mission in India and America.[8]
2.1.2 Ad Extremas (24.6.1893)
Pope Leo XIII (1878-1903) dedicated this apostolic encyclical to the missions in India. Pope emphasized the need for pious and zealous priests of native origin in order that the Church may set firm roots in India. He noted that the preservation of the Christian faith among the Hindus would be precarious and its propagation uncertain as long as there was not a native clergy properly trained for priestly duties, not only to assist foreign priests, but also to be in proper charge of the administration of the Catholic Church in their cities. The Pope stated that in India the native clergy could ‘live among Hindus without causing any suspicion and it is, indeed difficult to say how important this is especially in times of crises.[9]
2.1.3 Rerum Ecclesiae (28.2.1926)
            Pope Pius XI (1922-1939) through Rerum Ecclesiae expressed his two objectives concerning missionary activity. This encyclical proposed the creation of mission stations in the mission countries for better coordination of missionary activity. Missionaries were encouraged construct hospitals, institutions for the care of sick and for the distribution of medicines, elementary schools for the young, who do not intend to take up agriculture, schools for higher education, especially in the arts and sciences and in the professions.[10]
2.1.4 Evangelii Praecones (2.6.1951)
            Pope Pius XII (1939-1958 AD) published this encyclical. The purpose of the missions, he said, was to bring the light of the Gospel to new peoples and to form new Christians, with the ultimate goal establishing the Church on sound foundations among non-Christians peoples and placing it under its own native hierarchy and indigenous clergy.
            Pope Pius XII stated his desire for schools for the young to create an advantageous relationship between the missionaries and the non-Christians of every class, and to help docile young minds understand, appreciate and embrace the Catholic doctrine.[11]
2.1.5 Redemptoris Mission (7.12.1990)
            The encyclical Redemptoris Mission was promulgated by Pope John II (1978-2005). John Paul speaks of an urgency of missionary activity. The mission, Christ the redeemer entered to the Church is still very far from completion. The urgency of missionary evangelization stems from the face that it is the primary service which the Church can render to every individual and to all humanity in the modern world.
The document speaks of three types of situations in Church’s mission. The first is the mission. Here the Church addresses peoples, groups, and socio-cultural contexts in which Christ and his Gospel are not known. The second is of well-established Christian communities. The third is the re-evangelization done mainly in countries with ancient Christian roots where entire groups of the baptized have lost a living sense of the faith, or perhaps no longer even consider themselves members of the Church, and live a life far removed from Christ and his Gospel. John Paul concludes by saying that the responsibility for this mission belongs to the universal Church, to the particular churches and to the whole people of God. Being missionary by nature, the Church is both evangelized and evangelizing.[12]

2.2 Vatican Council Decree, Ad Gentes Divinitus (7.12.1965)
            The second Vatican Council was the beginning of a new Pentecost in the Church and the realization of a world Church. The Council’s decree on missionary activity brought the mission of evangelization to the heart of the Church. The mission has two dimensions 1) the stage of missionary activity to non-Christians who have not yet heard of Christ; 2)missionary activity in new churches which are in the process of maturation and which have not yet reached the fullness of maturity. The church is only beginning her missionary activity by sending her heralds who preach the Gospel by word and by the witness of their lives.[13]

2.3 Apostolic Exhortations
2.3.1 “Evanglii Nuntiandi” (8.12.1975)
Pope Paul VI speaks about the evangelization in the modern world, “to make the Church of the twentieth century, every better suited to proclaim the Gospel to the people on earth, the Christians and non-Christians, believes and non-believers, and the secularized world”.[14]  The various means of evangelization are: witness of an authentic Christian life, preaching through images, the liturgy of the word, the Eucharistic celebration of sacraments, the catechetical instruction, methods of social communication, person-to-person transmission of faith, popular piety, etc.
2.3.2 Ecclesia in Asia (6.11.1999)
            Pope John Paul II speaks about the issue of the encounter of Christianity with ancient cultures and religions are a pressing one. This is a great challenge for evangelization, since religious systems such challenge for Hinduism clearly have a stereological character.
Evangelization in Asia, says the Pope, is the proclamation of Jesus Christ in a multicultural and multi-religious context. The Church considers with great respect all other religions. The proclamation of Jesus as the only Savior in the multi-religious context of Asia has brought serious challenges. He goes on saying that, today the Church Asia like St. Paul in aeropause. (Acts 17:22-31). The document emphasizes inculturation as an effective means of evangelization.[15] 
CHAPTER III
CHURCH MISSION AND RELIGIOUS PLURALISM

3.1 Religions in Conflict
            At the purely religious level the groups tend to be exclusivist or fundamentalist. Because one group believes that its view of the world represents the world as it really is, ignorance, if not falsity, is attributed to the others. Some religions try to proselytize. They are aggressively missionary. Others may tend to marginalize those who differ from them. Even Hinduism that prides itself of its tolerance had actively opposed Buddhism and Jainism in the fast and opposes Islam and Christianity as ‘foreign’ in the present. Aggressive proselytism may lead to self- defensive reactions from other groups. In recent times religions have also reacted in a fundamentalist way when they feel marginalized by aggressive secularization and by a perceived discrimination by the state. Exclusivist in religion gives rise to ignorance and prejudice concerning the others, apart from more negative attitudes that consider others as untrue and immoral, of course, from one’s own point of view. The binding force of religious identity, because of its strength and integrative power, is often used as the basis of group power in situations of social conflict.[16]
            Analyzing the Hindu- Muslim conflict in India, for instance, sociologists point out how the Muslims recall the golden age when they were the rulers. They may look down upon the Hindus as cowardly, promiscuous and weak. They may feel that their own fall from power is due to their infidelity to their religious observance. They feel marginalized and seek to assert their identity around the shariat. The Hindus seek to assert their majority status and their glorious historical past. They consider the Muslims violent, dirty (not observing all their purity/pollution laws), sexually aggressive and religiously intolerant and narrow. Such prejudices can reach deep unconscious levels when the spirits that possess the Hindus turn out to be Muslims who urge them to indulge in behavior like meat - eating that are abhorrent to the Hindus.[17]

3.2 The Church with Other Religion
The Church attitude was apologetic and missionary; she defended her uniqueness and invited other to join her, co-existence, collaboration and solidarity in the common struggle against atheism and evil materialism in an effort to build a better world were not within her scope.[18] The Church as well as the other religions is pilgrims towards this future consummation. This vision has been spelt out in terms of universal harmony. Our approach to their religions has so far been a priori. Our starting point has been that we have the truth about God and the appropriate means to reach God and be saved. Salvation is the context in which we have looked at other religions. The new starting point is the affirmation that in virtue of creation , especially of the humans as images of God, God is in contact with the humans, as individuals and as groups, as befits the social nature of the humans. Our quest for the Kingdom of God therefore calls us to collaborate with the believers of other religions and all people of good will. As a matter of a fact, the Church does affirm the need for such collaboration in the pursuit of a just society on this earth. John Paul II, speaking to leaders of other religions in Chennai, in Feb.1986, said: As followers of different religions we should join together in promoting and defending common ideals in the spheres of religious liberty, human brotherhood, education, culture, social welfare and civic order. Since Kingdom is the goal of mission, then collaboration with the other religions and with all people of good will is the way of mission.[19]

3.3 The Role of the Church towards Mission
            The primary task is to contribute to the building up of a human community of freedom and fellowship, equality and justice. This has economic, political and religious dimensions. Love, justice and care for the poor characterize this universal fellowship. The church itself is a group of people sent into the world to be the symbol and the servant of this Kingdom. Even in this task the church is only collaborating with the spirit who is already present and active in the world carrying on God’s cosmic project.
            The mission of the Church then is universal reconciliation. But there are forces in the world that keep hindering such reconciliation: exclusivist, egoism, quest for power and domination, injustice, exploitation of the other for one’s own benefit. The disciples of Jesus are called to struggle against these forces and the oppressive structures they have created.[20]
3.3.1     A  Multi- Religious Society
From the religious point of view we are now faced with two different ideologies in the country. On the one hand we have the secularists, who seek to privatize religion and to build up a community that will be based on modern, scientific principles. On the other hand, we have the proponents of the Hindutva, who seek to build the unity of the country by asking everyone to identify with an Indian national culture, which is interpreted as rooted in Hinduism.
            We must consciously build up a multi-religious society, in which every religious community is recognized, accepted and respected and has an opportunity to collaborate in the building up of the national community. We have to evolve a new kind of democratic order in which numbers are not important and a majority does not impose its will on the minorities. This new order will be respectful of diversity and participative, allowing each group to contribute its riches to the good of all.[21]

3.3.2        Peace Makers
            Religious conflicts have often economic, political and social causes. These need to be identified and addressed in an effective way. Conflicts also have sources in prejudice and ignorance. These can be dispelled through mutual discovery programmers, participation in festivals, etc. Fundamentalist currents also need to be tackled at the strictly religious level. I think of much these can be done in the context of multi- religious groups of people who are committed to the promotion of justice, equality and peace in the community. Christians could take it as their special mission to organize these committees and animate them. Collaborative action and conversation can help in freeing people from communalism.[22]
3.3.3 Inter- Religious Dialogue
            Inter- religious dialogue is not opposed to welcoming people who wish to become disciples of Jesus Christ and collaborate with him in his historical project, inspired or attracted either by the person and teachings of Jesus or by the witness of his disciples. If we join all believers in promoting social justice and equality for all then we may discover that people are not interested in getting converted anymore for socio-economic reasons.[23]
The mission of God makes our mission automatically dialogical. There is no dialogue without witness, but the witnessing should not be aggressive, though we have to take great care to keep it so in the pluralistic context of India. In a conflictual situation dialogue is difficult and is seen as much broader than merely religious. Religion is only one dimension of human life in society and it cannot be isolated. Though we have talked about the multi-religious situation in the Indian context, once we start forming wider communities that transcend local and limited identities then the search for community will transcend national boundaries and reach out to the whole universe.[24]

CONCLUSION
The Church is the community of Jesus’ disciples who are called together by his word and animated by his spirit to continue his mission and carry it out in all the nations and among all the peoples of the world. The Church’s mission is none other than that of Jesus himself. He went about doing good and proclaiming the good news that God is powerfully present and is transforming this world, gifting his rule  to all and in particular to the poor, oppressed, week, marginalized and outcaste.
We also recognize the fact that India is a multi religious and pluri-cultural country. Such diversity is its divinely bestowed blessing and grace. The Church’s mission in this context calls for it to be a truly dialogical community.  The dialogical mission of the Church also implies that it becomes an agent of reconciliation and peace among the various groups. It has to keep in mind its vocation to be the “light of the world” and “salt of the earth.” We have to create a common forum of dialogue and liberalize action through which mutual misunderstanding, hatred, discord and discrimination could be opposed, and we could together build up a nation with justice, peace and harmony.
The Church should also make all efforts to remove every trace of triumphalism, exclusivist and any attitude of superiority in its teachings, structures, evangelizing activities and the style of the functioning of its institutions. Particularly, it has to ensure that its educational enterprises, charitable activities, health care services and social involvements are geared to the genuine promotion of people`s well-being and progress and not in any way to conversion from their religions. However, it should be pointed out that the Church always defends the right of individuals to profess the religion of their choice. All the same, it denounces proselytisation using questionable means, such as, fraud, force and allurement.
The main aim of this scientific paper is to create a common forum of dialogue and liberative action through which mutual misunderstanding, hatred, discard and discrimination could be opposed, and we could together buildup a nation with Justice, peace and harmony.



[1] Michael Glazier and Monica K. Hellwig, The Modern Catholic Encyclopedia (Bangalore: Claretian Plublications, 1997), 575.
[2] Roger Bowen, So I Send You a Study Guide to Mission (London: ISPCK Publication, 1996), 7.  
[3] Francis Sullivan and Sue Leppert, eds., Church and Civil Society, ATF Series No-8 (Adelaide: ATF Publication, 2004), 82-84.
[4] Roger Bowen, 8.   
[5] Roger Bowen, 9.
[6] Roger Bowen, 12.
[7] Gregory Karotemprel and Jacob Marangattu, eds., Evangelizing In The Third Millennium, Series No-1 (Rajkot: Deepti Publication, 2006), 62.
[8] Shaji Jerman, Mission:  Missiological and Canonical Perspectives (Alwaye: Pontifical Institute Publication, 2005), 104-105.
[9] Shaji Jerman, 108.  
[10] Shaji Jerman, 114-115.
[11] Shaji Jerman, 122.
[12] Julian Saldana, Mission Today: Themes and Issues (Bangalore: Claretian Publications, 2006), 20.
[13] Julian Saldana, 15.
[14] Shaji Jerman, 140-142.
[15] Shaji Jerman, 150.
[16] Amaladoss, “Our Mission in India Today”, Vaigarai 6, no. 2 (September 2001): 12-15.
[17] Thomas Malipurathu and L. Stanislaus, eds., A Vision of Mission in the New Millennium (Mumbai: St Paul’s Publications, 2001), 68.
[18] Gregory Karotemprel and Jacob Marangattu, eds., 55.
  
[19] Thomas Malipurathu and L. Stanislaus, eds., 75.

[20] Gregory Karotemprel and Jacob Marangattu, eds., 17-29.
[21] Thomas Malipurathu and L. Stanislaus, eds., 77.
[22] Thomas Malipurathu and L. Stanislaus, eds., 78.
[23] Joseph Puthenpurakal, ed., Mission Today, vol-1 (Shillong: Vendrame Institute Publication, 1999), 49-50.
[24] Thomas Malipurathu and L. Stanislaus, eds., 81.

Bro. M. Francis Amaladoss
Theology I Year
St. Joseph Seminary,  Mangaore

இயேசு பிறந்த நாளிது


இயேசு பிறந்த நாளிது வானம் மகிழ்ந்து ஒளிருது
காலம் கனிந்த காலையில் கடவுள் தந்த கொடையிது

மணமில்லாத மலரை போல்
இசையில்லாத பறவைப் போல் (2)
அருளில்லாத பாருலகம் அடைந்த துயரம் மாறவே – 2

துள்ளி மகிழும் குழந்தையே
உள்ளம் கொள்ளை கொண்டதே (2)
உந்தன் அன்பின் வரவிலே

விண்ணும் மண்ணும் இணைந்ததே – 2
தொழுவில் தவழும் பாசமே கடவுள் தந்த திருமொழி – 2
சிந்தை குளிரும் பூமுகமே உலகை ஒளிரச் செய்யுமே – 2

குடிலினில் பிறந்த இறை மகனை


குடிலினில் பிறந்த இறைமகனை
குழந்தையாக வந்தவனை (2)
விண்ணில் வாழ்பவர் புகழ்ந்து பாடுவார்
மண்ணில் வாழ்பவர் மகிழ்ந்து காணுவார் (2)

மன்னாதி மன்னரெல்லாம் எண்ணங்கள் கொண்டிருந்தார்
தம் வீட்டில் பிறப்பாரென்று (2)
மாளிகை தேவையில்லை மண்வீடு போதுமென்று
குடிலினில் பிறந்து வந்தார் (2)

விண்மீன் வழிசெல்ல முன் வந்த ஞானியர்கள்
குடில் தன்னை அடைந்தார்களே (2)
பொன் தூபம் வெள்ளைப்போளம் பரிசாகக் கொண்டுவந்து
பணிந்தங்கு வணங்கி நின்றார் (2)

Rivers of the land of the Bible


Introduction
            Rivers are frequently referred to in indicating geographical boundaries of the land of the Bible. The RSV names the following rivers: Abana, Ahava, Chebar, Euphrates, Gihon, Gozan, Hiddekel (Tigris), Jabbok, Jordan, Kishon, Nile, Pharpar, Pishon and Ulai. The studies about these rivers and their connection with the Land of the Bible give us the better understanding of the Bible.
Rivers of Eden:
            Euphrates, Gihon, Tigris, Pishon are named as the rivers of Eden in the Bible. Euphrates is the longest river of Western Asia and one of the two major rivers in Mesopotamia. The river begins in the mountains of Armenia. The Euphrates formed the northern boundary of the territories promised by God to Israel (Gen 15:18 /josh 1:4). The river Gihon refers to a smaller river in the Euphrates valley system. It was the site where Solomon was anointed and proclaimed king (1King 1:33, 38). Tigris is a major river  flowing from the Taurus mountains of Eastern Turkey, the Tigris and Euphrates flow roughly parallel to each other for hundreds of miles in the “Land of the two Rivers” or Mesopotamia. Pishon is one of the four rivers that flowed from the Garden of Eden (Gen 2:11). This is also mentioned in Sir 24:25, where it is compared with wisdom.
Abana and Pharpar:  
            These are the chief rivers of Damascus. The Abana flowed through the center of this great city with Pharpar. When Naaman the leper was asked to bathe in the Jordan River seven times, he complained that he would rather bathe in the Abana or the Pharpar (2 King 5:12).
Jabbok:
            One of the main eastern tributaries of the Jordan River (Duet 2:37). Near “the ford of Jabbok”, Jacob “wrestled with God” and heed his name charged to Israel (Gen 32: 22-32).

Jordan:  
            The longest and most important river in Palestine. This river is part of the Great Rift Valley that runs north to south into Africa. The part north of the Sea of Galilee is called the Upper Jordan; the portion south of the Sea of Galilee is the Lower Jordan. The most significant river in the scripture, the Jordan divided the territory of Israel into Western and Eastern Parts. David fled to the eastern side of Jordan after Absalom’s initial success (2 Sam 17:22-24). The west side of the Jordan was the area generally thought to have been promised to Abraham. John the Baptist carried out his ministry in the Jordan River region (Mt3: 5-6, Mk 1:5, Lk3:3, Jn1:28). Jesus carried out his ministry on the both side of the Jordan (Mt4:15, Mk 3:8, Jn10:40).
Nile:
            The longest river in Africa and possibly the longest river in the world. It flows north nearly 4000 miles from Lake Victoria in Tanzania to the Mediterranean Sea. The Nile figured in the dream of Pharaoh interpreted by Joseph (Gen 41: 1-36) and especially in the events of the Exodus (Exod 2: 7-8). Moses was taken from the Nile (Exod 2:1) and the river was the target of the Lord’s first two plagues on Egypt (Exod 7:15-24). The judgment on Egypt was often described in terms of the drying up of the Nile (Ezek 29: 10).
Conclusion: 
            The more than 150 biblical references to rivers and streams fall chiefly into six categories (a) Serving as a boundary or geographic point of reference (b)A source of cleansing  (c) A source of life (d) A place of Divine- Human encounter  (e) The agent of God’s acts of  provision either rescue or judgment  (f) and as a symbol. As a conclusion, we can say that the context of Bible is more spiritual than Historical.

Bibliography
  • Eliade, Mircea. ed. The Eencyclopedia of Religion vol 12. New York: Macmillan Puplishing Company, 1987.
  • Hahn, Scott. ed. Catholic Bible Dictionary. New York: Library of Congress Cataloging-in- Publishing Data, 2009.
  • Herbert, Lockyer SR. Illustrated Dictionary of the Bible. Nashville: Library of Congress Cataloging-in- Publishing Data, 1986.
  • Brown, Raymond. E., J. Fitzmyer, and R. E. Murphy. The New Jerome Biblical Commentary. Bangalore: Theological Publications in India, 2001.

Bro. M. Francis Amaladoss
Theology I Year
St. Joseph Seminary,  Mangaore