வியாகுலத் தாய்

அருள் நிறைந்தவளே வாழ்க! ஆண்டவள் உம்முடனே

என்று வானதூதர் சொல்லக்கேட்ட அந்த நிகழ்வு மட்டுமே அன்னைக்கு ஒருவேளை மகிழ்ச்சியான நேரமாக இருந்திருக்கும். மரியாளுக்கு மங்கள செய்தி கிடைத்தாலும் எல்லாமே மங்களகரமாக இருந்ததா என்று பார்க்கும்போது இல்லையென்றுதான் தெரிகிறது.
நிறைமாதக் கர்ப்பிiணியாய் பெத்லகேமுக்குக் கணவருடன் போன போது இடமில்லை என்று எல்லோரும் கதவைச் சாத்திய போதும் சரி,

உன் உள்ளத்தை ஒரு வாள் ஊருவும்

என்று சிமியோன் முன்னுரைத்ததைக் கேட்ட போதும் சரி, ஒரு கொலைகார அரசனுக்குப் பயந்து, பச்சிளம் குழந்தையோடு அந்நிய நாட்டிற்கு அகதியாய் ஓடியபோதும் சரி, மரியாள் கலங்கிப்போய்விட்டாள். கோயிலில் காணாமல் போன சிறுவன் இயேசு ‘ஏன் என்னைத் தேடினீர்கள் என்று கேட்டபோதும் சரி, தன் மகன் மயக்கத்தில் இருக்கிறான், புத்திமாறிப்போனான் என்று ஊரார் பேசியபோதும் சரி தன் ஒரே மகனை உலகம் பழிகாரனாக கொலைகாரனாக தேசத்துரோகியாக பார்த்தபோதும் சரி துடித்துப்போனாள். தன் மகன் சிலுவை சுமந்துகொண்டு வந்ததைக் கண்ட தாய் கலங்கிப்போனாள்.அன்னை மரியின் இதயத்தை வாள் ஊடுருவியது: இரத்தம் உள்ளுக்குள் கசிந்தது.
ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவள் அவல நிலை காண்கிறாள்.

செருக்குற்றோரை சிதறடித்தார், தாழ்ந்தோரை உயர்த்தினார்

என்று ஆனந்த பள்ளு பாடிய மரியாள் நிஜமான போர்க்களத்தில் தன் மகனை சந்திக்கிறாள். சென்ற இடமெல்லாம் நன்மை தவிர வேறெதுவும் செய்யாத தன் மகனை – அன்பைத் தவிர வேறெதுவும் அறியாத தன் மகனை இந்நிலையில் காணும் இந்தத் தாய் எப்படிப் பரிதவித்திருப்பாள்
தாயும் சேயும் சந்திக்கிறார்கள். இந்த நேரத்தில் அவர்கள் பேசிக்கொண்டதாக எதுவுமே எழுதப்படவில்லை. பேசிக்கொள்ள என்ன இருக்கிறது? அவர்கள் கண்கள் கண்ணீரில் மறைந்து துயரத்தில் சந்திக்கின்றன. “மகனே, எங்களுக்கு ஏன் இவ்வாறு செய்துவிட்டாய்?” என்று ஆலயத்தில் கேட்ட அதே கேள்வியை அன்னை கேட்காமல் கேட்கின்றாள்.

அம்மா என் தந்தையின் அலுவலில் ஈடுபட்டுள்ளேனே தெரியவில்லையா?

என்று அன்று சொன்ன பதிலை இயேசு சொல்லாமல் சொல்கிறார்”.
ஆனால் உலகில் எந்த தாய்க்கும் ஏற்படாத இதயத்தை பிளக்கும் கொடூரமான நிகழ்ச்சி சடலமான தனது மகனின் உடலை மடியில் வைத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது: அத்தாயின் உள்ளம் என்ன பாடுபட்டிருக்கும்.
33 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஒரு குளிர்ந்த இரவில் விரிந்த மொட்டு இப்போது வாடி வதங்கி உதிர்ந்து கிடப்பதைப்பார்த்து அன்னை கதறி அழுகிறாள். மடை திறந்தாற்போல பெருக்கெடுத்து வரும் தாயின் கண்ணீர் மகனின் உடலை நனைக்கிறது.
இறைவனின் வார்த்தையைக் கருத்தாய்த் தாங்கியவள், இறைமகனைக்கருவில் குழந்தையாய்த் தாங்கியவள், இப்போது அவரது உயிரற்ற உடலை மடியில் தாங்குகிறாள்.
இயேசுவின் பணி வாழ்வில் இனிதான பொழுதுகளில் இணைந்திருந்த சீடர்கள் இன்னல் வந்தபோது ஓடி விட்டார்கள். ஆனால் இயேசுவின் இனிய பொழுதுகளில் தன்னை வெளிக்காட்டி கொள்ளாத அன்னை மரியாள் இயேசுவின் கல்வாரி பாடுகளில் தன்னை முழுவதும் கரைத்துக்கொண்டார். சிக்கல்கள் வந்தபோது ஒதுங்கி கொள்ள வேண்டுமென்று மரியாள் நினைத்ததில்லை. கல்வாரிக் குன்றில் தன் கருணைமகன் காகிதத்துண்டுபோல் கிழிக்கப்பட்டபோது அந்த சிலுவையின் நிழலில் உடைந்த இதயத்தோடு மௌனமே வடிவமாய் மரியாள் நின்றார்.
தனது வியர்வைத் துளிகளாலும் உதிரத் துளிகளாலும், ஒரு குழந்தையை வளர்த்து ஆளாக்கி உயர் நிலையில் உட்கார வைத்த தெய்வீகத்தின் மனித மொழிபெயர்ப்பாகிய அம்மாவை கண்கலங்க வைக்கும் மனிதர்களே கேளுங்கள். உங்களின் கொண்டாட்டங்களில் அவளை நீங்கள் சேர்க்காமல் இருக்கலாம். ஆனால் நீங்கள் திண்டாடும்போது உங்கள் கண்ணீரைத் துடைக்கும் கருணை வடிவம் நீங்கள் ஓதுக்கித் தள்ளிய உங்கள் அம்மாதான் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.
அவள் கண்விழித்த நாட்களை குழந்தைகள் அறியமாட்டார்கள். எனவேதான் முதுமைக் காலத்தில் அவளுக்காக குழந்தைகள் கண் விழிப்பது இல்லை. மனைவியைக் கண்ட மகிழ்ச்சியில் தூக்கி வளர்த்த அன்னையை தூர எறிகிற புதல்வர்கள், நாளைக்கு நடக்கப்போவதைப் பற்றி எண்ணுவதில்லை. வாழ்நாள் முழுவதும் பிள்ளைகளுக்காகவே உழைத்து ஒடாய்த்தேய்ந்துபோன பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளாலேயே கைவிடப்பட்டு தெருக்களில் பிச்சையெடுப்பதை நாம் காண்பதில்லையா?
உறவுகளுக்கெல்லாம் முதன்மையான உறவு தொப்புள் கொடி உறவு. அதாவது தாய்-சேய் இரத்த உறவு. வீட்டிலும் தாலிக்கொடி உறவு வந்ததும் தொப்புள் கொடி உறவு தரையில் தள்ளப்பட்டு மிதிபடுகிறது. மனைவியின் பேச்சைக்கேட்டு ஒரு சில பிள்ளைகள் தங்களுடைய பெற்றோரை வீட்டை விட்டே விரட்டுகின்றனர். தங்களுடைய வீட்டுக்கு ‘அன்னை இல்லம்‘ என்று பெயர் சூட்டிவிட்டு தங்களுடைய அன்னையை அனாதை இல்லத்தக்கோ, முதியோர் இல்லத்துக்கோ விரட்டி விடுகின்றனர்.
ஒரு மாவட்ட ஆட்சியர் ஓர் அனாதை இல்லத்தைத் திறக்கச்சென்றபோது அங்கே தம் அப்பாவைக் கண்டு வெட்கத்தால் தலைகுனிந்தார். கொடுமையிலும் கொடுமை!
அம்மா என்றழைக்காத உயிரில்லையே. அம்மாவை வணங்காமல் உயர்வில்லையே. நேரில் நின்று பேசும் தெய்வம் பெற்ற தாயின்றி வேறில்லை’ . காலையில் எழுந்ததும் கைதொழும் தேவதை அம்மா. அம்மாவின் அன்புக்கு முன் வானம் பூமி யாவும் சிறியதே…” இவை அனைத்தும் வாழ்க்கையில் கடைப்பிடிக்கப்படாத வெறும் தத்துவப்பாடல்களாக நின்று விடுகின்றன.

உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர் உனக்களிக்கும் நாட்டில் உன் வாழ்நாள் நீடிக்கும்படி உன் தந்தையையும் தாயையும் போற்று (விப 20:12)

மகன் தன் அப்பாவை அடித்து வீட்டுக்கு வெளியே இழுத்துக்கொண்டு போனான். அப்போது அப்பா அழுதுகொண்டு “மகனே, என் அப்பாவை வீட்டுக்கதவு வரை தான் இழுத்துக்கொண்டு போனேன். ஆனால், நீயோ என்னை வீதிக்கே இழுத்துக்கொண்டு போகிறாயே” என்றார். ஒவ்வொரு வினைக்கும் எதிர்வினை உண்டு. நாம் பிறருக்கு முற்பகல் செய்யும் தீமை பிற்பகல் நம்மை வந்தடையும்.
ஒரு மனைவி தன் கணவரின் கல்லறைக்குச் சென்று அவரை வானளாவப் புகழ்ந்து பல அடைமொழிகள் கூறி அழுதாள். கணவரின் ஆவி அவளிடம்,”நான் உயிரோடு இருந்தபோது இப்படி என்னைப்புகழ்ந்திருந்தால் நான் இறந்திருக்கவே மாட்டேன்” என்றதாம். பலர் தங்களுடைய பெற்றோர் இறந்தபின் அவர்களை மேளதாளத்துடன் வாண வேடிக்கையுடன் பூச்சொரிந்து ஊரார் மெச்சும் வண்ணம் அடக்கம் செய்கின்றனர். இறந்த பெற்றோரின் ஆன்ம சாந்திக்காக ‘கிரகோரியார் திருப்பலி’ (30 நாள்களுக்குத் தொடர்ந்து) ஒப்புக் கொடுக்கின்றனர். பளிங்குக் கல்லறைகளைக் கட்டுகின்றனர். ஏழைகளுக்கு அன்னதானம் செய்கின்றனர். ஆனால் பெற்றோர்கள் உயிரோடு வாழ்ந்தபோது அவர்களை மதிக்கவோ பராமரிக்கவோ இல்லை. இரண்டு கண்ணும் கெட்டபின் சூரிய நமஸ்காரம் எதற்கு?
ஒரு பாட்டிக்கு நான நோயில் பூசுதல் அருளடையாளம் வழங்கினேன். அப்போது அப்பாட்டி தன்னுடைய ஒட்டிப்போன வயிறைக்காட்டி “பத்துப்பிள்ளைகளைப்பெற்ற வயிறு பட்டினியாகக் கிடக்குது” என்று சொல்லி அழுதார். ஒரு தாய் பத்துப் பிள்ளைகளைப்பெற்று வளர்க்க முடிந்தது. ஆனால் பத்துப் பிள்ளைகளும் சேர்ந்து அத்தாய்க்குச் சாப்பாடு கொடுக்க முடியவில்லை. தாய் தன்னுடைய பிள்ளைகளைச் சுமையாகக்கருதவில்லை. ஆனால் பிள்ளைகள் தங்களுடைய தாயைச் சுமையாகக் கருதுகின்றனர். காலத்தின் கோலம்.

உன் தந்தையை உன் முழு உள்ளத்துடன் மதித்து நட. உன் தாயின் பேறுகாலத்துன்பத்தை மறவாதே. அவர்கள் உன்னைப்பெற்றெடுத்தார்கள். அதற்கு ஈடாக உன்னால் எதையும் செய்ய முடியாது என்பதை நினைவில் இருத்து (சீஞா 7:27-28)

முதுமையில் பெற்றோர் அறிவுத்திறன் குறைந்து, குழந்தைகளைப்போல செயல்பட்டு எரிச்சல் ஊட்டும் வகையில் நடக்கின்றனர். அந்நிலையில் அவர்களைச் சகித்துக்கொள்ள வேண்டும்.

உன் தந்தையின் முதுமையில் அவருக்கு உதவு. அவர் உள்ளத்தைப் புண்படுத்தாதே. அவரது அறிவாற்றல் குறைந்தாலும் பொறுமையைக் கடைப்பிடி. அவரை இகழாதே(சீஞா 3:12)

பழைய ஏற்பாட்டில் நோவா என்பவர் குடிபோதையில் நினைவிழந்து ஆடையின்றி இருந்ததைக்கண்ட அவருடைய மகன் காம் என்பவன் தன்னுடைய இரண்டு சகோதர்களான சேம், எப்பேத்து என்பவர்களைக் கூப்பிட்டுத் தன் தந்தையின் நிர்வாணத்தைக்காட்டி ஏளனம் செய்தான். ஆனால், அவ்விரு சகோதரர்கள் தங்களுடைய தந்தையின் உடல்மேல் போர்வை ஒன்றைப் போர்த்தினர். நோவா நினைவு தெளிந்து, நடந்ததை அறிந்து, காம் என்பவனைச் சபித்தார். சேம், எப்பேத்து என்ற இருவரையும் ஆசீர்வதித்தார் (தொநூ 3:20-27). பெருந்தன்மை உடையவர்கள் மற்றவர்களுடைய குறைகளை மறைப்பர். ஆனால் சில்லறைப் புத்தியுள்ளவர்கள் பிறருடைய குறைகளை வெளிச்சம் போட்டுக்காட்டுவர்.

அன்னையின் அன்பு

வயதான தம்பதியர் ஒரு பூங்காவில் உட்கார்ந்து சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அதைப்பார்த்த ஒருவர் “இவ்வளவு காலம் ஆகியும் இந்த வயதான காலத்திலே அன்பாக சந்தோ~மாக பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்களே!” என்று ஆச்சரியப்பட்ட அவர் அவர்களிடம் சென்று “பெரியவரே, உங்களுக்கு திருமணம் ஆகி எவ்வளவு வருடம் ஆச்சு?” என்று கேட்டார். “55 வருடம் ஆச்சு” என்று பெரியவர் பதில் சொன்னார். “இவ்வளவு சந்தோ~மாக இந்த வயதான காலத்திலும் இருப்பதன் இரகசியம் என்ன?” என்று வினவினார். அதற்கு அந்த பெரியவர் “எங்களுக்குள்ளே சண்டையே வந்ததில்லை” என்றார். “எப்படி சண்டையில்லாமல் வாழ முடிகிறது?” என்ற கேட்டதற்கு பெரியவர் சொன்னார். “எங்களுக்கு திருமணம் ஆன புதிதில் நானும் என் மனைவியும் ஒரு குதிரையில் சென்று கொண்டிருந்தோம். சிறிது தூரம் போனதும் குதிரை முரண்டு பிடித்தது. நான் உடனே இறங்கி அந்த குதிரையைப் பார்த்து, ‘இது உனக்கு முதல் தடவை’ என்று மிரட்டிவிட்டு மீண்டும் குதிரையில் பயணம் செய்தேன். மறுபடியும் குதிரை முரண்டு பிடித்தது. நான் உடனே இறங்கி அந்த குதிரையை சாட்டையால் ஓர் அடி அடித்து ‘இது உனக்கு இரண்டாவது தடவை’ என்று மிரட்டினேன். சிறிது தூரம் சென்ற பின்பு குதிரை முரண்டு பிடித்தது. அப்போது ஆற்றுப் பாலத்தில் சென்று கொண்டிருந்தோம். நான் கீழே இறங்கினேன். என் மனைவியையும் கீழே இறங்கச்சொல்லிவிட்டு குதிரையை ஆற்றில் தள்ளிவிட்டு ‘இது உனக்கு கடைசி தடவை’ என்று சொன்னேன். அதைப்பார்த்து என் மனைவி பதறிப்போய் ‘அய்யோ பாவம்! என்ன இப்படி செய்துவிட்டீர்களே?’ என்றாள். நான் மெதுவாக என் மனைவியைப் பார்த்து, ‘இது உனக்கு முதல் தடவை’ என்றேன். அவ்வளவுதான், அதன்பின்பு ஒருநாள்கூட எங்களக்குள் சண்டை வந்ததில்லை” என்று சொன்னார் அந்த பெரியவர்.
பயத்தாலும் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதாலும் வருவது உண்மையான அமைதியாகாது. உண்மையான அமைதி அன்பினால் மட்டுமே வரும். ஒருவருக்கொருவர் அடங்கி வாழும் குடும்பத்தை விட ஒருவருக்கொருவர் ஐக்கியப்பட்டு வாழும் குடும்பம் சிறந்த குடும்பமாகும். அன்பின் அடிப்படையில் தான் உயிர்களின் உறவுகள் அமைய வேண்டும். இல்லையேல் தொடர்பு மட்டும்தான் இருக்கும். எந்த குடும்பத்தில் அடுத்தவரின் மீது அன்பும், அக்கறையும் இருக்கிறதோ அந்த குடும்பம் மகிழ்ச்சியும், மனநிறைவும் அடையும்.
எல்லா உறவுகளுக்கும அடிப்படையாக இருப்பது அன்பே. நாம் யாரை அன்பு செய்கிறோமோ அந்த ஆளுக்கு ஏற்ப அன்பு பல வடிவங்களை எடுக்கின்றது. பல பெயர் களைப்பெறுகின்றது. எடுத்துக்காட்டாக இரு நண்பர்களுக்கிடையேயுள்ள அன்பு நட்பு என்றும், பெற்றோர் பிள்ளைகள் மேல் காட்டும் அன்பு பாசம் என்றும், கணவன் மனைவியிடையேயுள்ள அன்பு காதல் என்றும், இறைவன் மேல் நாம் காட்டும் அன்பு பக்தி என்றும், இறைவன் நம் மீது காட்டும் அன்பு அருள் என்றும், தாய்மொழி மீது, தாய் நாட்டின் மீது நாம் காட்டும் அன்பு பற்று என்றும் பெயர். எனவே, அனைத்து உறவுகளுக்கும் அடிப்படை அன்பு என்பது புலனாகிறது.
ஆசிரியர் ஒருவர் மாணவர்களிடம், ‘பாசத்திறற்கும் காதலுக்கும் உள்ள வேறுபாடு என்ன?’ என்று கேட்க, மாணவன் ஒருவன்,” சார் நீங்க உங்க பொண்ணு மேலே வைச்சிருக்கிற அன்பு பாசம், உங்க பொண்ணு மேலே நான் வைச்சிருக்கிற அன்பு காதல்” என்று பதில் கூறினான்.
ஒரு பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியர் ‘இனிமேல் இப்பள்ளியில் பணிபுரியும் ஆசிரியர்கள் விபத்துக்காகவோ, சாவுக்காகவோ அன்றி, வேறு எந்தக்காரணத்திற்கும் விடுமுறை எடுக்கக்கூடாது’ என்றார். அப்போது ஓர் ஆசிரியர் ‘தனது சொந்தத்திருமணத்திற்குக்கூட ஓர் ஆசிரியர் விடுமுறை எடுக்கக்கூடாதா?” என்று கேட்டபோது தலைமை ஆசிரியர் ‘திருமணம் தான் விபத்தில் அடங்கிவிட்டதே” என்றார். திருமணம் ஒருசிலருக்கு ஒரு விபத்தாக அமையலாம்.
அரசமரத்திற்கு ஆணிவேர் எவ்வாறு அவசியமோ அரண்மனைக்கட்டடங்களுக்கு அஸ்திவாரம் எவ்வாறு மூலாதாரமோ அதுபோல ஒரு குடும்பத்திற்கு அன்பு அவசியம் ஆகிறது. குடும்பத்தின் அடித்தளம் அன்பு. குடும்பம் ஒரு கோவில். குடும்பம் ஒரு பல்கலைக்கழகம். குடும்பம் ஒரு கதம்பம், குடும்பம் ஒரு குட்டி திருச்சபை என்று சொல்வார்கள். குடும்பத்தில் இறைவனைக் காண வேண்டும். குடும்பத்திலே நல்ல பண்புகள் கற்றுத் தரப்பட வேண்டும் குடும்பம் உறவுகளால் மணம்வீச வேண்டும்.சண்டை காரணமாக பிரிய எண்ணுகிற இறைவனையும், மனைவியையும் இணைக்கும் பேராற்றல் அன்புக்கு மட்டுமே உண்டு.
திருவிவிலியம் ஓர் அன்புக்காவியம். விவிலியத்தின் முதற்பக்கத்திலிருந்து கடைசி பக்கம் வரை கடவுள் மனிதன் மீது கொண்ட எல்லையற்ற அன்பு இழையோடி நிற்பதைப்பார்க்கிறோம்.
அளவுகடந்த அன்பு காரணமாக ஆண்டவர் அழகு ஆடுகின்ற அவனியை உண்டாக்கினார். அனைத்தையும் படைத்த பின்னர் மனிதனைத் தமது சாயலாகப்படைத்தார். தமது அன்பிலும் நன்மைத்தனத்திலும் பங்கேற்கும் வாய்ப்பினைக்கடவுள் மனிதனுக்குக்கொடுத்தார். முதல் மனிதன் தவறியபோது ஆண்டவரே அவனைத்தேடிவந்தார். ஒரு தந்தை தன் மகனைத்தேடிச்செல்வதுபோல் ஆதாமைக்கூப்பிட்டு

நீ எங்கே இருக்கிறாய்? என்று (தொ.நூ 3:9)

அன்பு ததும்பக் கேட்டார்.

மலைகள் நிலைசாயினும் குன்றுகள் இடம் பெயரினும் உன்மீது நான் கொண்ட பேரன்போ நிலைசாயாது (எசா 54:10)

உனக்கு நான் முடிவில்லாத அன்பு காட்டியுள்ளேன். எனவே பேரன்பால் உன்னை ஈர்த்துள்ளேன் (எரே 31:3)

“இஸ்ராயேல் குழந்தையாய் இருந்தபோது அவன் மேல் அன்புகூர்ந்தேன். எகிப்திலிருந்து என் மகனை அழைத்து வந்தேன். அவர்களைக் கையிலேந்தியதும் நானே, பரிவு என்னும் கட்டுகளால் அவர்களைப் பிணைத்து அன்புக் கயிறுகளால் கட்டி நடத்திவந்தேன்”.
எபி 1:1 இறுதியாக,காலம் நிறைவேற்றபோது பலமுறை பல்வேறு வகைகளில் முக்காலத்தில் இறைவாக்கினர் வழியாக தம் மூதாதையரிடம் பேசிய கடவுள் இவ்விறுதி நாட்களில் தம் மகன் வழியாக நம்மிடம் பேசியுள்ளார். ஆதைத்தான் தூய யோவான் தம் நற்செய்தி 3:16ல் “ஒரே பேரான மகனையே அளிக்கும் அளவுக்கு கடவுள் உலகின் மேல் அன்பு கூர்ந்தார்” என்கிறார். இயேசுவின் பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை நிகழ்ந்தவை அனைத்தும் இறைத்தந்தையின் அன்பின் வெளிப்பாடே. நீங்கள் ஒருவர் மற்றவர் மீது கொண்டிருக்கும் அன்பின் வழியாக நீங்கள் என் சீடர்கள் என்பதை மற்றவர்கள் புரிந்துகொள்வார்கள்.
+ காட்டிக்கொடுத்தவனையே தட்டிக்கொடுத்தது அன்பு
+ மனதார மறுதலித்தவரையே மன்னித்து தலைவராக்கியது அன்பு
+ நம்ப மறுத்தவர்களையும் நம்ப வைத்து நற்செய்தியின் தூதுவர்களாக்கியது அன்பு
+ அழிக்கத்துடித்தவர்களையும் அரவணைத்து ஆக்கப்பணிக்கு அனுப்பியது அன்பு
பிறரிடம் அன்போடு நடந்து கொள்கிறவர்கள் தான் உயிருள்ள மனிதர்கள், மற்றவர்கள் தோலால் மூடப்பட்ட எலும்புக் கூடுகள் தாம்” என்கிறார் வள்ளுவர்.
ஒருமுறை ஒரு பங்குத்தந்தையிடம் வயதான அம்மா, “சாமி! என் மகன் தன் மனைவியின் பேச்சைக்கேட்டு என்னை வீட்டை விட்டே துரத்தி விட்டான்” என்று சொல்லி அழுதார். அதற்கு அப்பங்குத்தந்தை, “உன் மகன் நாசாமாப்போவான்” என்று கூறி அவனைச் சபித்தார். உடனே அத்தாய், “சாமி அவனைச் சபிக்காதீங்க, அவன் நல்லா இருப்பானு ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்க” என்றார். எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம்! ஒரு தாயின் அன்பு எத்தகையது! பெற்ற மனம் பித்து, பிள்ளை மனம் கல்லு. தாய் மன்னிக்காத குற்றமே இல்லை!
இந்த அன்புக்கு இலக்கணமாக இருப்பவள்தான் தாய். “தாய்” என்றால் அன்பு என்று எல்லோருமே புரிந்து கொள்ள முடியும். இந்த தாயன்பு,
- தன்னையே அர்ப்பணிக்கும்
- தன்னையே மறந்து தன் பிள்ளைகளையே நினைக்கும்
- பிறருக்கு உதவி செய்யும்
- துன்பத்திலே பங்குகொள்ளும்
- பிள்ளைகளுக்காக பரிந்துபேசும்
இந்த குணநலன்கள் எல்லாம் ஒருங்கே அமையப்பெற்றவள் தான் நம் அன்னை கன்னி மாயாள். இந்த அம்மாவின் அன்பு இறைவனின் அன்பைப்போன்றது. இவ்வுலகில் எல்லோரும் சுவைத்து இன்புறுவது நம் அன்னையின் அன்பை மட்டுமே.
ஒருமுறை நான் ஒரு வீட்டுக்குச் சென்றபோது, அவ்வீட்டின் தலைவர் தமது மனைவியை எனக்கு அறிமுகப்படுத்திக் கூறியது: ‘சுவாமி என் மனைவி தங்கமானவள். மாதத் தொடக்கத்தில் சம்பளம் வாங்கி அதை அப்படியே அவள் கையில் கொடுக்கும்போது, அத்தான்-அத்தான் என தேன் ஒழுகப் பேசுவாள். ஆனால் 15ஆம் தேதி ஆனபிறகு ‘போடா வாடா என்று கத்துவாள்’. காசு இருந்தால் அவன் அத்தான்: அது இல்லையென்றால் அவன் செத்தான்.
ஒருவர் தம் நண்பரிடம், ‘என் வீட்டில் ஒரே பிரச்சனை. என் அம்மா ரசம் வைத்தால் என் மனைவிக்குப் பிடிப்பதில்லை. என் மனைவி ரசம் வைத்தால் என் அம்மாவுக்குப் பிடிப்பதில்லை’ என்றார். நண்பர் அவரிடம், ‘நீ என்ன செய்கிறாய்?’ என்று கேட்டதற்கு அவர், ‘நான் இரண்டு பேருக்கம் இடையே சமரசம் செய்கிறேன்’ என்றார்.
வேண்டாத மனைவி கைபட்டால் குற்றம் கால் பட்டால் குற்றம் என்பது போல் ஒருவரை நமக்கு அடிப்படையில் பிடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டால் அவர்களை எப்பொழுதும பிடித்துவிடும். ஒருவர் மீத வெறுப்புகொண்டோமென்றால் கருப்பு கண்ணாடி போட்டு பார்த்துகொண்டு எதைப்பார்த்தாலும் கருப்பாகத்தெரிவது போல மற்றவர்கள் நல்லது செய்தாலும் தீமையாகவே தோன்றும்.
50 ஆண்டுகால மணவாழ்க்கையை ஆடம்பரமாகக் கொண்டாடினர் தம்பதியர். பலர் வாழ்த்துச் சொல்ல வந்திருந்தனர். ஒருவர் கணவரிடம் தனியாக, “இத்தனை ஆண்டு திருமண வாழ்வில் உங்கள் மனைவியை விவாகரத்து செய்யவேண்டும் என்று எப்போதாவது உங்களுக்குத் தோன்றியது உண்டா?” என்று கேட்டார். அவர் சொன்னார். “இல்லவே இல்லை! என் மனைவியை விவாகரத்து செய்யவேண்டும் என்று நான் ஒருபோதும் எண்ணியதேயில்லை. ஆனால் அவளைக் கொலை செய்துவிடவேண்டும் என்று பலமுறை தோன்றியுள்ளது. “விவாவகரத்து செய்துவிட வேண்டும் என்று தோன்றாவிட்டாலும் நம் நாட்டில் எத்தனைக் கணவர்கள் இந்தக் கணவர் நினைத்ததைச் செய்து காட்டியிருக்கிறார்கள்! அப்படியில்லாவிட்டாலும் மனைவிக்குச் சமநிலை உரிமை தராமல் கொடுமைப்படுத்தும் கணவர்கள் எத்தனைப்பேர் நம்மிடையே உள்ளனர்.

நான் மானிடரின் மொழிகளிலும் வானதூதரின் மொழிகளிலும் பேசினாலும் அன்பு எனக்கில்லையேல் ஒலிக்கும் வெண்கலமும் ஓசையிடும் தாளமும் போலாவேன்.
இறைவாக்கு உரைக்கும் ஆற்றல் எனக்கு இருப்பினும், மறைபொருள்கள் அனைத்தையும் அறிந்தவனாய் இருப்பினும், அறிவெல்லாம் பெற்றிருப்பினும், மலைகளை இடம்பெயரச்செய்யும் அளவுக்கு நிறைந்த நம்பிக்கை கொண்டிருப்பினும் என்னிடம் அன்பு இல்லையேல் நான் ஒன்றுமில்லை. என் உடைமையை எல்லாம் நான் வாரி வழங்கினாலும் என் உடலையே சுட்டெரிப்பதற்கென ஒப்புவித்தாலும் என்னிடம் அன்பு இல்லையேல் எனக்குப் பயன் ஒன்றுமில்லை. அன்பு பொறுமையுள்ளது: நன்மை செய்யும்: பொறாமைப்படாது: தற்புகழ்ச்சி கொள்ளாது: இறுமாப்பு அடையாது: அன்பு இழிவானதைச்செய்யாது: தன்னலம் நாடாது: எரிச்சலுக்கு இடம் கொடாது: தீங்கு நினையாது.
அன்பு தீவினையில் மகிழ்வுறாது: மாறாக உண்மையில் அது மகிழும்.
அன்பு அனைத்தையும் பொறுத்துக்கொள்ளும்: அனைத்தையும் நம்பும்: அனைத்தையும் எதிர்நோக்கி இருக்கும்: அனைத்திலும் மனஉறுதியாய் இருக்கும். 1 கொரி 13:1-7

ஒருவருக்கொருவர் அன்பின் அடிமைகளாய் இருங்கள். உம்மீது நீ அன்பு கூர்வது போல் உன் அயலான் மீதும் அன்பு கூர்வாயாக” என்னும் இந்த ஒரே கட்டளையில் திருச்சட்டம் முழுவதும் நிறைவு பெறுகிறது (கலா 5:13-14).

“எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஒருவருக்கொருவர் ஆழ்ந்த அன்பு காட்டுங்கள். ஏனெனில் அன்பு திரளான பாவங்களைப்போக்கும்” (1பேதுரு 4:8).

குடும்பத்தில் கோலோச்சவேண்டிய நற்பண்புகள்: பரிவு, இரக்கம், நல்லெண்ணம், மனத் தாழ்மை, கனிவு, பொறுமை, அனைத்திற்கும் மேலாக இந்நற்பண்புகளை எல்லாம் பிணைத்து நிறைவு செய்யும் அன்பு (கொலோ 3:12-14).
அம்மா: ஏங்க, பையனை அடிக்கிறீங்க.
அப்பா: பாரு, நம்ம பயல. பரீட்சையில எருமைக்கும் பசுவுக்கும் என்ன வித்தியாசம்னு கேட்டிருக்காங்க. அதுக்குக் கூட பதில் எழுதத் தெரியல.
அம்மா: அவனுக்கு அந்த வித்தியாசம் தெரியல. உங்களுக்கு இன்னொரு வித்தியாசம் தெரியல.
அப்பா: என்ன சொல்ற
அம்மா: இது நம்ம பையன் இல்ல. பக்கத்து வீட்டு பையன்.

இறைவனை நம்பி வாழும் அன்னை

தாத்தாவுக்கு 110 ஆவது வயது பிறந்த நாள். அவரோட பேரப்பிள்ளைகள் எல்லாம் வந்து கால்ல விழுந்து ஆசீர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டு, “தாத்தா! ஆண்டவன் புண்ணியத்துல அடுத்த வரு~மும் உங்க பிறந்தநாளுக்கு உங்க ஆசீர்வாதம் பெறக்கூடிய பாக்கியம் எங்களுக்கு கிடைக்கணும்” னு ரொம்ப பணிவா சொல்ல, உடனே தாத்தா, “கவலைப்படாதீங்க, நிச்சயமா அது நடக்கும். ஏன்னா… நீங்களெல்லாம் சின்ன பிள்ளைதானே. அதுக்குள்ளே உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆயிடாது” ன்னாராம். நம்பிக்கைதான் வாழ்க்கை.
“யானைக்குப் பலம் தும்பக்கையில், மனிதனுக்குப் பலம் நம்பிக்கையில்” என்று ஆன்றோர் கூறுவது முற்றிலும் உண்மை. மனிதனாகப் பிறந்த ஒவ்வொருவருக்கும் மூன்று நம்பிக்கைகள் இருக்கவேண்டும். அவை தம் மீது நம்பிக்கை, பிறர் மீது நம்பிக்கை, கடவுள் மீது நம்பிக்கை. தன்னம்பிக்கையில்லாதவர்கள் இருபது வயதில் அறுபதைக் கண்டு விடுவார்கள். மரணம் அவர்களை அடைவதற்கு முன் அவர்களே மரணத்தைச் சந்திப்பார்கள். மேலும் இத்தகையோர் தினந்தோறும் செத்து செத்து வாழ்வார்கள். அவர்கள் வாழ்வோ ஐயோ பரிதாபம்!
ஒருவனுக்கு தன்னம்பிக்கையைக் கொடுப்பது இறை நம்பிக்கையாகும். முனிதனாகப் பிறந்த ஒவ்வொரு மனிதனும் முழு நிறைவை தம்மிலே காணமுடியாது. ஆனால் இறைவனில் நிறைவு காணமுடியும். ஏனென்றால், நாம் நிலையாக இம்மண்ணில் நிலைத்திருப்பதில்லை. ஒருநாள் முடிவு வரும். இறைவன் குறைகளே இல்லாதவர், என்றும் வாழ்பவர். ஆவரில் தான் நாம் நிறைவுகாண முடியும். எனவே அவரில் நாம் நம்பிக்கைக் கொள்ளவேண்டும்.
எவனொருவன் கடவுள் மீது நம்பிக்கையற்றவனாக இருக்கிறானோ அவன் நிச்சயமாக தன்மீது முழு நம்பிக்கைக் கொள்ளவும் மாட்டான், பிறர்மீதும் நம்பிக்கைக் கொள்ளமாட்டான். அத்தகையதோர் வாழ்க்கை பரிதாபத்திற்குரியதாக மாறும்.
ஆனால் ஒரு கன்னி ஓர் ஆணின் (கணவனின்) துணையின்றி குழந்தையைப் பெறுவது இயலாத காரியம். எனவேதான் மரியாவோ வானதூதரிடம், ‘இது எங்ஙனம் ஆகும்? நானோ கணவனை அறியேனே’ என்று கேட்டார் (லூக். 1:34). சூசையின் துணையின்றியே தூய ஆவியினால் மரியா கன்னிமையில் இயேசுவை ஈனறெடுக்க முடியும்: ஏனெனில் கடவுளால் இயலாதது ஒன்றுமில்லை என்ற வானதூதரின் வார்த்தையை விசுவசத்து, ‘ஆகட்டும்’ என்று கூறி மரியா மீட்பின் தாயானார் (லூக். 1:35-38).
“கன்னி விசுவசத்தார்: கன்னி விசுவசித்துக் கருத்தரித்தார். உடலால் கருத்தரிக்குமுன் உள்ளத்தால் கருத்தரித்தார்” என்று அழகாகக் கூறியுள்ளார் புனித அகுஸ்தினார்.
மரியன்னையின் உண்மையான பேறு என்ன என்பதை எலிசபெத் தூய ஆவியால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு அறிவிக்கின்றார். “ஆண்டவர் சொன்ன வாக்கு நிறைவேறும என்று விசுவசித்தவர் பேறு பெற்றவரே” (லூக். 1:45). மரியாவின் வாழவு முழுவதுமே ஒரு விசுவாசத் திருப்பயணம். இதை இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கம் மிகத் தெளிவாகச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளது.
பேரிய சனிக்கிழமையன்றும் தனது நம்பிக்கையை இழக்காமல் இறைவன் மீது கொண்டிருந்த விசுவாசத்தில் அன்னை உறுதியாக இருந்தாள். இதற்காகவே கப்பூச்சின் சபையில் சொல்லப்படுகிற அன்னையின் மன்றாட்டு மாலையில் பெரிய சனிக்கிழமையன்றும் நம்பிக்கையோடு இருந்த மரியாயே எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும் என்று சொல்கிறார்கள்.
“தூய கன்னியும் விசுவாசத் திருப்பயணத்தில் முன்னேறிச் சென்றார்: தம் மகனோடு கொண்ட ஒன்றிப்பைச் சிலுவைவரை விடாது காத்து வந்தார்: இறைவனின் திட்டத்திற்கேற்பச் சலுவயின் அருகே நின்றார் (அரு. 19-25): தம் ஒரே மகனோடு கடுமையாகத் துன்புற்றார்: தாம் பெற்றெடுத்த மைந்தனைப் பலியிடவும் அன்புடன் இசைந்தார். தம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் விசுவாச ஒளியில் நடந்து, விசுவாசத்திற்குச் சிறந்ததோர் எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்கின்றார். மரியாவின வாழ்வை நிர்ணயித்த இறையியல் சூத்திரம்: “கடவுளால் ஆகாதது ஒன்றுமில்லை” (லூக்;.1:37).
இறைவனைவிட மேலானதும் உயர்வானதும் எதுவும் தன்னுடைய வாழ்வில் இல்லை என்று செயல்படுவதே உண்மையான விசுவாசம். ஆபிரகாம் தன் உயிரை விட மேலாகக் கருதி அன்பு செய்தது தன் தகன் ஈசாக்கை. ஆனால் அந்த மகனையும கடவுளின் சொற்படி எரிபலியாக்க முனைந்தது கடவுள் மீது அவர் கொண்ட விசுவாசத்தைக் காண்பிக்கிறது. எனவே தான் ‘விசுவாசத்தின் தந்தை’ என அழைக்கப்படுகின்றார்.
• இறைநம்பிக்கை கொண்டோர் நிறை உதவி பெற்று வாழ்வில் உயர்ந்துள்ளனர். “அவர் இஸ்ரயேலின் கடவுளாகிய ஆண்டவரில் முழுநம்பிக்கை வைத்திருந்தார். அவருக்குப் பின்னோ அவருக்கு முன்னோ இருந்த யூதாவின் அரசர் அனைவரிலும் அவரைப்போல் வேறு எவரும் இருந்ததில்லை” (2அரச.18:5) என்று எசேக்கியா மன்னர் பற்றித் திருநூல் கூறுகிறது.
• அசீரிய படைத்தலைவன் தனது படைபலத்தை நம்பி அழிந்தான். எசேக்கியாவோ இறைநம்பிக்கை கொண்டிருந்ததால் அவனும் அவனுடைய நாடும் காப்பாற்றப்பட்டன. ஆண்டவர் ஒரு வானதூதரை அனுப்பி ஒரே இரவில் ஓர் இலட்சத்து எண்பத்தைந்தாயிரம் அசீரிய படையினரைக் கொன்று குவித்தார்(2அரச. 19:35).
• நெடிதுயர்ந்து நின்ற கோலியாத்து தனது உடல் பலத்தையும் படைபலத்தையும் நம்பினான். தோல்விகண்டான். இளைஞன் தாவீதோ இறைவனில் நம்பிக்கை வைத்து மலைபோல் நின்ற கோலியாத்தை வீழ்த்தினான், நிலைகுலையச் செய்தான்.
எங்கெல்லாம் மக்களிடத்தில் விசுவாசம் இருந்ததோ அங்கெல்லாம் இயேசு புதுமை செய்தார். விசுவாசமில்லாத இடத்தில் அவரால் புதுமை செய்ய முடியவில்லை.
பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் பெரும்பாட்டினால் வருந்திய பெண் இயேசுவின் போர்வையின் விளிம்பைத் தொட்டுக் குணமடைந்தார். இயேசு அவரிடம், மகளே தைரியமாயிரு: உன் விசுவாசம் உன்னைக் குணமாக்கிற்று’ என்றார்.(மத்.9:22)
புற இனத்தைச் சார்ந்த கனானனேயப் பெண்ணின் விசுவாசத்தைப் புகழ்ந்து, ‘அம்மா, உன் விசுவாசம் பெரிது. உன் விருப்பப்படியே ஆகட்டும்’ என்றார். அந்நேரமுதல் அவர் மகள் குணமாயிருந்தாள். (மத்.15:28).
இயேசுவைப் போல் கடலில் நடக்க முயன்ற இராயப்பர் கடலில் மூழ்கப்போகும் தருணத்தில் இயேசு கையை நீட்டி, அவரைப் பிடித்து, ‘குறைவான விசுவாசம் உள்ளவனே, ஏன் தயங்கினாய்?” என்று அவரைக் கடிந்து கொண்;டார் (மத்.14:31).
இயேசு தமது சொந்த ஊராகிய நாசரேத்தில், “பிணியாளர் ஒரு சிலர் மீது கைகளை வைத்துக் குணமாக்கியது தவிர, ஒரு வல்ல செயலையும் செய்ய முடியவில்லை, அவர்களுக்கு விசுவாசமில்லாததைக் கண்டு அவர் வியப்புற்றார். (மாற்.6:5-6).
ஒர் ஊரில் ஒரு பெரியவா இருந்தார். ஒரு நாள் அவரைத்தேடி ஒருவர் வந்தார். வந்தவர் ‘ஐயா… நான் கடவுளை முழுமையாக நம்புகிறேன என்றார்’. ‘அந்த நம்பிக்கை எப்படி வந்தது?’ என்ற பெரியவர்கேட்டார். அதற்கு அவர் ‘எனக்கு 10 வருடங்களாக குழந்தை பாக்கியம் இல்லை. தினமும் கடவுளிடம் செபித்தேன். இறைவனுடைய அருளால் குழந்தை பாக்கியம் கிடைத்தது. ஆதனால் கடவுளை நம்புகிறேன்’ என்றார்.
பெரியவர் அவரைப்பார்த்து ‘இருந்தாலும் உன்னுடைய நம்பிக்கை முழுமையான நம்பிக்கையாக தெரியவில்லையே’ என்றார். ‘எப்படி சொல்றீங்க?’ என்று கேட்டார். அந்த மனிதர் ‘மறுபடியும் இன்னொரு குழந்தை பாக்கியம் கேட்டு கடவுளிடம் செபியுங்கள்’ என்று கூறினார் பெரியவ். அவரும் அப்படியே செய்து பத்து மாதங்கள் கழித்து வந்தார். அவரிடம், ‘என்ன கடவுளை நம்புறீங்களா?’ என்று கேட்டார் பெரியவர்.
‘சும்மா இருங்க, கடவுளாவது, கத்திரிக்காயாவது! நூன் கடவுளை நம்பமாட்டேன்’ என்றார். ‘ஏன் கடவுளை நம்ப மறுக்கிறீங்க?’ என்று பெரியவர் கேட்க, நான் இரண்டாவது குழந்தையை கேட்டேன். கொடுக்கவே இல்லையே என்று கூறினார் அந்த மனிதர்.
‘கடவள் மீது நம்பிக்கை’ என்பது எதிர்பார்ப்புகளை மையமாக வைத்து அமைவது அல்ல. அது உள்ளத்தின் தேவையாக இருக்க வேண்டும். இயல்பாகவே இருக்க வேண்டும்.
ஒரு முறை ஒரு மனிதன் கடவுளிடம் ஒரு பூவையும் ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சியையும் கேட்டான். ஆனால் கடவுள் ஒரு கள்ளிச் செடியையும், ஒரு கம்பளிப் புழுவையும்; தந்தார். கடவுள் ஏன் தனது கோரிக்கையை நிறைவேற்றவில்லை என்று கவலை ஒரு பக்கம் அவனுக்கு இருந்தாலும் பொறுத்துக்கொண்டான். சிறிது நாட்கள் கழித்து கடவுள் கொடுத்த இரண்டையும் பார்க்க நினைத்தான். என்ன ஆச்சரியம்! கள்ளிச்செடியிலிருந்து ஓர் அழகான பூ பூத்திருந்தது. கம்பளிப் புழு அழகான வண்ணத்துப் பூச்சியாக உருவெடுத்திருந்தது.
அன்புக்குரியவர்களே! எதைத்தர வேண்டுமென்று இறைவனுக்குத் தெரியும். இன்றைய முட்கள் தான் நாளைய பூக்கள். நமக்கு என்ன தேவை என்பதை தேர்வு செய்யும் பொறுப்பை இறைவனிடம் கையளிப்பவர்களுக்கு சிறந்தவற்றை இறைவன் தருவார். இதுவே இறை திட்டத்திற்கு நம்மை கையளிப்பதன் தாரக மந்திரம்.
நம்பிக்கை என்பது ஒரு கொடை. இது வளர்க்கப்பட வேண்டும். இறைப்பற்றுடையவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கும், கல்வியறிவு அற்ற மக்களுக்கும் இறைவன் பால் நம்பிக்கையைத்தூண்ட வேண்டும். எடுத்துச் சொல்லாமல் தானே இது வராது. திருத்தூதர்கள் சாதாரண மீனவர்கள். இயேசு அவர்களைத் தெரிந்தெடுத்து, அநேக நற்செய்தி போதனையாலும்;, அருங்குறிகளாலும் அவர்களிடையே நம்பிக்கையை வளர்த்தார். அப்படி இருந்தும் ஒருவர் காட்டிக்கொடுத்தார். மற்றவர் மறுதலித்தார். மூன்றாமவர் கண்ணால் காணாமல் நம்பமாட்டேன் என்று பிடிவாதம் பிடித்தார். அப்படிப்பட்ட சிலர் இன்றும் உள்ளனர்.
இன்றைய முதல் வாசகத்தில் முதல் கிறிஸ்தவர்கள் எவ்வாறு ஒரு மனப்பட்டு விசுவாசத்தோடும் நம்பிக்கையோடும் இறை வேண்டலிலும் அப்பம் பிட்குதலிலும் பொருட்களை மற்றவர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டு வாழ்ந்தனர் என்பதை அறிகிறோம். எனவே தான் இன்றைய திருச்சபைகளில், அன்பியங்கள் உருவாக்கப்பட்டு ஆதிக்கிறிஸ்தவர்களின் வாழ்க்கை முறையினை கைக்கொண்டு வாழ திருச்சபை அழைக்கிறது.
திருமணமான மூன்று குடும்பத்தலைவர்கள் திருமண வாழ்க்கை அனுபவங்களைத் தங்களுக்குள் பகிர்ந்து கொண்டனர். மூவரும் தத்தம் மனைவியருடன் பார்த்த திரைப்படக் காட்சிகளைப் பற்றி உரையாடிக் கொண்டிருந்தனர். கர்ப்பிணி பெண்கள் பார்க்கும் திரைப்படங்கள் அவர்களுக்குப் பிறக்கப்போகும் குழந்தைகள் மீது பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்ற எண்ணம் கொண்டிருந்தனர்.
முதல் நபர் இருவரைப் பார்த்து, “நானும் என் கற்பிணி மனைவியும் “இரு மலர்கள்” என்ற திரைப்படத்திற்குச் சென்றிருந்தோம். என் மனைவிக்கு மலர்கள் போன்ற இரட்டைக் குழந்தைகள் பிறந்தன” என்றார். இதைக்கேட்டுக்கொண்டிருந்த இரண்டாவது நபர். “நான் கர்ப்பிணியாக இருந்த என் மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு போய் “அம்பா, அம்பிகா, அம்பாலிகா” என்ற திரைப்படத்தைப் பார்த்துவிட்டு வந்தேன், என் மனைவி மூன்று அழகிய பெண் குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தாள்” என்றார்.
இரண்டு நபர்களும் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மூன்றாவது நபர் மயக்கமுற்றுக் கீழே விழுந்தான். மூச்சு தெளிந்து எழுந்தபோது, “என் மனைவி ஐந்து மாத கர்ப்பிணயாக இருந்தபோது நான் என் மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு , ‘அலிபாபாவும் நாற்பது திருடர்களும்;’என்ற படத்தைப் போய் பார்த்தேன்’ என்றான். இதைக் கேட்டபோது மற்ற இருவரும் எவ்வளவு அதிர்ச்சியுற்றிருப்பர்?
ஒரு பாட்டி மிக்கேல் வானதூதரையும் தொட்டு வணங்குவார், அவருக்கு அடியில் இருக்கும் லூசிப் பேயையும் தொட்டு வணங்குவார். அவர் ஏன் அப்படி செய்தார் என்று கேட்டதற்கு, அவர், “நான் செத்த பிறகு எங்கே போவேன் என்று எனக்குத் தெரியாது. மோட்சத்துக்குப் போனால் மிக்கேல் சம்மனசு கவனித்துக் கொள்வார். நரகத்துக்குப் போனால் லூசிப் பேய் கவனித்துக்கொள்ளும். இரண்டு பேரையும் கையிலே போட்டுக்கிறது நல்லது” என்றாராம்.
இஸ்ரயேல் மக்களிடம் இத்தகைய இருமனப்பட்ட நிலை குடிகொண்டிருந்தது. யாவே என்ற உண்மையான கடவுளையும் வழிபட்டனர். அதே நேரத்தில் பாகால் என்ற போலியான கடவுளையும் வழிபட்டனர். எனவே. இறைவாக்கினர் எலியா அவர்களிடம், “எத்தனை நாள் இருமனத்தோராய்த் தத்தளித்துக்கொண்டிருக்கப் போகிறீர்கள்? ஆண்டவர்தாம் கடவுள் என்றால் அவரைப் பின்பற்றுங்கள். பாகால் கடவுள் என்றால் அவன் பின்னே செல்லுங்கள்” (1 அர 18:21) என்றார். சிலைவழிபாட்டைத் ‘தீட்டு’ என்றழைக்கிறார் கடவுள். “நான் தூய நீரை உங்கள்மேல் தெளிப்பேன். உங்கள் எல்லாச் சிலை வழிபாட்டுத் தீட்டையும் அகற்றுவேன்” (எசேக் 36:25). கடவுள் அத்தகைய மூட நம்பிக்கைகளை ‘அருவருப்பான செயல்கள்;’ என்று கூறி அவற்றை வன்மையாகக் கண்டித்தார்.
சோனியா பிரதமர் ஆவார், வாஜ்பாய் பிரதமர் ஆவார் என்று நாட்டிலுள்ள சோதிடர்கள் ஒவ்வொரு விதமாக சோதிடம் சொன்னார்கள். ஆனால் சத்தமே இல்லாமல் சுத்தமான மன்மோகன்சி;ங் பிரதமரானார். இதற்குப் பின்னும் சோதிடத்தை நம்புகிறவர்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். நெஞ்சுப் பொறுக்குதில்லையே இந்த நிலை கெட்ட மாந்தரை நினைத்து விட்டால் நெஞ்சுப் பொறுக்குதில்லையே!
ஒரு சோதிடர் ஒருவரிடம் “உங்கள் ஜாதகத்தில் தோ~ம் இருக்கிறது. உங்களுக்குத் திருமணம் நடந்தால் அந்தத் தோ~ம் போய்விடும்” என்றார். அவரும் திருமணம் செய்தார். சில மாதங்கள் கழித்துச் சோதிடர் அவரைப் பார்த்தபோது “உங்கள் தோ~ம் போய் விட்டதா?” என்று கேட்டார். அதற்கு அவர், “ஆம் , சந்தோ~ம் போய்விட்டது” என்றார். தோ~த்திற்கு மாற்று மருந்து கடவுள் நம்பிக்கையே! “ஆண்டவரை உம் புகலிடமாய்க் கொண்டீர்: உன்னதரை உம் உறைவிடமாக்கிக் கொண்டீர். ஆகவே, தீங்கு உமக்கு நேரிடாது: வாதை உம் கூடாரத்தை நெருங்காது” (திபா 91:9-10).
காதலர்கள் இருவர் நடந்து சென்றபோது, காதலியின் காலில் ஒரு முள் தைத்துவிட்டது. காதலன் அம்முள்ளைப் பிடுங்கி “சனியன் பிடிச்ச முள்ளே! உனக்குக் கண் இல்லையா? எப்படி நீ என் காதலியின் பூப்போன்ற காலில் குத்தலாம்?” என்று கூறிக் கோபத்துடன் அம்முள்ளை வீசி எறிந்தான். அவர்களுக்குத் திருமணம் நடைபெற்றதும், மூன்று மாதம் கழித்து அன்றைய காதலர்களான, இன்றைய கணவனும் மனைவியும் நடந்து சென்றனர். மனைவியின் காலில் முள் ஒன்று தைத்துவிட்டது. கணவன் மனைவியைப் பார்த்து, “சனியன் பிடிச்சவளே! உனக்குக் கண் இல்லையா? வழியிலே கிடக்கிற முள்ளைப் பார்த்து நடக்கத் தெரியலை?” என்று கோபத்துடன் திட்டினான். திருமணத்திற்குப் பின் இடம் பெயர்ந்து மனைவியிடத்தில் புகுந்துவிட்டது. இதுதான் சனி பெயர்ச்சிக்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு! மனிதர்கள் தான் மனிதர்களுக்குச் சனியன்கள்: சூலம் , இராகு காலம், எமன்கள்! நமது மனம் தூய்மையாக இருந்து நாம் அடுத்தவர்களுக்கு எப்போதும் நன்மை செய்தால் நமக்கு ஆயுள் முழுவதும் முகூர்த்தநாள்: சுபதினம்.
ஒருவர் நடந்து சென்றபோது அவரது வலது காலின் பெருவிரல் ஒரு கல்லின் மீது மோத அவ்விரலிருந்து இரத்தம் வந்தது. அவர்தன் தலைமீது அடித்துக்கொண்டு “எல்லாம் என் தலைவிதி” என்றார். அவ்வழியே வந்த மற்றொருவர் அவரிடம், “ஐயா! ஊங்கள் காலின் விரல் மிகவும் மென்மையானது: கல்லோ கடினமானது. மேன்மையான பொருள் ஒன்று கடினமான பொருள் ஒன்றி;ன் மீது மோதினால் மென்மையான பொருள் சேதமடையும். இது இயற்பியல் விதி. துலைவிதியல்ல” என்றார். இயற்பியல் விதிப்படி நடப்பதையெல்லாம் தலைவிதி என்று கூறுவது பகுத்தறிவாகாது. விதியையும் மதியால் வெல்லலாம்: முயற்சி திருவினையாக்கும்.
இன்ற பலரும் பல்வேறு மூட நம்பிக்கைகளுக்கு அடிமையாயிருக்கின்றனர். இன்றைய சமுதாயத்தில் மூட நம்பிக்கைகளிலும் குருட்டு மனப்பான்னையிலும் மனிதன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். வெளுத்ததெல்லாம் பால் என்று எண்ணுகிறான். முகூர்த்தம்;, சகுனம், பதின்மூன்றாம் எண், எதிர் காலத்தைக் கணிக்க ஜோதிடம், நாடி ஜோதிடம் ,கை ரேகை பார்த்தல், வாரபலன் வாசித்தல், ஜாதகம் பார்த்தல், கிளிஜோதிடம் கேட்டல் என்று அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். வரிசையும் நீண்டு கொண்டே போகும். இவை அனைத்தும் குழப்பங்களையே அதிகரிக்கச் செய்யும். எதிர்காலத்தை முழுமையாக தெரிந்தவர் கடவுள் மட்டுமே. கடவுளே காலத்தை வென்றவர். காலத்துக்குமேற்பட்டவர்.
ஒரு சிலர் கடவுளின் மீது மிதமிஞ்சிய நம்பி;க்கை வைக்கின்றனர். அவர்கள் என்ன செய்தாலும் கடவுள் அவர்களைக் காப்பாற்றுவார் என்னும் அசட்டுத் தைரியத்துடன் வாழ்கின்றனர். இத்தகையவர்கள் கடவுளைச் சோதிக்கின்றனர்.
கிறிஸ்துவை அலகை கோபுர உச்சியிலிருந்து கீழே குதிக்கும்படி கேட்டபோது அதனிடம், “உன் கடவுளாகிய ஆண்டவரைச் சோதிக்க வேண்டாம் என எழுதியுள்ளது” என்றார் (மத் 4:7), மருத்துவர் உதவியின்றிச் செபத்தினால் மட்டுமே நோயாளியைக் குணப்படுத்த முடியும் என்றால் எதற்காகக் கிறிஸ்து “{நோயற்றவர்க்கு அல்ல, நோயுற்றவர்க்கே மருத்துவர் தேவை” (மத் 9:12) என்று கூறினார்? ஏதற்கெடுத்தாலும் புதுமைகளை எதிர்பார்ப்பது விசுவாசக் குறைவே அன்றி, விசுவாச நிறைவு ஆகாது.
பலர் அகலக் கால் வைக்கின்றனர். வரவுக்குமேல் செலவழிக்கின்றனர். பேரிய தொழில் ஆரம்பிக்கின்றனர். கந்து வட்டிக்குக் கடன் வாங்குகின்றனர். ஆதன்பிறகு அவர்களால் வாழ்க்கையில் எழுந்து நிமிர முடிவதில்லை. கடவுள் அவர்களைச் சோதித்து விட்டதாகக் குறை கூறுகின்றனர். கடவுளா அவர்களைச் சோதித்தார்? இல்லை அவர்கள் தான் கடவுளைச் சோதித்தனர். மிதமிஞ்சிய நம்பிக்கை.
கடவுள் நம் வாழ்வில் துன்பமே வராமல் தடுக்கமாட்டார். மாறாகத் துன்பத்தின் நடுவிலும் நமது கரம் பிடித்து கரையேற்றவார். சுமைகளையும சுகமான சுமைகளாக மாற்றுவார் என்பது உறுதி. வாழும் ஒவ்வொரு நாளும் இறைவன் நமக்கு தந்துள்ள மிகப் பெரிய கொடை. உலக முடிவைப் பற்றி கவலைப்படாமல் நமது வாழ்வின் முடிவை மனதில் வைத்து வாழ்வதற்குள் என்ன சாதிக்கப் போகிறோம் என்று யோசித்தால் நன்மை பயக்கும்.

6. அன்னையும் செபமும்
ரயிலில் நான்கு நண்பர்கள் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, ஒரு ஸ்டே~னில் ஒரு வயதான பெரியவர் ஏறினார். நான்கு நண்பர்கள் இருந்த பெட்டியில் அமர்ந்தார். கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம் அந்த பெரியவர் செபமாலையை எடுத்து செபிக்க ஆரம்பித்தார். இதைக்கண்ட இளைஞர்கள் ‘இந்தக்காலத்தில் இப்படியும் ஒரு ஆசாமியா?’ என கிண்டலடிக்க ஆரம்பித்தனர். அந்த பெரியவரிடம் “பெரியவரே! காலம் மாறிப் போச்சு! இது அறிவியல் காலம். கடவுளால் முடியாததுகூட மனுசன் செய்றான். இப்படிப்போய் நீங்க அதைப்பத்தியெல்லாம் தெரிஞ்சுக்காம, சும்மா செபமாலை சொல்றீங்களே! உங்க அட்ரசை கொடுங்க. நாங்க நல்ல அறிவியல் கண்டுபிடிப்பு புத்தகமெல்லாம் அனுப்பி வைக்கிறோம்” னு சொல்லி அந்த பெரியவரை கேலி பண்ணுனாங்க.
அந்த பெரியவர் தனது முகவரி அட்டையை எடுத்துக் கொடுத்தார். அதைப்படித்து பார்த்த இளைஞர்களுக்கு அதிர்ச்சி, ஆச்சரியம். “டாக்டர் லூயி பாஸ்டர், அறிவியல் ஆய்வு மையம், பாரீஸ்” னு எழுதியிருந்தது. இளைஞர்கள் அவர் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டனர்.
1208 ஆம் ஆண்டில் புனித தோமினிக் திருச்சபைக்கு தினமும் செபமாலை செபிக்கும் முறையை முதன முதல் கற்பித்தார். லூர்து நகரிலும், பாத்திமாவிலும் முக்கியமாக செபமாலை செபிப்பதை பரிந்துரைக்கவே அன்னை மரி காட்சிகளும் செய்திகளும அருளினார். அன்னைமரி புனித தோமினிக்கிடம் “செபமாலை உத்தரியம் இவைகளைக் கொண்டு நான் ஒருநாள் உலகைக் காப்பாற்றுவேன்” என்று வாக்களித்தார். அன்னைமரி புனித தோமினிக்கிடமும், முக்தி ஆலனிடமும் “தேவ இரகசியங்களை தியானத்துப் பக்தி உருக்கத்துடன் செபமாலை செபிப்பவர் துர்பாக்கியத்தால் மேற்கொள்ளப்படமாட்டார். இறைவன் அவரை தண்டிக்கமாட்டார். அகால மரணத்திற்கு ஆளாகமாட்டார். அருள் நிலையில் வாழ்ந்;து விண்ணக வாழ்விற்குத் தகுதி பெறுவார்” என்று வாக்களித்திருக்கிறார். இறைவனின் சினத்தைத் தணித்து இரக்கத்தை இறக்கிக் கொள்ள செபமாலை ஒன்றே வழி.
தாவீது, குருவிடம் “உண்பதற்கு என்ன உள்ளது?” என்று கேட்க, “தூய அப்பமே”என்று குரு பதிலளிக்க தாவீது மீண்டும் குருவிடம் “ஈட்டியோ, வாளோ உள்ளதா?” என்று கேட்க தன் கவணைக்கொண்டு கொன்று போட்ட பெலிஸ்தியன் கோலியாத்தின் வாள் இருப்பதை குரு சுட்டிக்காட்டினார். அதற்கு தாவீது “அவ்வாளுக்கு நிகரானது வேறல்ல. அதை எனக்குத் தாரும்” என்று கேட்டார். பழைய ஏற்பாட்டின் இந்நிகழ்வு செபமாலை பக்திக்கு ஒப்பிடப்படுகிறது. நாம் சோதனைகளை வல்லமையுடன் எதிர்கொள்ள ஈட்டியோ, வாளோ உள்ளதா என்று அன்னை மரியாவிடம் கேட்கிறோம். அன்னை மரி “அலகையின் தலையை தம் குதிங்காலால் நசுக்கிய பெண்ணின் வாள் இதோ” என்று செபமாலையை நமக்கு அளிக்கிறார்.
நரக சக்திகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து போராடி வெற்றி பெற அன்னையின் பிள்ளைகளி;ன் கரங்களில் ஏந்த வேண்டிய வல்லமையான ஆயுதம்-செபமாலை என்ற வாள்தான்.
+ செபமாலையின் திருத்தந்தை 13ஆம் சிங்கராயர் செபமாலையைப் பற்றி 9 திருமடல்கள் எழுதினார்.
+ திருத்தந்தை 2ம் அருள் சின்னப்பர் 2002-2003ஐ செபமாலை ஆண்டாக பிரகடணம் செய்து ‘கன்னிமரியின் செபமாலை’ என்ற ஒப்பற்ற திருமடல் எழுதினார்.
+ தினமும் 15 செபமாலை செபிக்கும் பழக்கம் உள்ள திருத்தந்தை 23ஆம் அருளப்பர் 38 முறை அன்னை மரியைப் பற்றியும் செபமாலையைப் பற்றியும் மறையுரையாற்றியுள்ளார்.
+ உங்கள் உள்ளங்களில் இல்லங்களில் நாட்டில் அமைதி நிலவ வேண்டும் எனில் தினமும் மாலையில் ஒன்றுகூடி செபமாலை செபிக்க வேண்டும்” என்றார் திருத்தந்தை 9ஆம் பத்திநாதர்.

செபமாலை சமாதானத்துக்கான செபம் என்று திருத்தந்தையர்கள் வலியுறுத்தி வந்தனர்.
இப்போது உலகெங்கும் பயங்கரவாதமும் இரத்தம் சிந்தி மானிடர் மடிவதும் அன்றாட நிகழ்வுகள். செப்டம்பர் 11,2001 முதல் அலகையின் தீவரவாதம் அதிகரித்து புதிது பதிதாக வன்முறைகள் வெடித்து உலகம் அழிவை நோக்கி விரைந்து செல்கிறது. செபமாலை செபிக்கும் பழக்கம் திருச்சபையில் குறைந்துவிட்டது என்பதை சுட்டிக்காடடிய திருத்தந்தை 2ஆம் அருள் சின்னப்பர் திருச்சபை மீண்டும் செபமாலையை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தினார். செபமாலை தேவ இரகசியங்களில் இயேசுவின் பிறப்பு, பணிவாழ்வு, இறப்பு, விண்ணேற்றம், இறையன்னையின் வாழ்வு, இறப்பு, விண்ணேற்பு இவற்றை தியானிக்கிறோம்.
ஆலயத்தின் பக்கம் அதிகம் செல்லாத கிறிஸ்தவ மீனவர் ஒருவர், ஒருமுறை மற்ற மதத்தைச் சார்ந்த தம் நண்பர்களோடு மீன்பிடிக்கச் சென்றார். கடலுக்குள் படகு சென்ற வேளையில் இடி, மின்னலுடன் கூடிய மழையும், பெரும் புயல் காற்றும் வீச ஆரம்பித்தது. படகில் பயணம் செய்தவர்கள் உயிருக்குப் பயப்பட ஆரம்பித்தனர். தங்கள் கடவுளை நோக்கி செபிக்க ஆரம்பித்தனர். ஆனால் இந்தக் கிறிஸ்தவரோ செபிக்கத் தெரியாததன் காரணமாக அமைதியாக இருந்தார். மற்ற மதத்தவர்கள் கிறிஸ்தவரைப்பார்த்து “நீயும் உன் கடவுளிடம் செபி, ஏதாவது உதவி கிடைக்கும்” என்றனர். அவரோ “எனக்கு செபித்துப் பழக்கமில்லை” என்றபோது மற்றவர்கள், “இது உயிருக்குப்போராடும் நேரம்: எதையாவது சொல்லிச்செபி” என்றனர். அவரும் “கடவுளே கடந்த பல ஆண்டுகளாக உம்மிடம் எதையும் கேட்டு நான் தொந்தரவு செய்ததில்லை. இந்தப் புயலை மட்டும் அடக்கிவிட்டீர் என்றால் அடுத்து வருகிற ஆண்டுகளிலும் நான் உம்மை தொந்தரவு செய்யமாட்டேன் என்று வாக்குறுதி தருகிறேன். எனவே, இந்தப் புயலை அடக்கும்” என்று செபித்தாராம்.
இந்த மீனவரைப்போலத்தான் நம்மில் பலரும்! துன்ப துயர நேரங்களில் தான் இறைவனை அதிகமாகத் தேடுகிறோம். ஓவ்வொரு நாளும் சிறிது நேரம் ஒதுக்கி இறைவனிடம் செபிக்க தயங்குகிறோம். காலையிலும் மாலையிலும் தினந்தோறும் இயேசு செபித்தார். லூக்கா நற்செய்தியின்படி இயேசுவினுடைய பணி வாழ்வின் முதல் நிகழ்வும் (திருமுழுக்கு பெறுதல் லூக்கா 3:21) கடைசி நிகழ்வும் (“தந்தையே, உம் கையில் என் ஆவியை ஒப்படைக்கிறேன்” லுக் 23:46) செபம்தான். தொடக்கக் கிறிஸ்தவர்கள் தவறாது கோவிலில் கூடி இறைவேண்டலில் நிலைத்திருந்தனர் (திப 2:42, 46). புனித வின்சென்ட் தே பவுல் ஒவ்வொரு நாளும் காலையில் நான்கு மணி முதல் ஏழு மணி வரை செபித்தார். இவர்களைப்போல நாமும் ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்து செபிக்கத் தயாராக இருக்கிறோமா?
கிறிஸ்துவைப்போல் நமது வாழ்வையும் செப வாழ்வாக மாற்ற வேண்டும். இறைவனுடன் என்றும் உரையாடி இன்பகானம் எழுப்பும் இனிய வாழ்வாக மாற்ற வேண்டும். செபவாழ்வு என்பது ஏதோ சில குறிப்பிட்ட செபங்களைக் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் சொல்வதில் மட்டும் அடங்கியிருக்கவில்லை. செபவாழ்வு என்பது நமது இதயத்தை இறைவன் பால் எழுப்புவது. எந்நேரமும் இறைவன் முன்னிலையில் வாழ்வது. இறைவனுடன் என்றும் உரையாடுவது.
உருக்குலைய உழைக்கும் போதும் உறங்கும் போதும், நண்பர்களோடும் அன்பர்களோடும், உரையாடும் போதும் ஓய்வுபெறும் போதும் மகிழ்ச்சிக் கடலில் மகிழ்ந்தாடும்போதும் அமைதியற்றுத் தவிக்கும்போதும் கூட செபவாழ்வு வாழமுடியும். ஏன் நம் அன்றாட அலுவலுக்கிடையிலும் செபிக்கமுடியும். புனித பவுல் கூறுவது போல், ‘நீங்கள் உண்டாலும் குடித்தாலும் எதைச்செய்தாலும், எல்லாவற்றையும் கடவுளுடைய மாட்சிமைக்காகவே செய்யுங்கள’ -1கொரி 10:31. அவ்விதம் செய்யும் போது உண்மையில் நாம் செபவாழ்வு வாழ்கிறோம். இறைவன் பால் நம் இதயத்தை எழுப்புகிறறோம்.
நமக்கு வேண்டிய வரங்களைக் கேட்பதுதான் செபம் என்பதல்ல, செபம் என்பது ஆண்டவரைப் புகழ்வதில் அவருக்கு நன்றி சொல்வதில், பாவங்களுக்குப் பரிகாரம் செய்வதில் அடங்கியிருக்கிறது. மன்றாட்டு முயற்சி செபத்தின் இறுதிப்படியே ஒழிய அதுதான் செபம் என்பதல்ல. வார்த்தைகள் இன்றிகூட செபிக்கமுடியும்.
ஆர்ஸ் நகர் பங்குக் கோவிலுக்கு ஒருவர் வழக்கமாக வந்து கோவிலில் திவ்ய நற்கருணைப் பேழைக்கு முன் நெடுநேரம் அசைவின்றி அமர்ந்திருப்பது வழக்கம். இதைக் கண்ணுற்ற பங்குத்தந்தை ஜான் மரிய வியான்னி அடிகளார் அம்மனிதனை நோக்கி இவ்வளவு நீண்ட நேரம் கோவிலில் என்ன செய்கிறீhகள் என்று கேட்டார். அம்மனிதன் கூறுவார், ‘நான் சேசுவை நோக்குகிறேன். சேசு என்னை நோக்குகிறார்’ என்று. வார்த்தைகள் எதுவுமின்றி தன் இதயத்தை இறைவன் பால் எழுப்பினார் அந்த எளிய மனிதர். இதுதான் உண்மையான உயர்வான செபவாழ்வு.
வுhயவ ளை றால வை ளை ழகவநn ளயனை வாயவ in pசயலநச வை ளை டிநவவநச வழ hயஎந hநயசவள றiவாழரவ றழசனள வாயn வழ hயஎந றழசனள றiவாழரவ hநயசவள.
கடவுளைவிட சக்தி வாய்ந்த மனிதரை எனக்கு தெரியும் - வியான்னி. அவர்தான் செபிக்கத்தெரிந்த மனிதர்.
தொடக்க கிறிஸ்தவர்கள் குழுக்களாகவும், தனித்தனியாகவும் இறைவேண்டலில் ஈடுபட்டிருந்ததை லூக்கா ஆங்காங்கே எடுத்துரைக்கிறார். காரணம், முழுமையான கிறிஸ்தவ வாழ்விற்கு இவையிரண்டுமே அவசியமானவை. ஆலயத்தில் குழுவாகச் செபித்துவிட்டு வீட்டில் தனியாக செபிக்க மறுப்பதும், அல்லது வீட்டில் தனியாக செபிக்கிறேன் என்று சொல்லி ஆலயத்தில் மற்றவர்களோடு சேர்ந்து செபிக்க மறுப்பதும் சரியல்ல. எனவே தொடக்கக் கிறிஸ்தவர்களைப் போல இறைவேண்டலின் முக்கியத்துவத்தை நம் வாழ்வில் உணர்ந்து அதில் ஈடுபடுவது வரவேற்கத்தக்கது மட்டுமல்ல: அவசியமானதும் கூட! ஒரு மனிதன் வேலைசெய்யும்போது அவன் மட்டுமே வேலை செய்கிறான். ஆனால் அதே மனிதன் செபித்துவிட்டு வேலைசெய்யும் போது கடவுளும் அவனோடு வேலை செய்கிறார் என்பதை உணர வேண்டும். அதுமட்டுமல்லாமல் செபிக்கின்றபோது வாழ்வின் துன்பங்களையும் துயரங்களையும் வெற்றி கொள்வதற்கான வழியைக் கண்டு கொள்கிறோம்.
மார்க்கோனி கடவுள் நம்பிக்கையில்லாதவராக வாழ்ந்த சூழ்நிலையில் செபிப்பவர்களை கேலி செய்வாராம். “எங்கேயோ இருக்கிற கடவள் நீங்கள் முணுமுணுக்கிற செபங்களை எவ்வாறு கேட்க முடியும்?” என்று சொல்வாராம். சிறிது காலம் கழித்து வானொலிப்பெட்டியை அவர் கண்டுபிடித்தார். பல மைல் தூரத்திற்கு அப்பால் அவர் பேசிய பேச்சை மக்கள் கேட்டனர். அப்போது தான் அவருக்கு ஓர் உண்மை உதயமாயிற்று. சாதாரண மனிதனாகிய தான் உருவாக்கிய இந்த வானொலிப்பெட்டி வழியாக பல மைல்களுக்கு அப்பால் உள்ளவர்களோடு உறவாட முடிகிறதென்றால் கடவுளும் மக்களுடைய செபத்தைக்கேட்கிறார் என்பதில் என்ன சந்தேகம் இருக்க முடியும்? ஷநமது செபம் கேட்கப்படுகின்றதா, இல்லையா என்ற சந்தேகத்தோடு செபிப்பவர்களுக்கு மார்க்கோனியின் நிகழ்வு ஒரு பதிலாக அமைகிறது.

அமைதியில் ஓர் அனுபவம்

ஒரு முதியவர் தன் பங்குத் தந்தையிடம் சென்றார். அவரைப் பார்த்து “தந்தையே என் வீட்டு அருகில் ஒரு பெண் இருக்கிறாள். அவள் மனநோயினால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாள். மூன்று நாட்களுக்கு முன் பவுல் அடிகளாரின் திருமடல்களை எல்லாம் இரவு முழுவதும் சத்தம் போட்டுப் படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அடுத்த நாள் தான் புனித சவேரியார் என்று நினைத்துக்கொண்டாள். பகலும் இரவும் விடாது போதித்துக்கொண்டேயிருந்தாள். உரத்த குரலில் இரவு முழுவதுமட பாடிக்கொண்டே இருந்தாள். என்னால் தூங்க முடியவில்லை. கண் மூடி ஒரு வாரமாகிறது. இந்தக் கொடுமையிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றுங்கள் சுவாமி” என்று கெஞ்சி மன்றாடினார் அந்த முதியவர்.
பங்குத்தந்தை அவளைத் தன்னிடம் அனுப்புமாறு கூறினார். அவளை முதியவர் அழைத்து வந்தார். அவளிடம் மூன்று நிமிடம் தனிமையில் பேசி அனுப்பிவிட்டார். ஒரு வாரம் கழிந்தது. முதியவர் மலர்ந்த முகத்துடன் புன்முறுவலுடன் பங்குத் தந்தையிடம் வந்தார். “சுவாமி உங்களிடம் அழைத்து வந்தேனே அடுத்த வீட்டுப்பெண், அவள் பேசி ஒரு வாரமாகிறது. சத்தமே இல்லை, அமைதியாக இருக்கிறாள். எனக்கே ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஓன்றே ஒன்று அறிந்து கொள்ள ஆசை. அவளிடம் என்ன சொன்னீர்கள்?” என்று கேட்டார். பங்குத்தந்தை, “அவளை தான் கன்னிமரியாள் என்று நம்ப வைத்தேன்” என்று புன்னகையுடன் கூறினார்.
இந்த உலகில் பிறர் பேசி சாதித்ததை அன்னை பேசாமல் சாதித்தாள். கன்னி மரியாளின் வாழ்வைப் படிப்போமானால் அவள் அதிகம் பேசியதாகவே இல்லை. அமைதியாக இருந்தாள். இறைவனோடு ஒன்றித்து செபித்து வந்தாள். கர்த்தருக்குத் தாயாக வேண்டும் என்ற செய்த கன்னி மரியாளுக்கு அறிவிக்கப்படுகிறது. கன்னி மரியாளோ “இதோ ஆண்டவருடைய அடிமை. உமது வார்த்தையின் படியே எனக்கு ஆகட்டும்” என்றாhள். இயேசு கன்னி மரியின் வயிற்றில் தூய ஆவியின் ஆற்றலால் கருவாகி உருவாகி பிறக்கிறார். வானோர் படைத்திரள்
“உன்னதத்தில் கடவுளுக்கு மாட்சி உரித்தாகுக. உலகில் அவருக்கு உகந்தோர்க்குஅமைதி உண்டாகுக” என்று கடவுளைப் பார்த்து புகழ்;ந்தது.
இதனைக் கேட்ட இடையர் குழாம் விரைந்து மரியாளையும், யோசேப்பையும் தீவனத் தொட்டியில் கிடத்தியிருந்த குழந்தையையையும் கண்டார்கள். பின்பு அந்தக் குழந்தையைப் பற்றி தங்களுக்குச் சொல்லப்பட்ட செய்தியைத் தெரிவித்தார்கள். ஆனால் மரியாள் இந்நிகழ்ச்சிகளை எல்லாம் தம் உள்ளத்தில் இருத்திச் சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தாள். யெருசலேம் வழக்கப்படி குழந்தை இயேசுவைக் கோவிலில் அர்ப்பணிக்கத் தூக்கிச் செல்கிறார்கள். சிமியோன் குழந்தையை கையில் ஏந்தி மரியாளை நோக்கி “இதோ இக்குழந்தை இஸ்ராயேல் மக்களுள் பலரின் வீழ்ச்சிக்கும் எழுச்சிக்கும் காரணமாக இருக்கும். எதிர்க்கப்படும் அடையாளமாகவும் இருக்கும்” என்ற அவ்வார்த்தைகளை அமைதியாகத் தியானிக்கிறாள்.
12 வயது சிறுவன் யெருசலேம் தேவாலயத்தில் காணாமல் போய் விடுகின்றார். மூன்று நாட்கள் அலைந்து கண்டுபிடிக்கிறாள் கன்னி மரியாள். மகனைப் பார்த்து “ஏன் இப்படிச் செய்தாய், இதோ பார் உன் தந்தையும் நானும் உன்னை மிகுந்த கவலையோடு தேடிக்கொண்டிருந்தோமே” என்றாள். இயேசு “ஏன் என்னைத் தேடினீர்கள்?” என்று கேட்கிறார். எப்படி இருக்கும் அத்தாய்க்கு! கன்னி மரியாளோ இந்நிகழ்ச்சிகளை எல்லாம் தமது உள்ளத்தில் பதித்து வைத்திருந்தார்.
இயேசு பெருமான் மக்களோடும் சீடர்களோடும் உரையாடிக்கொண்டிருக்கிறார். அப்போது அங்கு அவருடைய தாய் வந்திருப்பதை சீடர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள். “யார் என் தாய்?; என் தந்தையின் திருவுளத்தை நிறைவேற்றுபவரே என் தாயும் தந்தையும்” என்ற சொல்லைக் கேட்கும் கன்னி மரியாள் திகைத்துப்போனாலும் அமைதியாக தியானித்துக்கொண்டு இருக்கிறாள். இயேசுவைக் கொடியவர்கள் பிடித்து அடித்து துன்புறுத்திக் கொடுமைப்படுத்துகிறார்கள். தாயின் உள்ளம் தவிக்கிறது. அவரைக் காப்பாற்றத்துடிக்கிறது. எனினும் அனைத்தையும் கண்ணால் கண்டும் கூட அனைத்தையும் தியானித்தவராய் வீரத்தாயாக வெற்றி நடை போடுகிறாள்.
இந்நிலை சாதராரண நிலை அல்ல. ஆன்மீக வாழ்வின் உயரிய, உன்னத எழிலார்ந்த நிலை. நம் வாழ்விலும் என்ன நேர்ந்தாலும் இறைவார்த்தையை இதயத்தில் இருத்தி தியானித்தவாரே வாழக் கற்றக்கொள்ளும்போதுதான் நாமும் மகத்தான காரியங்களை சாதிக்க முடியும், சரித்த்pரம் படைக்க முடியும். சகாப்தத்தை உருவாக்க முடியும். சாதனை புரிவது, சரித்திரம் படைப்பது, சகாப்தத்தை உருவாக்குவது செயல்களால் மட்டுமல்ல ஆழ்ந்த ஆன்மீக அனுபவத்தாலும் உருவாக்கலாம்.
ஒரு பெண்: என் வீட்டுக்காரர்ட்ட எந்த தலைப்பை கொடுத்தாலும் சரி. அந்த வி~யத்தைப் பற்றி ஒரு மணி நேரம் அழகா பேசுவார்.
மற்றொரு பெண்: அது என்ன பிரமாதம். என் வீட்டுக்காரர் வி~யமே இல்லாம நாள்பூரா பேசிக்கிட்டே இருப்பார்.
திருமணத்திற்குப்பின் அடுத்து வந்த முதல் மூன்று ஆண்டுகளில் நிகழ்ந்ததென்ன? முதல் ஆண்டு அவன் பேசினான், அவள் கேட்;டாள்;;: இரண்டாம் ஆண்டு அவள் பேசினாள், அவன் கேட்டான்: மூன்றாம் ஆண்டு இரண்டுபேரும் பேசினார்கள். ‘ஊரே கேட்டது. மூன்று ஆண்டுகளில் முத்தான காதல் முடிவடைந்து விட்டது: சத்தான காதல் செத்துவிட்டது.
இது இப்படியிருக்க, ஒருசிலர் பேசினாலே நமக்கு கேட்பதற்கு எரிச்சலாக இருக்கும்.
சிலர் பேசினால் சங்கீதமாக இருக்கும். சிலர் பேசினால் சங்கடமாக இருக்கும்.
சிலர் பேசினால் நம்மால் மறுக்கமுடியாது. சிலர் பேசினால் நம்மால் பொறுக்க முடியாது.
சிலர்; எதையாவது சாதிக்க வேண்டுமென்று பேசுவார்கள்.
சிலர் யாரையாவது பாதிக்கவேண்டுமென்று பேசுவார்கள்.
சிலர் எதையாவது ஆக்க வேண்டுமென்று பேசுவார்கள்.
சிலர் யாரையாவது தாக்க வேண்டுமென்று பேசுவார்கள்.
எப்படிப்பேசினாலும் சரி சிந்தித்து, நிதானமாக, என்ன பேசுகிறோம், எதைப்பேசுகிறோம், யாரிடம் பேசுகிறோம், எதற்காக பேசுகிறோம், எப்படிப்பேசுகிறோம் என்று சிந்தித்து பேசினால் நலமாக இருக்கும்.
ஓர் அரசியல்வாதி பொதுகு;கூட்டமொன்றில் “தோழர்களே, எண்ணிப்பாருங்கள். மீண்டும் மீண்டும் எண்ணிப்பாருங்கள்” என்று ஆசேவசத்துடன் கத்தினார். கூட்டத்திலிருந்த ஒருவர் எழுந்து நின்று “இந்த அரசியல் கூட்டத்திற்கு வருகின்றவர்களுக்கு கலா 50 ரூபாய் கொடுப்பதாகச் சொல்லிக்கூடட்டிகக்கொண்டு வந்தார்கள். மீண்டும் மீண்டும் எண்ணிப்பார்த்தேன். 40ரூபாய் மட்டுமே இருக்கிறது” என்றார்.
பலர் பணத்தை எண்ணுகின்றனர் சிலர் நேரத்தை, வயதை எண்ணுகின்றனர். வேறு சிலர் காதலை எண்ணுகின்றனர். திருமணம் செய்யாதவர்கள் திருமணத்தை எண்ணுகின்றனர். திருமணம செய்துகொண்டவர்கள் மணமுறிவை எண்ணுகின்றனர்.
மரியாள் எதை எண்ணினார்? ஏதைப்பற்றிச் சிந்தித்தார்? வுpவிலியம் கூறுவதென்ன?மரியாள் இந்நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் தம் உள்ளத்தில் இருத்திச்சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தார்” (லூக் 2:19). “அவருடைய தாய் இந்நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் தமது உள்ளத்தில் பதித்து வைத்தார்” (லூக் 2:51).
மரியா இயேசு கூறியதையும் தம் உள்ளத்தில் பதித்து வைத்து அவற்றைவப்பற்றியே சிந்தித்தார். மரியாவுக்கு எல்லாம் இயேசு மயம்: எண்ணும்போது இயேசு மயம்: உண்ணும் போதும் இயேசு மயம்: உறங்கும்போதும் இயேசு மயம்: எங்குமு; இயேசு மயம்:எதிலுமட் இயேசு மயம்:
மிகவும் மட்டமான வாழ்வு நடத்திய ஓர் இளைஞன் தன் ஆசிரியரைச் சந்தித்ததபோது ஆசிரியரிடம், “ நான் உங்கள் மாணவன் “{ என்று கூற, ஆசிரியர் அவனிடம் “நீ என் வகுப்பில் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் நீ என் மாணவன் அல்ல” என்று வருத்தத்துடன் கூறினார்.
இயேசு இன்று கிறிஸ்தவர்களளைப் பார்த்து “ நீங்கள் கிறிஸ்தவ மதத்தில் இருக்காலாம். ஆனால் நீங்கள் என் சீடர்கள் அல்ல” என்று கூறுவார். கிறிஸ்தவராக இருப்பது முக்கியமல்ல: ஆனால் கிறிஸ்தவன் சீடராக விளங்குவதே முக்கியமாகும், இன்று இயேசுவுக்கு “விசிறிகள்” பலர் இருக்கின்றனர்: ஆனால் அவரின் சீடர்கள் மிகக் குறைவு.
மரியா இயேசுவின் தாய் என்பதைவிட இயேசுவின் சீடர் என்பதே முக்கியமானது. இயேசுவின் சீடராவது எவ்வாறு? “என் வார்;த்தைகளை நீங்கள் தொடர்ந்து கடைப்பிடித்து வந்தால் உண்மையில் என் சீடர்களாய் இருப்பீர்கள்” (யோ 4:31). எனவே இயேசுவின் வார்த்தையைக் கடைப்பிடிப்பவர்களே அவருடைய உண்மையான சீடர்கள் ஆவர்.
“உம்மைக் கருத்தாங்கிப் பாலூட்டி வளர்த்த உம் தாய் பேறுபெற்றவர்” என்று தம்மிடம் கூறிய பெண்ணிடம் இயேசு “இறைவார்த்தையைக்கேட்டு அதைக்கடைபிடிப்போர் இன்னும் அதிகம் பேற பெற்றோர்” என்றார் (லூக் 11:27-28). இவ்வாறு கூறியதால் மரியாள் பேறுபெற்றவர் என்பதை இயேசு மறக்கவில்லை: மாறாக மரியாள் இறைவனின வார்த்தையைக்கெட்டு அதைத் தம் வாழ்வில் கடைப்பிடித்தார் என்பதில் தான் உண்மையான பேறு அடங்கியுள்ளது என்பதை இயேசு வெளிச்சம்போட்டுக்காட்டினார்.
குருவாம் இயேசுவைக்கண்டு அவர் நாமத்தைச்சொல்லி , அவர் வார்த்தையைக் கேட்டு அவரின திருவுருவை என்றும் சிந்தித்து வந்த மரியள் உண்மையிலேயே இயேசுவின் முத்தான, முதன்மையான, முழுமையான சீடராகத் திகழ்கின்றார். எல்லாரையும் இயேசுவின் சீடராக்குவதே மரியாளின் ஒரே விருப்பம்.
“அவர் உங்களுக்குச் சொல்வதெல்லாம் செய்யுங்கள்” (யோ 2:5) என்று கானாவு}ர்த் திருமணத்தில் பணியாளர்களுக்குக் கொடுத்த கட்டளைதான் நற்செய்தியில் மரியாள் பேசும் இறுதி வார்த்தைகள். அக்கட்டளைதான் மரியாவின் இறுதிக்கட்டளை: இறுதிவிருப்பம்.
“அவர் உங்களுக்குச் சொல்வதெல்லாம் செய்யுங்கள் “ என்ற மரியாளின் இறுதி விருப்பமும், “ஆண்டவர் கூறியபடியே அனைத்தையும் செய்வோம்” (வி.ப. 19:8) என்று சீனாய் மலை அடிவாரத்தில் இஸ்ராயேல் மக்கள் இறைவனுக்கு அளித்த பழைய உடன்படிக்கையின் இறுதி வாக்குறுதியும், “நான் உங்ககளுக்குக் கட்டளையிட்டயாவையும் அவர்களும் கடைபிடிக்கும்படி கற்பியுங்கள் “ (மத் 28:20) என்று இயேசு கலிலேயா மலையில் தம் சீடர்களுக்குக் கொடுத்த இறுதிக்கட்டளையும் ஒன்றாக இருப்பதை உன்னிப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும். இறைவனின் விருப்பத்தை கட்டளையை நிறைவேற்றுவதுதான் விவிலியத்தின் அடிப்படையான அம்சமாகும்.
கடவுளை நம்பாத நாத்திகர்களின் மாநாடு நடந்து கொண்டிருந்தது. ‘கடவுள் இல்லை’ என்று நிரூபிக்கக்கூடிய தங்களது ஆராய்ச்சி நூல்களை மேடையில் ஒன்றன் மேல் ஒன்றாக அடுக்கியிருந்தார்கள். அப்போது அங்கு வந்த கிறித்தவர், எல்லா ஆராய்ச்சி நூல்களுக்கும் மேலாக விவிலியத்தை வைத்து, “விவிலியமே தலை சிறந்த, உன்னதமான நூல், எல்லாவற்றிற்கும் மேலானது” என்றாராம். அங்கிருந்த ஒரு நாத்திகர் கோபத்துடன் விவிலியத்தை எடுத்து எல்லாப் புத்தகங்களுக்கும் அடியில் வைத்தார். உடனே அக்கிறித்தவர், “எல்லா புத்தகங்களுக்கும் அடிப்படையான, ஆதாரமான நூல் விவிலியம் என்பதை அவரது செயல் சுட்டிக்காட்டுகிறது” என்றாராம். மீண்டும் கோபமடையந்த அந்த நாத்திகர் விவிலியத்தை எடுத்து மற்ற புத்தகங்களுக்கு நடுவில் வைத்தார். கிறித்தவரோ இன்னும் விடாப்பிடியாக “விவிலியம் அச்சுப்போன்றது, அதை மையமாக வைத்தே எல்லாம் சுற்றுகின்றன என்ற உண்மையை இப்போது அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்” என்றாராம்.
காலங்களையெல்லாம் கடந்து வந்திருக்கும் கடவுளின் வார்த்தை, வரலாற்றில் அளப்பரிய மாற்றங்கள் செய்திருப்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது. “மனித குலத்திற்கு கடவுள் வழங்கியுள்ள கொடைகளில் மிகச்சிறந்த கொடை விவிலியமே” என்கிறார் ஆபிரகாம் லிங்கன்.
மரியா இறைவார்த்தையை ஏற்றுக்கொண்டார் (லூக் 1:38). மரியா இறைவர்த்தையை மலைநாட்டடிற்கு எடுத்துச்சென்றார் (லூக் 1:39-44). மரியா இறைவார்த்தையைத்தம் உள்ளத்தில் பதித்துச்சிந்தித்தார் (லூக் 2:19). மரியா இறைவர்த்தையைக் கடைபிடிக்க கட்டளையிட்டார் (யோவா 2:5).
உயிருள்ள வார்த்தைளை வாசித்து, உயிரோட்டமாக வாழ்ந்திடுவோம்
நிலையான வாக்கினை தியானித்து, நிறைவான வாழ்வைப் பெற்றிடுவோம்.
ஒருபங்கில் திருவிழாவிற்கு தயாரிப்பாக நவநாட்கள் நடந்துகொண்டிருந்தன. சிறப்பு மறையுரைக்காக தாடி வைத்திருந்த ஒரு குருவானவரை அழைத்திருந்தார்கள். ஆக்குரு இறைவர்த்தையின் மீது இருந்த தாகத்தின காரணமாக மிகவும் வேகத்தோடு தன் தலையை இங்கும் அங்கும் ஆட்டி மறையுரை வைத்தார். ஓவ்வொரு நாள் பிரசங்கத்தின் போது; அக்கூட்டத்திலிருந்த பாட்டி ஒருவர் அழுதுகொண்டிருப்பார். தன்னுடைய பிரசங்கத்தால் தொடப்பட்டு, மனம்வெதும்பி அப்பாட்டி அழுவதாக அக்குரு நினைத்துக்கொண்டார் . அவர் நவநாட்கள் முடிந்து அவ்வூரைவிட்டு போவதற்குமுன்பாக அப்பாட்டியைச்சந்திக்க நேரிட்டது. ஆக்குரு பாட்டியிடம் மறையுரை நேரத்தில் அழுத்தற்கான காரணத்தைக்கேட்டபோது “சாம்p நர்ன ஒரு ஆடுவளர்த்தேன். அதுமீது என் உயிரையே வைத்திருந்தேன். ஆதற்கு உங்களை மாதிரியே ஒரு தாடி இருந்தது. குடந்த இரண்டு மாதத்திற்கு முன்பு அது காணாமற்போய்விட்டது. ஊங்கத்தாடியைப்hர்த்தவுடன் அந்தஆடு ஞாபகம் வந்துவிட்டது. ஆதனால் தான் அழுதேன்” என்று அந்தப்பாட்டி சொன்னாராம்.
கடவுளுடைய வார்;த்தை நமக்கு அறிவிக்கப்படும்போது நாம் எந்த மனநிலையுடன் அதற்கு செவிமடுக்கிறோம் என்று சிந்தித்துப்பார்க்க இந்தக் கதையுமு; இன்றைய வாசகங்களும நமக்கு அழைப்பு விடுக்கின்றன. நூம் திருப்பலியில் பங்கெடுக்கும்போதும், கடவுளுடைய வார்த்தை பகிரப்படும்போதும், ஏன் நாமே விவிலியத்தை வாசிக்கும்போதும் இறைவார்த்தை நமக்குப் பறைசாற்றப்படுகிறது. இவ்வாறு பறைசாற்றப்படும் இறைவார்த்தைக்கு நாம் எப்படிப்பட்ட மனநிலையோடு செவிமடுத்து அவ்வார்;த்தை நம்முள் செயல்பட அனுமதிக்கிறோம் என்பது நாம் சிந்திக்கவேண்டிய ஒன்று.
‘நெஞ்சிலே செருக்குற்றோரை இறைவன் சிதறடிக்கிறார்’ (லூக் 1:51). ஏன்ற மரியாளின் கூற்றுபொய்யாகுமா. எனவே விவிலியத்தை திருச்சபையின் மடியில் அமர்ந்து படிக்கவேண்டும். விசுவாச ஒளியில் படிக்கவேண்டம். தாழ்ச்சியுடன் படிக்கவேண்டும், மரியாளை வழிகாட்டியாகக்கொண்டு படிக்க வேண்டும்.

மரியாளும் நற்கருணையும்

திருமண ஓலை எழுத வந்த மணமகனிடம் பங்கு தந்தை “நற்கருணையில் இருப்பது யார்?” என்று கேட்டதற்கு அவர், “பதுவை அந்தோணியார்” என்றார். பங்கு தந்தை அவருடைய அப்பாவைக் கூப்பிட்டு “என்ன, உங்க மகன் நற்கருணையில் பதுவை அந்தோணியார் இருப்பதாகச் சொல்றான்” என்றார். அப்பா மகனிடம் “ஏண்டா அறிவு கெட்ட முண்டம், நற்கருணையில் சகாய மாதா இருப்பது கூட உனக்குத் தெரியாதா?” என்ற கேட்டுக் கன்னத்தில் அறைந்தார். அப்பா நிலை இப்படி என்றால் மகன் நிலை எப்படி இருக்கும்?
எல்லாம் வல்ல இறைவனுக்குத் தாயாகவும் அவருக்கு மகளாகவும், நம் எல்லாருக்கும் தாயாகவும் இருக்கின்ற நிலை இது யார் நற்கருணை இறைமகன் இயேசுவை உண்மையாக இதயக் குடிலில் வைத்து வளர்த்து அந்த அனுபவத்தைப் பகிர்கின்றார்களோ அவர்கள் இயேசு கிறிஸ்துவுக்குத் தாயாக, மகனாக, மகளாக, எல்லாருக்கும் தாயாக இருக்கமுடியும்.
காலம் சென்ற நமது திருத்தந்தை இரண்டாம் அருள் சின்னப்பர் 2004 அக்டோபர் முதல் 2005 அக்டோபர் வரை உலகத் திருச்சபையின் கவனத்தை நற்கருணையில் செலுத்தக்கேட்டுக்கொண்டு திருச்சபை என்ன செய்ய வே;ணடும் என்று ஆயநெ ழேடிளைஉரஅ னுழஅiநெ ஆண்டவரே எம்முடன் தங்குவீர் என்ற மடல் வழியாக நம்மை ஊக்குவிக்கின்றார்.
இயேசுகிறிஸ்து உயிர்த்த பிறகு திருத்தூதர்களுக்குத் தோன்றி தான் உண்மையிலேயே அவர்கள் மத்தியில் இருப்பதை உறுதிப்படுத்தி, தனது பிரசன்னத்தை அவர்களில் ஆழப்படுத்தியதை விவிலியத்தில் நாம் காணுகின்றோம். எம்மாவுசுக்குச் செல்லும் வழியில் சீடர்களுக்குத் தோன்றி இறைவார்த்தையை ஒரு வழிப்போக்கன் போல அவர்களுக்கு எடுத்தியம்பி அவர்களின் இதயத்தை உருக்கியதையும் அப்பம் பிடுதலில் அவர்களின் கண்கள் திறக்கப்பட்டு இயேசுகிறிஸ்துவை ஆண்டவர் என்று ஏற்று அதை மற்றச் சீடர்களுக்கு அறிவித்ததையும் விவிலியத்தில் வாசிக்கிறோம்.
நற்கருணை அருட்சாதனம் மற்ற அருட்சாதனங்களிலிருந்து வேறுபட்டது. மற்ற அருட்சாதனங்களில் அதாவது திருமுழுக்கு, பாவமன்னிப்பு, நோயில் பூசுதல், குருத்துவம் இவைகள் இந்த நேரத்தில் அந்த வசீகர வார்த்தையை உச்சரிக்கும்போதுதான் அருள் வழங்குகிறது. கிறிஸ்துவின் பிரசன்னம் கொண்டுவரப் படுகின்றது. ஆனால் அவர் நற்கருணையில் உன்னதமான முறையில் எப்பொழுதும் நின்று பிரசன்னத்தை நிரந்தரமாக்குபவராக இருக்கின்றார். எப்போது அருட்பொழிவுப்பெற்ற குரு வசீகர வார்த்தைகளைச் சொல்லி அப்பத்தையும் இரசத்தையும் அர்ப்பணம் செய்கின்றாரோ அப்பொழுதிலிருந்தே அதில் உண்மையாகவே கிறிஸ்து பிரசன்னமாகியுள்ளார்’என்பது திருச்சபை நமக்குக் கற்பிக்கின்ற சத்தியம்.
நற்கருணை திருச்சபையின் ஆதாரம், ஊற்று, மையம், நற்கருணையில் உண்மையாகவே கிறிஸ்து இருக்கிறார் என்பதைத் திருச்சபையின் ஆட்சிப்பீடம் திட்டவட்டமாகத் தெளிவாகப் பறைசாற்றுகிறது. ஏனெனில் விவிலியத்தில் குறிப்பிடுவது போல் இயேசு கிறிஸ்துவே இதை நிறுவியுள்ளார்.
தூணிலும் துரும்பிலும் எங்கும் நிறைந்திருக்கும் இறைவன் ஏன் குறிப்பாக இந்த அப்ப வடிவில் இருக்கின்றார் என்பதை நம்ப வேண்டுமென்ற கேள்வியும் எழுப்பப்படுகிறது. எங்கும் நிறைந்திருக்கின்ற இறைவனை ஏன் கோயில்களிலும் மற்றும் மதக்குருக்கள், பெரியவர்கள் சொல்கின்ற இடங்களிலும் தரிசிக்கின்றோம் என்ற கேள்வி எல்லோர் மனதிலும் எழுவது இயல்பே. இதற்கு நமது இந்திய தமிழகச் சூழலில் ஒரு கதை சொல்வார்கள். பசுவின் இரத்தம் தான் பாலாகிறது என்பது நமக்குத் தெரிந்த உண்மை. இவ்வாறு பாலாகின்ற இரத்தம் பசுவின் உடல் முழுவதும் இருந்தாலும், பால் என்று வரும் போது பசுவின் கன்றோ அல்லது அதை வளர்க்கின்ற மனிதனோ, பாலைக் கறப்பது அல்லது பெறுவது பசுவின் உடலில் அவன் நினைக்கின்ற இடங்களிலெல்லாம் அல்ல. மாறாக பசுவின் மடியில் மட்டும்தான் பால் சுரக்கின்றது. அது பசுவின் மடியில் கை வைத்துக்கறக்கும்போது தான் அல்லது கன்று தன் தாய்ப்பசுவின் மடியை முட்டிச்சுவைக்கும்போது தான் பால் சுரக்கின்றது. கன்றுவின் பசி போகின்றது. இதே தான் மனிதனுக்கும் தாயின் மடியில் மட்டும்தான் பால், மற்ற இடமெல்லாம் இரத்தம்தான். அதேபோன்று இறைவன் எங்கும் நிறைந்திருந்தாலும் நற்கருணையாக வசீகரிக்கப்பட்ட அப்பத்திலும் இரசத்திலும் உண்மையாகவே இருக்கிறார்.
அன்னை மரியாள் போன்று ஆண்டவரைத் தமது உடலில் வைத்து வளர்த்து ஆளாக்கி அந்த உலகம் வாழத்தம்மையே அர்ப்பணிக்கும் அவரின் கருவிகளாக நாம் வாழ்ந்தாலே நாமும் அன்னை மாயின் அன்புப் பிள்ளைகளாக இருந்து அகமகிழ்ந்து ஆர்ப்பரித்து ஆண்டவரின் அற்புதச்செயல்களை எடுத்துக்கூற முடியும். இதை இறை நற்கருணை அனுபவம் என்றும்; இயேசு அனுபவம் என்றும் கூறலாம். இந்த அனுபவம் பெற்றவர்கள் அன்னை மரியாளின் பக்தர்களாகத்தான் இருக்கமுடியும்.
இறைவனின் உண்மையான உருவை, உடலை, இரத்தத்தைத் தனது உடலில் வாங்கியவர் அன்னை மரியாள். எனவேதான் நற்கருணையின் முதல் அனுபவத்தைப் பெற்றவர் அன்னை மரியாள் என்று கூறமுடியும். தூய ஆவியின் நிழலால் இறைவனைத் தாங்கிய மரியாள் அகமகிழ்ந்து அக்களித்து ‘தான் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்’ என்பதற்கு ஏற்றவாறு மலைநாடு சென்று அவரின் பிரசன்னத்தை மற்றவர்களுக்கு வெளிக்கொண்டு வருபவராகக் காட்சி தருகின்றார்.

தேவையறிந்து உதவும் அன்னை

நிறுவனம் ஒன்றில் பணி புரியும் மானேஜர் ஒருவர் நடந்து போய்க்கொண்டிருந்த போது திறந்திருந்த டிரெய்னேஜில் விழுந்து விட்டார். மூழ்கிய நிலையில் அவர் தத்தளித்துக்கொண்டிருந்தபோது, அந்தப்பக்கம் வந்த அவருடன் பணிபுரியும் ஒருவர், “ மானேஜர்னா கணக்கைத் தவிர வேற எந்த வி~யமும் தெரியாதுன்னு சொல்லுவாங்க. அதுக்காக கண்ணுகூடவா தெரியாது?” என்று கூறி நடையைக் கட்டினார். அடுத்ததாக மானேஜரின் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வந்து, “என்ன சார்… இந்த பள்ளத்துக்கு முன்னால கொட்டையா சிவப்பு எழுத்தில் ‘ஜாக்கிரதை’ன்னு பலகை வெச்சிருக்கே! அதைப் பார்க்கலையா? ஹீம் .. நீங்கள்லாம் மானேஜர் உத்தியோகம் பார்த்து என்னத்தைப் பெரிசா கிழிக்கப் போறீங்களோ?” என்று சலித்துக்கொண்டே சென்றார். அடுத்ததாக, வந்த மானேஜரின் நண்பர், நிலையை பார்த்து உடனே சாக்கடைக்குள் குதித்து நண்பரை வெளியேற்றினார்.
• இந்த மூன்றாவது நபரைப் போல இன்று பலர் சமுதாய முன்னேற்றத்திற்கு தேவை. இதே போன்ற ஒரு நிலையைத்தான் இன்றைய நற்செய்தி நமக்குத் தருகிறது. திருமணத்திற்கு வந்தோம். மணமக்களை வழத்;த்pனோம். உண்டோம், குடித்தோம் என்று தங்களை மட்டும் நினைத்துக்கொண்டிருந்தவர்கள் மத்தியில் மரியாள் வித்தியாசமாக செயல்பட்டு துன்பத்தின் சூழலை மாற்றுகிறாள்.
• கானாவூர் திருமணத்தில் திராட்சை இரசம் தீர்ந்துவிட்டதைக் குறிப்பறிந்து உணர்ந்த மரியாள் அக்குறையை நீக்க உடனடியாக முயற்சி எடுக்கிறார். பிறர் உதவி கேட்டுத்தான் உதவவேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் மத்தியில் கேட்காமலேயே உதவிய அன்னை மரியாளின் பண்பு மிக உன்னதமானது. நம்மில் உதயமாகவேண்டியது.
• பொதுவாகவே, கல்யாணவீட்டில் உணவு சரியில்லையென்றால் சற்று அலுத்துக்கொண்டும், சலித்துக்கொண்டும், குறை கூறிக்கொண்டும் இருப்பதே நம்மில் பலருக்கு வழக்கம். திருமண மண்டபங்களில் ஆண்கள் பேசிக் கொள்வது, போன முறை அவுங்க வீட்டு கல்யாணத்துக்கு போனோம். என்ன சாப்பாடு போட்டாங்க, இரசத்தில உப்பு இல்ல, பிரியாணியில கறியே இல்ல. இன்னைக்கு இவுங்க என்ன சாப்பாடு போடப்போறாங்கன்னு பார்ப்போம் என்று பேசிக்கொள்கிறார்கள்.
பிறருடைய குறைகளை அம்பலப்படுத்துவது நமது பண்பு. பிறருடைய குறைகளை நீக்குவது மரியாளின் பண்பு. சிலர் வாய் திறந்து உதவி கேட்பதில் தயக்கம் காண்பிப்பார்கள். அது அவர்களில் இருக்கும் குறைபாடு. அந்தக் குறைபாட்டை நாம் குறைசொல்லக்கூடாது. வசதி படைத்த சிலரிடம் ஓர் இழிகுணம இருக்கிறது. பிறருடைய இயலாமைகளையும் ஏழ்மையையும் தனிப்பட்ட முறையிலோ பலர் முன்னிலையிலோ சுட்டிக்காட்டி உள்ளே உள்ள மன அரிப்பைச்சொரிந்து கொள்ளும் கெட்ட குணம். இதற்கு மாறாக மரியாளின் அணுகுமுறை வித்தியாசப்படுகிறது. குறையிருக்குமிடத்தில் நம் அணுகுமுறை மூலம் அதை நிறைவாக்கிவிடலாம். கானாவூர் திருமணத்தில் இரசம் தீர்ந்து போனதை குறித்து பலர் குறைகாணுமிடத்தில் அன்னைமரியாள் நிறைவாக்கும் செயலை செய்வது நமக்கெல்லாம் நல்வழிகாட்டும் உதாரணமாக அமைகிறது. பாதி தண்ணீர் உள்ள டம்ளரில், தண்ணீர் பாதி நிரம்பியிருக்கிறது. அல்லது பாதி காலியாக இருக்கிறது என்று பார்ப்பது நம் எண்ணத்தைப் பொறுத்தது.
திருமணத்தில் சமூக இழுக்கு வந்துவிடக்கூடாது என்று தெரிந்து அந்தக் குடும்பத்தினரின் நிலையை உணர்ந்து அன்னை மரியாவே அவர்களுக்குத்தேவையான எல்லாவற்றையும் செய்கிறாள்.
ஒரு வீட்டில் பள்ளி மாணவன் ஒருவன் தேர்வுநாள் அன்று கூட காலை ஏழுமணி வரைத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். அவன் அம்மா அவனைப் பலமுறை எழுப்பிவிட்டும் அவன் எழுந்திருக்கவில்லை. இறுதியாக, ஒரு விவிலிய வசனத்தைக் கொண்டு அவனை எழுப்பிவிட நினைத்த அம்மா, “எழுந்து உம்முடைய படுக்கையை எடுத்துக்கொண்டு நடந்து செல்” (யோ 5:8) என்றார். அவனோ, “அம்மா எனது நேரம் இன்னும் வரவில்லையே” என்று சொல்லிவிட்டுத்தொடர்ந்து தூங்கினான். தாயை விஞ்சிய தனயன்.
கலிலேயாவிலிருந்து யூதேயா மலைநாட்டுக்குப் பயணம் செய்வது எளிதானதன்று. இது தனிமை நிறைந்தது, ஆபத்தானது. மலையேறும் பயணம் எப்போதுமே கடினமானதுதான். ஆனால் எலிசபெத்துக்கு அப்போது உதவும் கரங்கள் தேவைப்பட்டன. அவர் ஆறுமாத கர்ப்பிணியாக இருந்ததால் ஊருக்குள் இருக்கும் கிணற்றில் தண்ணீர் எடுக்க இயலாது. தம் தோட்டத்துப் பயிரைப் பராமரிக்க இயலாது: ஆட்டு மந்தையைக் கவனிக்க இயலாது: கடைக்குச் சென்று பொருள்கள் வாங்கி வர இயலாது. எனவே ‘கருவுற இயலாதவர் என்று சொல்லப்பட்ட அவருக்கு இது ஆறாம் மாதம்’ (லூக் 1:36) என்று வானதூதர் கூறியதை கேட்ட மரியாள் விரைந்து சென்று எலிசபெத்துடன் மூன்று மாதங்கள் தங்கினார். அதாவது, எலிசபெத்து குழந்தை பெற்றெடுக்கும் வரை அங்கு தங்கியிருந்தார் என்பது இதன் பொருளாகும். எலிசபெத்துக்குத் தேவையிருந்த நேரத்தில் அவருக்குத் தேவையானதை மரியாள் அளித்தார்.
வயது முதிர்ந்த காலத்தில் தனக்கென உதவி செய்ய யார் வருவார் என்று நினைத்திருந்த நிறைமாத மூதாட்டிக்கு உதவ அங்கு செல்கிறாள்.
-பிறருடைய இன்னல்களைத் தன்னுடையதாக உணர்ந்து போராடுதல,
-பிறருடைய மனத்துயரைப்போக்குதற்காகத் தன்னையே முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்தல்
இவ்விரண்டு உணர்வுகளையும் எவரெல்லாம் தன் இதயத்தில் வைத்து வாழ்ந்து வருகின்றனரோ, அவர்கள் செய்கின்ற ஒவ்வொரு செயலிலும் இறைவனுடைய மாட்சி முழுமையாக வெளிப்படுகிறது. கானாவூர் திருமணத்தில் அன்னை மரியாள் அத்திருமண வீட்டார் துன்ப நிலையை யாரும் அறிவிக்காமலேயேத் தாமாகவே அறிந்தவராய், அதற்காகத் தன் மைந்தன் இயேசு கிறிஸ்துவிடம் பரிந்து பேசுகிறார். அன்;னை மரியாள் பல்வேறு திருமண வீட்டிற்கு விருந்திற்குச்சென்றிருக்கலாம். அங்கு இதை போலவே திராட்சை இரசம் தீர்ந்து போனதால் ஏற்பட்ட குழப்பங்களைக் கண்டிருக்கலாம். ஆனால் பிறர்க்குத் தன்னால் முடிந்த உதவியைச் செய்ய வேண்டும் என்ற மனநிலையைப் பெற்றிருந்ததால்தான் இயேசுவிடம் சென்று, “ஏதாவது செய்” என்று கூறுகின்றாள். நல்லது நடக்கவேண்டும். பிறர் மனம் மகிழ்ச்சியில் மகிழ வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்போடு மரியாள் அங்கு செயல்பட்டது இறைவனை மகிழ வைத்தது. அவர் மாட்சியினை வெளிப்படுத்த உதவியாயிருந்தது.
ராமகிரு~;ண பரமஹம்சர் ஒருமுறை படகில் சென்று கொண்டிருந்தபோது கரையை நெருங்குகின்ற தருணம். வலியால் துடித்தார். அவர் முதுகை மூடியிருந்த துணியை விலக்கியபோது காயங்கள் காணப்பட்டன. அவர் வலியில் முனகியபடியே கரையைச் சுட்டிக்காட்டினார். அந்தக் கரையில் சிலர் ஓர் அப்பாவி மனிதனை அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு சக மனிதனை சில வன்முறையாளர்கள் அடிப்பதை பார்க்கின்றபோதே பரிவினால் அவர் முதுகு முழுவதும் ரத்தம் கசிந்தது. பல நேரங்களில் பார்வையாளர்களாக இருந்துவிடுகிறோம். மற்றவர் அனுபவிக்கும் பசியை நம்மால் அனுபவிக்க முடிவதில்லை.
செல்வர் ஒருவர் இருந்தார். பணத்தையும் செல்வத்தையும் இறுக்கி முடிந்தபடி அலைவதில் அதிவல்லவர் அவர். ஒருநாள் அவசரக் கடன் வாங்க அவரிடம் வந்தார் ஒரு அறிஞர். செல்வர் நிபந்தனை போட்டார். ‘நண்பரே! இங்கே பாருங்கள். என் கண்களில் ஒன்று செயற்கைக் கண் ஆகும். அது எதுவென்று கண்டுபிடித்துச் சொல்லிவிட்டால் கடன் தருகிறேன்!
உற்றுப்பார்த்த அறிஞன் சொன்னார்:‘உங்கள் இடது கண்தான் செயற்கைக் கண்’‘அதை எப்படி அவ்வளவு சரியாகக் கண்டுபிடித்து விட்டீர்கள்?’ அமைதியாய் சொன்னார் அறிஞர்: ‘அந்த ஒரு கண்ணில்தான் கொஞ்சம் கனிவு தெரிகிறது!’ அந்த நகைச்சுவை அறிஞர்தான் - மார்க் டுவைன.;
கனிவுள்ள இடத்தில் செல்வமில்லை. செல்வமுள்ள இடத்தி;ல் கனிவில்லை. இரண்டும் உள்;ள இடத்தில்… இருளில்லை.
உங்கள் வானகத்தந்தை இரக்கமுள்ளவராய் இருப்பதுபோல் நீங்களும் இரக்கமுள்ளவர்களாய் இருங்கள்.

அன்று இஸ்ராயேல் மக்கள் எகிப்தில் அடிமைகளாகச் சொல்லண்ணா வேதனைகளோடு வாழ்வின் நாட்களை நகர்த்தி கொண்டிருந்த பொழுது, கடவுள் தம் மக்களின் வேதனைகளை அறிந்தவராய், அவர்களின் துன்ப நிலையை உணர்ந்தவராய் அவர்களை அடிமைதளையிலிருந்து மீட்க இறைவாக்கினர் மோசேவை அழைத்தார்.
அவருடைய பிறப்பு முதல் உயிர்ப்பு வரை நிகழ்ந்தவை அனைத்தும் இறைதந்தையின் இரக்கத்தின் வெளிப்பாடுகளே. அவர் மக்களை இரக்கத்தோடு பார்த்தார். அணுகினார். குணப்படுத்தினார். வலுவூட்டினார். இறைவனது இரக்கத்தைப்பற்றி கூறப்பட்ட செயல்கள் எல்லாம் இயேசுவில் நடந்தேறின. பாவியான மரிய மதலேனாளைப்பார்த்து “இவள் அதிகம் நேசித்தாள். எனவே அதிகம் மன்னிக்கப்பட்டாள்” என்றாரே, அது கருணையில்லையா? விபசாரத்தில் கையும் களவுமாக பிடிபட்ட பெண்ணை பார்த்து “நானும் உன்னை தீர்ப்பிடேன். இனிபாவம் செய்யாதே போ” என்றாரே அதுகருணையில்லையா?
இவ்வாறு இயேசு இரக்கப் பெருக்கத்தால் எளியோருக்கு உதவினார். பரிவினால் பசித்தோருக்கு உணவளித்தார். ஏழைகள், குழந்தைகள், ஒடுக்கப்பட்டோர்கள் ஒதுக்கப்பட்டோரின் நண்பரானார். தான் செய்பவற்றைக் காண்பவர் இறைவனைக்கண்டு கொள்ளலாம் என்று திருமுழுக்கு யோவானுக்கு செய்தியனுப்பினார். ஒசேயா இறைவாக்கினரை மேற்கோள்காட்டி தனது வாழ்வில் இரக்கத்திற்கே முதலிடம் என முழக்கமிட்டார் (மத் 9:13, ஒசே 6:6).
இரக்கத்தின் நற்செய்தி என்று அழைக்கப்படும் லூக் 10:25-37 ல் வரும் நல்ல சமாரியனின் அன்பும் இரக்கமும் நம்முடைய இதயத்தை பிமிக்க வைக்கிறது. ஒரு மனிதன் தன் இடுப்பில் கட்டியிருக்கு துணி அவிழ்ந்து விழும் என்றால் அவன் தன்னுடைய தன்மானத்தை மறைக்க எவ்வளவு துரிதமாக இயங்கி அந்த துணியை மீண்டும் சரி செய்வானோ அவ்வளது துரிதமாக நல்ல சமாரியன் காயப்பட்ட மனிதனுக்கு கருணை உள்ளத்தோடு உதவி செய்தான் எனலாம்ட. இரக்க குணத்திற்கு இலக்கணம் வகுத்தவன் அவனே. கருணை உள்ளம் கெண்டவர்களால் மட்டுமே காயத்திற்கு கட்டுப்போட முடியும். இந்த உலகத்தையும் உருமாற்ற முடியும் என்பதை நல்ல சமாரியனிடமிருந்த நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.
நல்ல சமாரியனி;ன் இரக்க குணத்தை தனது பணி வாழ்வில் செயலாக்கம் பெற செய்தவள் அன்னை தெரசா என்றால் அது மிகையாகாது. உலகத்தின் மொழி ஒவ்வொன்றின் அகராதியிலும் இனி இரக்கம் என்பதற்கு அன்னையின் பெயரையே அர்த்தமாக கொடுக்கலாம். அந்த தாயின் முகத்த்pல் தான் எத்தனை ரேகைகள்! அந்த சதை சுருக்கத்தில் கோடி ஏழைகளின் கதை சுருக்கத்தையே வாசிக்கலாம். அவை சுருக்கங்கள் அல்ல, இரக்கங்களே. அன்னையின் மூக்கில் அவளது சுவாசம் மட்டுமல்ல. இரக்கமும் சேர்ந்தே சுவாசித்தது எனலாம்.
அன்னை தெரசா கேள்விப்பட்டார்கள்: குடிசைப் பகுதியில் ஏழு குழந்தைகளோடு பல நாட்களாகப் பட்டினிக் கிடக்கிறாள் ஒரு தாய். பதறிப்போன அன்னை போதுமான அரிசியை எடுத்துக்கொண்டு பறந்தார்கள். அங்கே… பசியின் கொடுமையால் தாயும் பிள்ளைகளும் துவண்டு போய்க் கிடந்தார்கள். அரிசியைத் தந்து சமைக்கச் சொன்னார்கள் அன்னை. நன்றியுணர்வோடும், கலங்கிய கண்களோடும், அரிசியை வாங்கிய அந்தத் தாய் அதைச் சமமாய்ப் பிரித்தாள். பாதியைப் பையில் போட்டுக்கொண்டு பக்கத்துத் தெருவுக்குத் தளர்ந்த நடையுடன் கிளம்பினாள். தடுத்துக் கேட்டார்கள் அன்னை: ‘எங்கே கிளம்பிவிட்டீர்கள்?’ ‘அம்மா… எங்களைப் போலவே பக்கத்துத் தெருவில் ஒரு குடும்பம் பல நாளாய் பட்டினி கிடக்கிறது. பாவம் அவர்களும் பசியாறட்டும்…!’ அந்த நொடியில் …. அன்புத் தாயைக் கண்கலங்க வைத்தாள் கருணைத்தாய்.
பகிர்வது மனித குணம். பசியிலும் பகிர்வது தெய்வ குணம்.
பணம் இருப்பவர்கள் தர்மம் செய்வது வியப்பல்ல. மாறாக, பட்டினியோடு இருப்பவர்கள் தானம் செய்வதுதான் வியப்பு. இன்றைய சமுதாயத்தில் மனிதனுடைய இதயங்கள் சுருங்கியதால் கரங்கள் விரிய மறுக்கின்றன. சிந்தனைகள் சீர்கெட்டு இருப்பதால் பார்க்கும் கண்களும் மங்கிக் கிடக்கின்றன. சுயநல வாதங்களும், தன்னல வாதங்களும் பெருகிக் கொண்டு போவதால் வாழ்வின் நெறிமுறைகள் சரிந்து கொண்டிருக்கின்றன. அடுத்தவனை அழித்து நான் வாழ வேண்டும் என்ற எண்ணங்கள் வளரத் தொடங்குகின்றன. இப்படிப்பட்ட சமுதாயத்தில் வாழும் நமக்கு திருமுழுக்கு யோவான் எச்சரிக்கை விடுக்கின்றார். வாழ்வை மாற்றிக்கொள்ள வழியைக் காண்பிக்கின்றார்.
“இரண்டு அங்கிகளை உடையவர் இல்லாதவரோடு பகிர்ந்து கொள்ளட்டும்: உணவை உடையவரும் அவ்வாறே செய்யட்டும்” (லூக் 3:11) என்று இன்றைய நற்செய்தியில் திருமுழுக்கு யோவான் மக்களைக் கேட்கிறார்.
பணக்காரன் ஒருவன் வாழைப்பழத்தைத் தின்று அதன் தோலை ஜன்னல் வழியாக வெளியே எறிந்தான். அத்தோலைப் பிச்சைக்காரன் ஒருவன் எடுத்துச் சாப்பிட்டான். அப்பிச்சைக்காரனைப் பணக்காரன் கூப்பிட்டு அவன் முதுகில் தொடர்ந்து குத்தினான். அவன் குத்தக்குத்த பிச்சைக்காரன் பலமாகச் சிரித்தான். ஏன்? என்று கேட்டதற்கு அவன் “தோலைத் தின்னவனுக்கு இந்தத் தண்டனை என்றால் பழத்தை தின்னவனுக்கு என்ன தண்டனை கிடைக்கப் போகிறதோ?”
பக்தன் ஒருவனிடம் ஆண்டவர் தோன்றி அவனுடைய பக்தியைப் பாராட்டுவதாகவும் அவன் கேட்கும் மூன்று வரங்களைத் தருவதாகவும் சொன்னார். ஆயினும் ஒரு நிபந்தனையையும் கடவுள் சொன்னார். இந்தப் பக்தனுக்குக் கொடுப்பது போல் 10 மடங்கு அதிகமாக எதிர்வீட்டுக் காரனுக்குக் கொடுப்பதே அந்த நிபந்தனை. பக்தனுக்கு இந்த நிபந்தனை மட்டும் பிடிக்கவில்லை. இருப்பினும் முதலில் தனக்கு ஒரு மாளிகை வேண்டும் என்று கேட்டான். உடனே அழகிய மாளிகை கிடைத்தது. ஆனால் அடுத்த நிமிடமே எதிர்வீட்டுக்காரனுக்கு 10 மடங்கு பெரிதான மாளிகை கிடைத்தது. பக்தனுக்குப் பொறாமை, இரண்டாவதாக, தனக்கு ஒரு மெர்சிடஸ் பென்ஸ் கார் வேண்டும் என்று கேட்டான் அதுவும் உடனே கிடைத்தது. ஆனால் எதிர்வீட்டுக்காரனுக்கு 10 மெர்சிடஸ் பென்ஸ் கார்கள் கிடைத்தன. பக்தனுக்குப் பொறாமையான பொறாமை. மூன்றாவதாக பக்தன் இவ்வாறு கேட்டான்: “ஆண்டவரே எனக்கு இலேசான ‘கார்ட் அட்டாக்’ வரட்டும்.
நற்செய்தியிலே நம் ஆண்டவர் ஒரு செல்வந்தனைப்பார்த்து ‘அறிவு கெட்டவனே என்று அழைக்கிறார். தன் அயலானை முட்டாள் என்று சொல்பவன் நரக ஆக்கினைக்கு ஆளாவான் என்றவரே ஒருவனை அறிவு கெட்டவன் என்றால் அவன் உண்மையிலே அறிவுகெட்டுப் போனவனாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். ஆகச்செல்வந்தன் யார்?
அவன் பெரிய சொத்துக்காரன். நிலபுலம் நிறைய வைத்திருந்தான். ஆண்டுக்கு அதில் முப்போகம் விளைந்தது. ஓராண்டு இன்னும் அதில் விளைச்சல். இந்த விளை பொருட்களை என்ன செய்வது. எங்கே கொட்டுவது என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை. யோசித்தான் வழி தெரிந்தது.
களஞ்சியத்தை இடித்தான். இடித்து பெரிதாக கட்டினான். வந்த விளைபொருட்களை மூட்டையாகக் கட்டி அதிலே போட்டு மூடி வைத்தான். மூடி வைத்தவன் தன் வீட்டு மூளையில் போய் ஒரு சோபாவில் உட்கார்ந்தான். உட்கார்ந்துகொண்டு வஞ்சகம் இல்லாமல் தன் நெஞ்சோடு பேசினான். என்ன பேசினான்.
ஏய் நெஞ்சே! இனி நீ நிம்மதியாக வாழலாம். நெடுநாள் கவலையின்றி வாழலாம். நன்றாக சாப்பிடலாம். சாப்பிட்டுவிட்டு சீட்டாடலாம். நன்றாக குடிக்கலாம். குடித்துவிட்டு கூத்தாடலாம் என்று பேசினான். ஆனால் அதை கேட்ட கடவுளும் அடுத்து பேசினார். ஏ! அறிவு கெட்டவனே! இன்று இரவு உன் உயிரைக் கேட்பார்களே! அப்பொழுது இவையாவும் என்னவாகும்?
ஏன் செல்வந்தனை அறிவு கெட்டவன் என்று ஆண்டவர் அழைத்தார்? சொத்து சேகரிப்பது முட்டாள் தனமா? வருவாய் பெருக்குவது முட்டாள் தனமா? வருவாய் இன்றி வயிறு எப்படி வாழும்? அன்றன்றுள்ள அப்பம் எங்களுக்கு இன்று தாரும் என்று கேட்க சொல்லியவர் இப்போது அப்பத்திற்காக உழைப்பவனை; ஏன் அறிவு கெட்டவன் என்கிறார்? செல்வத்தையும் அவன் தாறுமாறான வழியில் சேகரிக்கவில்லை. நாட்டில் வருவாயை பெருக்க வேண்டும் என்பதற்காக கள்ளுக்கடைகளை திறந்தானா? குழந்தைக்குட்டிகள் இருந்தால் வீட்டுச் சொத்து குறைந்து போகும் என்பதற்காக செயற்கை குடும்பக் கட்டுப்பாட்டைப் பின்பற்றினானா? அல்லது லாட்டரியில் அதிர்~;டம் அடிக்க திடீர் லட்சாதிபதியாக உயர்ந்தானா? இல்லையே. மாடு வாங்கினான். ஏர் பூட்டினான். உழுதான். உழைத்தான். விளைந்தது முப்போகம். இதில் முட்டாள்தனம் எங்கே இருக்கிறது?
ஆகவே அவன் சொத்துக்காரன் என்பதற்காக அவனை ஆண்டவர் முட்டாள் என்று அழைக்கவில்லை. சொத்தை தவறான வழியில் பயன்படுத்த விரும்பினான் என்பதற்காக அவனை முட்டாள் என்று அழைத்தார்.
தன் நெஞ்சை பார்த்து 60 ஆறுதலான வார்த்தைகள் பேசினான். அந்த 60 வார்த்தைகளில் “நான்” என்னுடைய” என்னும் தன்னல சொற்கள் மட்டும் 12 வருகின்றன. அந்த அறுபதில் ஒன்றாவது அடுத்தவனை பற்றி இல்லை. தன் நிலத்தில விளைந்த விளைச்சலுக்குக் காரணம் தன் உழைப்பு மட்டுமே என்று தவறாக எண்ணினான். அவனது நிலத்தில் எத்தனையோ பேர் உழுதார்கள். தண்ணீர் பாய்ச்சினார்கள், விதைத்தார்கள், அறுத்தார்கள். அவர்களை எல்லாம் மகிழ்ந்திருக்கும் நேரத்தில் மறந்ததற்காக அவனை முட்டாள் என்றார்.
அடுத்தவனை நினைக்கவில்லை. ஆண்டவரை பற்றியாவது நினைத்தானா? ஏதோ தான் காலங்களை இயக்குகிற கர்த்தாதி கர்த்தன் போலவும், இரவுப்பகலுக்குக் காரணமான இறைவன் போலவும், காற்றுக்கு வாயு போலவும், நிலத்துக்கு பூமாதேவி போலவும் நினைத்துக்கொண்டு ஆண்டவரை மறந்து விட்டான். ஆகவே அவனை அறிவு கெட்டவன் என்று அழைத்தார்.
வந்த பொருட்களை வாரி அள்ளிக் களஞ்சியத்தில் போட்டு வைத்ததால் அவனை முட்டாள் என்று கூறவில்லை. மூடி வைத்ததைத் திறந்து வேளாவேளைக்கு ஏழைகளுக்குக் கொடுப்போம் என்று முடிவு செய்ய அவனது சுயநலம் இடம் தரவில்லை என்பதற்காக அப்படி அவனை அழைத்தார். களஞ்சியத்திலே சேகரித்;து வைப்பவற்றை அந்தும், புழுவும் அரித்து தின்னும். ஆனால் ஆண்டவன் பெயரால் அவரது குழந்தைகளுக்குக் கொடுப்பவற்றை அப்படி எதுவும் அரிக்காது என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை. மாறாக தன் கையில் இட்ட பிச்சையாகவே இறைவன் அவற்றை ஏற்றுக்கொள்வார் என்பதும் அவனுக்கு தெரியவில்லை. ஆகவே அறிவு கெட்டவன் என்றார்.
பேராசிரியராக இருந்து மதிப்பு மிக்க வேலையை விட்டுவிட்டு, கனடாவில் டொராண்டோ நகரில் மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவர்களோடு இருந்து, அவர்களுக்காக உழைத்து, அவர்களோடு தன் வாழ்வைப் பகிர்ந்து கொண்டவர் ஹென்றி நூவென் என்ற குரு. வசதியும் வாய்ப்பும் நிரம்பத் தந்த இசைத்துறையை விட்டுவிட்டு ஆப்பிரிக்க பழங்குடி மக்கள் மத்தியில் பணி செய்யச்சென்றவர் ஆல்பர்ட் ஸ்வைட்சலர். தொழுநோயாளர்களுக்கு பணிவிடை செய்ததன் மூலம் தானும் தொழுநோயைப் பெற்றுக்கொண்டவர் புனித தமியான். கிறிஸ்துவின் படிப்பினைகளால் உந்தப்பட்டு தங்கள் வாழ்வைத் தொடக்கக் கிறிஸ்தவர்களைப் போல பிறரோடு பகிர்ந்து கொண்டவர்களில் ஒரு சில எடுத்துக்காட்டுகளே மேலே கூறப்பட்டவர்கள்:
இன்று நம்மைச் சுற்றி பலகோடி மனிதர்கள் அடிபட்டவர்களாக, போராடுபவர்களாக தனிமரமாக, அநாதைகளாக உள்ளனர். இவர்களைப்பார்த்து நம் உள்ளத்தில் கருணை கசிகின்றதா?, நாம் அடுத்தவர்கள் காயப்படும் போது அவர்களுக்காக இரத்தம் சிந்த வேண்டியதில்லை. கண்ணீர் சிந்தினாலே போதும். அவர்கள் வலியால் துடிக்கும் போது அவர்கள் கைகளை ஆறுதலாகப் பற்றினாலே போதும். இதுவரை நாம் யாருடைய கைகளையாவது அன்போடு ஆதரவாகப் பற்றியிருக்கிறோமா?
வழிபாடுகள் வாழ்வின் நோக்கத்தை உணர்த்த வேண்டும். வாழ்வின் மையத்தை சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். இயேசு ‘அன்பே எல்லாவற்றிற்கும் மையம்’ என்பதை உணர்த்துகிறார். அன்பினால் நமது இதயம் நனையும் போது இரக்கம் கசியும். கருணை பிறக்கும். நல்ல சமாரியனுடைய பணி நமது வாழ்வில் தொடரும்.
அவதியிறுபவர்களை, க~;டப்படுபவர்களை பார்த்து பரிதாபப்பட்டு அதற்கு அடுத்த நிலையான பரிவு கொள்ளும் நிலைக்கு கடந்து செல்ல நம் மனங்கள் பல நேரங்களில் சக்தியற்று போவதை நாம் உணர்ந்து பார்க்க வேண்டும். அன்பு என்பது வார்த்தைகளோடு நின்றுவிடுகிறது. அதைத் தாண்டி நம்மால் சிந்திக்க முடிவதில்லை. செயல்பட முடிவதில்லை. பரிவு என்னும் தமிழ் வார்த்தைக்கு பொருள் உடன் துன்புறுதல். மற்றவர் படும் துன்பத்தை நம் இதயத்தில் உணர்வது அனுபவிப்பதே.

எல்லாம் கொணர்ந்தோம் திருவடி வைத்தோம் ஏற்றிடுவாய் இறைவா பலியாய் மாற்றிடுவாய் இறiவா
எதை நான் தருவேன் இறைவா
எந்த அளவையால் நீங்கள் அளப்பீர்களோ அதே அளவையால் உங்களுக்கும் அளக்கப்படும். அமுக்கிக் குலுக்கி நன்றாக சரிந்து விழும்படி கொடுங்கள்.

நற்கருணை அன்பின் அருள் அடையாளம்: உலகிற்காகப் பிட்கப்படும் அப்பம். அன்பின் அடித்தளம் பகிர்வு. கிறிஸ்து தம்மையே பிட்டுக்கொடுத்தார்;. “அனைவரும் இதை வாங்கி உண்ணுங்கள்”. கிறிஸ்து தம்மையே பிழிந்து கொடுத்தார்: “அனைவரும் இதை வாங்கிப் பருகுங்கள்”.
முதல் கிறிஸ்தவர்கள் ஆலயத்தில் ‘அப்பம் பிட்டனர்’. அதாவது நற்கருணை விருந்தில் பங்குபெற்றனர் (திப 2:42). ஆலயத்தில் அப்பம் பிட்டதுடன் அவர்கள் திருப்தி அடையவில்லை. ‘சென்று வாருங்கள் திருப்பலி முடிந்தது’ என்றவுடன் எல்லாம் முடிந்துவிட்டதாக அவர்கள் கருதவில்லை. வழிபாட்டைத் தங்கள் வாழ்வாக மாற்றினார்கள். எனவே வீடுகளில் அப்பத்தைப் பிட்டு மனமகிழ்வோடும். கபடற்ற உள்ளத்தோடும் பகிர்ந்து கொள்வர் (திப 2:46).
ஆலய வழிபாடு, அவர்களது அன்றாட வாழ்க்கையானது வழிபாட்டிற்கும் வாழ்க்கைக்கும் இடையே எவ்விதப் பிளவும் இல்லை. “அவர்களுள் எவரும் தமது உடைமைகளைத் தம்முடையதாகக் கருதவில்லை. எல்லாம் அவர்களுக்குப் பொதுவாய் இருந்தது. தேவையில் உழல்வோர் எவரும் அவர்களுள் காணப்படவில்லை” (திப 4:32,34). இவ்வாறு முதல் கிறிஸ்தவர்கள் பொதுவுடைமை வாழ்க்கை நடத்தி வந்தனர்.
லூக்கா 16:19-31 வசனங்களில் பணக்காரன், ஏழை லாசர் உவமையை பற்றி வாசிக்கிறோம். இறந்தபிறகு ஏழை லாசர் அபிரகம் மடியில் அமர்த்தப்படுகிறார். பணக்காரன் எரி நரகத்திற்கு தள்ளப்படுகிறார். அவன் செய்த தவறு என்ன? ஒழுக்க கேடாக நடந்து கொண்டதாலா? அநியாயமாக செல்வம் சேர்த்ததலா? அல்லது லாசருடைய சொத்துக்களை அநியாயமாக அபகரித்ததாகவோ குறிப்பிடவில்லை. அதேபோல ஏழை லாசரும் ஏழையாக இருந்ததை தவிற வேறு எந்த நற்செயல்கள் செய்ததாகவோ குறிப்ப்pடபடவில்லை. பிறகு ஏன் பணக்காரன் நரகத்திற்கு செல்ல வேண்டும்? அவன் செய்த மாபெறும் தவறு ஏழை லாசருக்கு இரக்கம் காண்பிக்க மறுத்துவிட்டான். இறைவன் தனக்கு கொடுத்திருக்கும் செல்வத்தை மற்றவரோடு பகிர்ந்து வாழ வேண்டும் என்ற அடிப்படை உண்மையை மறந்துவிட்டான்.
மாற்கு 10:17-30 வசனங்களில் பணக்கார இளைஞன் இயேசுவை அணுகி வாழ்வு பெற என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்கிறான். கட்டளைகளை கடைபிடி என்று இயேசு கூறினார்.
போதகரே இவை அனைத்தையும் என் இளமையிலிருந்து கடைபித்து வருகிறேன் என்ற கூறினான். அப்பொழுது இயேசு அவனை பார்த்து உனக்கு இன்னும் ஒன்று குறைவாக உள்ளது. போய் உனக்குள்ள அனைத்தையும் விற்று ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்து கொடு. பிறகு வந்து என்னை பின்செல் என்றார். அவனது பலவீனத்தை தொட்டவுடன் அவன் செயலிழந்து விடுகிறான். அவன் பாதுகாப்பு கோட்டைகள் தகர்ந்து விடுமோ என்று பயந்துவிடுகிறான். இரண்டாவது பகுதியான “என்னை பின் செல்” என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகள் அவன் செவியில் விழவே இல்லை.
வாழ்வில் மகிழ்ச்சி பெறுவதை விட கொடுத்தலில் தான் அடங்கியிருக்கிறது. “பெற்றுக்கொள்வதைவிட கொடுத்தலே பேறுடைமை” என்று தி.ப. 20:35ல் வாசிக்கிறோம். பகிர்வின் போது இரண்டு முக்கிய நெறிமுறைகளைக் கடைப்பிடிப்பது அவசியம்.
கொடுப்பதை வேண்டா வெறுப்பாக அல்ல, மகிழ்ச்சியாகக் கொடுக்க வேண்டும். “கோணிக் கோடி கொடுப்பதிலும் கோணாமல் காணி கொடுப்பதே மேல்” என்பது தமிழ் பழமொழி. “மனம் ஒப்பாது கொடுக்கும் ஈகை, அதனைப் பெறுவோர்க்கு எரிச்சலையே கொடுக்கும்” என்று சீராக்கின் ஞானநூல் (18:18) கூறுகிறது. பகிர்வது மகிழ்ச்சிக்கு இட்டுச்செல்ல வேண்டுமென்றால் மகிழ்ச்சியோடு பகிரவேண்டும் என்பது தொடக்கக் கிறிஸ்தவர்கள் கற்றுத்தந்த பாடம்.
“நமக்குத் தேவையில்லாததைப் பிறருக்கு கொடுத்தால் அது பகிர்வு அல்ல”என்கிறார் அன்னை தெரசா. நாம் கொடுப்பது நம்மைப்பாதித்தால் அதுவே உண்மையான பகிர்வு (உம். ஏழைக்கைம்பெண்ணின் காணிக்கை லூக் 21:1-4).
பகிர்வதே ஆனந்தம் பகிர்வதே பேரின்பம்
கொடுத்ததெல்லாம் கொடுத்தான் அதை யாருக்காகக் கொடுத்தான்
ஒருத்தருக்கா கொடுத்தான் இல்லை ஊருக்காக கொடுத்தான்

என்னுடையதும் என்னுடையது உன்னுடையதும் என்னுடையது என்பவன் கடைசி ரக மனிதன், கயவன்.
என்னுடையது என்னுடையது உன்னுடையது உன்னுடையது என்பவன் நடுத்தர மனிதன், வம்பன் அல்ல.
உன்னுடையதும் உன்னுடையது என்னுடையதும் உன்னுடையது என்பவன் ஊதாரி.
எதுவும் உன்னுடையது அன்று, அதுவும் என்னுடையது அன்று, எல்லாம் எல்லார்க்கும் உரியது. பகிர்ந்துண்ணுங்கள் என்பவன் மகான் ஆவான்.

“தென்றல் காற்றுக்கு சொந்தமில்லை தேன் பூவுக்கு சொந்தமில்லை
மழை மேகத்துக்கு சொந்தமில்லை நீர் அருவிக்கு சொந்தமில்லை
நீ உனக்கே சொந்தமில்லை உன்னையே நீ பகிரும்போது கிடைக்கும் இன்பம் தான் உனக்குச் சொந்தம்”.

இறைவனைப்புகழும் அன்னை மரியா

விறகு வெட்டி ஒருவன் இருந்தான். வெட்டிய விறகை விற்று வாழ்க்கை நடத்தி வந்தான். அன்றாடம் கிடைக்கும் விறகுக்காக இறைவனைப்புகழ்ந்து வந்தான். உணவிற்காக, உடைக்காக, உறைவிடத்திற்காக இறைவனைப் புகழ்ந்து வந்தான். தன் மனைவிக்காக, மக்களுக்காக இறைவனைப்புகழ்ந்து வந்தான. ஒரு நாள் இப்படி இறைவனைப் புகழ்ந்து கொண்டிருந்தபோது மேலிருந்து மலர்கள் அவன் மீது பொழியப்பட்டன. ஏறெடுத்துப்பார்த்தான். ஆயிரக்கணக்கானோர் மலர்களை தூவிக்கொண்டிருந்தார்கள். “நீங்கள் யார்?” என்று கேட்டான் விறகு வெட்டி. “நாங்கள் கடவுளுடைய சம்மனசுக்கள்” என்றார்கள். “என் மீது ஏன் மலர்களை தூவுகிறீர்கள்? நான் கடவுளை ஒன்றும் கேட்கவில்லையே” என்றான் விறகு வெட்டி. “அதற்காகத் தான் உன்மீது மலர்களை தூவச்சொன்னார் கடவுள். உலகில் வாழும் கோடிக்கணக்கான மக்களில் நீ ஒருவன் தான் எதையும் கேட்டதில்லை. மற்றவர்கள் எல்லாம் பட்டியல் போட்டு கடவுளை கேட்ட வண்ணமாய் இருக்கிறார்கள். நீயோ எதையும் கேட்டதில்லை. எனவே தான் இறைவன் மகிழ்ந்து உன்னைப் பெருமைப்படுத்தினார்” என்றார்கள். உண்மைதான். இறைவனைப் புகழப் புகழ நாமும் உயர்த்தப்படுவோம்.

இதனைத்தான் கன்னி மரியாளும் செய்தாள். கன்னிமரியாள் காலமெல்லாம் இறைவனை புகழ்ந்து வந்தாள். தொடக்கம் முதல் இறுதி வரை கடவுளைப் புகழ்ந்து கொண்டே இருந்தாள்.

“என் ஆன்மா ஆண்டவரை ஏற்றிப் போற்றுகிறது. என் மீட்பராம் கடவுளை நினைத்து என் இதயம் களிகூர்கின்றது. ஏனெனில் எனக்கு அரும்பெரும் செயல்கள் புரிந்துள்ளார்” என்று இறைவனைப் புகழ்ந்து பாடினார். அன்னை அவர்கள் மங்களகரமான அந்த மங்களவார்த்தை செய்தியை கேட்டபோது மட்டும் மகிழ்ச்சியால் துள்ளி, பெருமிதத்தில் மிதந்து, பாடி அப்படியே அமர்ந்துபோகவில்லை. மாறாக அன்னை அவர்களின் வாழ்வின் ஒவ்வொருநொடிப்பொழுதும் ஒவ்வொரு அங்க அசைவுகளும் இறைவனைப் புகழ்ந்த வண்ணமாக இருந்தன என்று சொன்னால் அது மிகையாகாது.

இயேசுவின் பிறப்பை கபிரியேல் வானதூதர் முன்னறிவித்தபோது சொன்ன வார்த்தைகள்: அவர் பெரியவராய் இருப்பார். உன்னதக்கடவுளின் மகன் எனப்படுவார். தாவீதின் அரியணையை பெறுவார். அவரது ஆட்சிக்கு முடிவே இராது. ஆனால் நடந்தது, குழந்தையை பெற்றடுத்து மாட்டுத்Pவன பெட்டியில் கிடத்த வேண்டியிருந்தது. அதற்காக அன்னை கடவுளை சபிக்கவில்லை. அந்த நேரத்திலும் கடவுளுக்கு எதிராக முணுமுணுக்காமல் மகிழ்ச்சியோடு இறைவனை புகழந்து இருக்க வேண்டும். அதுமட்டுமல்ல: திடீரென ஒருநாள் வானதூதர் மரியாளுக்கும் சூசைக்கும் கனவில் தோன்றி குழந்தையை ஏரோது கொல்ல தேடுகிறான். நீ எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு எகிப்துக்கு தப்பி ஓடிச் செல்லும் என்ற செய்தியை கேட்டு சற்று கலங்கிப்போனாலும் அந்த நேரத்திலும் இறைவனின் திட்டம் என்று இறைவனைப் புகழ்ந்திருக்க வேண்டும்.

இவ்வாறாக கன்னி கணவனில்லாமல் கருத்தரித்த போதுமஇ; இறைவனை உலகிற்கு கொண்டு வந்தபோதும் இருந்த சூழலைக்கண்டு இடிந்துபோய் விடாமல் இருந்தபோதும் தன் மகனை புத்திமாறிப்போனவனென்று ஊரார் ஏசிய போதும் கொடுமையான கேவலமான மரத்தை தன் மகன் சுமந்துபோனபோதும் கழுமரத்தின் அடியில் நின்று அந்த துன்பத்தை ஏற்ற போதும் இறைவனின் சித்தத்துக்கு அடிபணியும் வகையில் வரிசையாக தன் வாழவில் இன்பம் துன்பம் உயர்வு தாழ்வு எது வந்தாலும் எல்லாம் இறைவனுக்கு என்று வாழ்ந்தவள் நம் அன்னை மரியாள்.

இன்பத்தில் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துவது இயல்பானது. ஆனால் துன்பத்தில் இறைவனுக்கு எவ்வாறு நன்றி செலுத்த முடியும்? துன்பத்திலும் மரியாள்: தம் அழைத்தலில் பின்வாங்கவில்லை. மரியாள் சிலுவை அருகே நின்றுகொண்டிருந்தார் (யோவா 19:25). கிறிஸ்துவின் அன்பிலிருந்து எதுவுமே அவரைப் பிரிக்க முடியவில்லை (உரோ 8:35).

மோயீசன் செங்கடலைக் கடந்த பிறகு தன் தங்கை மரியத்துடன் கடவுளைப் புகழ்ந்து நடனமாடுகிறார். திருப்பாடல்கள் 150ல் ஏறத்தாழ 100க்கு மேலுள்ள திருப்பாடல்கள் எல்லாம் இறைவனைப்புகழ்வதாகவே அமைந்துள்ளது. இப்படி புகழ்வது என்பது உயரிய நிலை.

தூய லூக்கா தமது நற்செய்தியில் மக்கள் இறைவனைப் போற்றிப் புகழ்ந்தனர் என்று பலமுறை சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.

+ மரியா இறைவனைப் போற்றுகின்றார் (லூக் 1:47): செக்கரியா இறைவனைப் போற்றுகின்றார் (லூக் 1:68): சிமியோன் இறைவனைப் போற்றுகின்றார் (லூக் 2:28).

+ முடக்குவாத நோயினின்று குணமடைந்தவர்… கடவுளைப்போற்றிப் புகழ்ந்தவாறே தமது வீட்டிற்குப் போனார். அதைக் கண்ட யாவரும் மெய் மறந்தவராய்க் கடவுளைப் புகழ்ந்தனர்” (லூக் 5: 25-26).

+ நயீன் ஊர்க் கைம்பெண்ணின் இறந்து போன மகனை இயேசு உயிர்பெற்று எழச்செய்தபோது அனைவரும் கடவுளைப் போற்றிப்புகழ்ந்தனர் (லூக் 7:16).

+ பதினெட்டு ஆண்டுகளாக நிமிரமுடியாமல் கூன் விழுந்த நிலையில் இருந்த பெண் குணமடைந்தபோது, அவர் நிமிர்ந்து கடவுளைப் போற்றிப்புகழ்ந்தார் (லூக் 13:13).

+எரிக்கோவில் பார்வையற்ற ஒருவர் இயேசுவால் மீண்டும் பார்வை பெற்றபோது கடவுளைப் போற்றுகிறார். மக்கள் யாவரும் கடவுளைப் புகழந்தனர் (லூக் 18:43).

இயேசுபெருமானின் வாழ்வும் விண்ணகத்தந்தையைப் புகழ்வதாகவே இருந்தது.  தாம் அனுப்பிய எழுபத்திரண்டு சீடர்கள் திரும்பி வந்து, தாங்கள் செய்த பல்வேறு புதுமைகளைப் பற்றித் தம்மிடம் கூறியபோது, இயேசு இறைவனைப் போற்றினார் (லூக் 10:21). ஐந்து அப்பங்களைக் கொண்டு ஐயாயிரம் பேருக்கு உணவு அளித்தபோதும் (மாற்6:41), எம்மாவுக்குச் சென்ற இரு சீடர்களுடன் பந்தி அமர்ந்த போதும் (லூக் 24: 30), இயேசு கடவுளைப் போற்றினார்.

• இயற்கையும் இறைவனைப்புகழ்கின்றது

• கதிரவன் தன் கிரணக் கைகளால் கடவுளைத் தொழுகிறான்.

• கடல் தனது அலைகளால் ஆர்ப்பரித்து ஆண்டவரைப் போற்றுகிறது.

• மரங்கள் தங்கள் பூக்களைத் தூவித் தூவி அந்தத் தூயவனைத் துதிக்கின்றன.

• நிலம், நீர். காற்று, நெருப்பு, வானம் ஆகிய ஐம்பெரும் பூதங்களும் தத்தம் தொழிலைச் செய்து தங்கள் தலைவரைப் போற்றுகின்றன.

அவ்வாறிருக்க, பகுத்தறிவுடைய மனிதர் மட்டும் கடவுளைப் போற்றாதிருப்பது முறையாகுமா?

இரவில் புகைவண்டியில் பயணம் செய்த ஓர் அருட்சகோதரி நன்றாகத் தூங்கி விட்டார். அவரை டி. டி. ஆர் எழுப்பி ‘டிக்கட்’ கேட்டபோது அவர் கண்களை மூடிய வண்ணம் முழுந்தாளிட்டு சிலுவை அடையாளம் வரைந்து, “இயேசுவின் திரு இருதயமே! என் கண், காதுகளையும் , வாய் இருதயத்தையும் என்னை முழுவதும் உமக்குக் காண்pக்கையாகக் கொடுக்கிறேன்” என்றார். டி. டி. ஆர் சிரித்துக்ககொண்டு “சிஸ்டர் எனக்கு அதெல்லாம் வேண்டாம். டிக்கட்டை மட்டும் கொடுங்க, போதும்” என்றார். அப்போதுதான் அந்த அருட்சகோதரிக்குச் சுயநினைவு வந்தது!

நம்மில் பலர் கிளிப்பிள்ளை போன்று ஒருசில செபங்களைச் சொல்கிறோம். அவை பெரும்பாலும் நம் உதட்டிலிருந்துதான் வருகின்றன. உள்ளத்திலிருந்து வருவதில்லை. இறைவாக்கினர் எசாயாவை மேற்கோற் காட்டி இயேசு கிறிஸ்து “இம்மக்கள் உதட்டினால் என்னைப் போற்றுகின்றனர். இவர்கள் உள்ளமோ என்னைவிட்டு வெகுதொலைவில் இருக்கிறது” (மத் 15:8) என்று கூறிப் போலியான வழிபாட்டைக் கண்டனம் செய்கிறார்.

இறைவனைப் போற்றுவதும் அவருக்கு நன்றி செலுத்துவதும் ஒட்டிப்பிறந்த இரட்டைக் குழந்தைகள்: ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றைப் பிரிக்க இயலாது. நற்செய்தியில் பல இடங்களில் இயேசு இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துகிறார். ஏழு அப்பங்களைக் கொண்டு நாலாயிரம் பேருக்கு உணவு அளித்தபோது, ஏழு அப்பங்களையும் எடுத்து கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்துகிறார் (மாற் 8:6). இலாசரை உயிர்த்தெழச் செய்யுமுன் இறைவனுக்கு நன்றி கூறுகிறார் (யோவா 11:4). குணம் பெற்ற பத்துத் தொழுநோயாளிகளில் ஒருவர் மட்டும் திரும்பி வந்து, இயேசுவின் காலில் முகங்குப்புற விழுந்து, அவருக்கு நன்றி செலுத்தியபோது, “பத்துப்பேர்களின் நோயும் நீங்கவில்லையா? மற்ற ஒன்பது பேர் எங்கே? (லூக் 17:17) என்று கேட்டதின் மூலம் இயேசு நம்மிடமிருந்து நன்றி உணர்வை எதர்பார்க்கிறார் என்பது தெளிவு.

எல்லாச் சூழ்நிலையிலும் நன்றிகூற (1தெச 5:18) அழைக்கிறார் தூய பவுல்,

தென்னிந்தியத் திருச்சபையைச் சார்ந்த ஒரு ‘பாஸ்டர்’ குதிரை ஒன்று வைத்திருந்தார். அக்குதிரைமேல் ஏறி, ‘இயேசுவுக்குப் புகழ்’ என்றால் அது ஓடும். ‘ஆமென்’ என்று சொன்னால் அது நின்று விடும். விவிலியக் குதிரை. அக்குதிரையைக் கத்ததோலிக்கக் குரு ஒருவர் பாஸ்டரிடமிருந்து விலைக்கு வாங்கினார். அக்குதிரையை ஓட்டுவது எப்படி, நிறுத்துவது எப்படி என்று மிகத் தெளிவாகப் பாஸ்டர் அவருக்குக் கற்றுக்கொடுத்தார்.

மலையில் வாழ்ந்த கத்தோலிக்கக் குரு மறுநாளே அக்குதிரையின் மேல் அமர்ந்து, ‘இயேசுவுக்குப்புகழ்’ என்று சொன்னதும் அக்குதிரை மிகவும் வேகமாக ஓடி, மலையின் விளிம்பிற்குச் சென்றுவிட்டது. இன்னும் ஒர் அடி அது முன்சென்றால் பாதாளத்தில விழவேண்டியிருக்கும். கத்தோலிக்கக் குருவுக்கு உடலெல்லாம் நடுங்கி வேர்த்துக்கொட்டியது. எப்படியோ ‘ஆமென்’ என்று சொல்லி அக்குதிரையை நிறுத்திவிட்டார். பேராபத்திலிருந்து தப்பிய மகிழ்ச்சியில் “இயேசுவுக்குப் புகழ்” என்று சொல்லி விட்டார்! உடனே அக்குதிரை அக்குருவுடன் பாதாளத்தில் குதித்துவிட்டது. விவிலியக் குதிரை விபத்துக் குதிரையானது. இது வெறும் கற்பனைக் கதையே.

‘இயேசுவுக்குப் புகழ்’ என்று கூறுபவர் விபத்திற்கு உள்ளாகமாட்டார்கள். மாறாக, இயேசுவைப் புகழ்வதால் அவர்கள் வாழ்வு வளம் பெறும், நெஞ்சிற்கு அமைதி கிடைக்கும். நாம் இருப்பதும் இயங்குவதும் இறைவனைப் போற்றுவதற்காகவே. ஏன்? வாழ்வு என்பது வாழ்த்துவதற்காகவேயாகும்.

ஓவ்வொரு திரைப்பட கலைஞனின் கனவும் தன் ஆயுள் நாட்களில் எட்டிப்பிடிக்க நினைக்கும் நிலா தான் அமெரிக்க நாடு வழங்கும் ஆஸ்கார் விருது. அந்த நிலாவை தட்டிச்சென்று தமிழகத்திற்கே பெருமை தேடித்தந்தவர் தான் ஏ.ஆர். ரஹ்மான். அவருடைய வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான தருணம் அந்த விருது கொடுக்கும் நேரம.; உலகமே எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருக்கிற நேரத்தில் அவன் உதறிய முத்துக்கள் இவைதான். என்ன தெரியுமா! “எல்லா மகிமையும் இறைவனுக்கே!” மனிதன் தன் மணிமகுடத்தை அடைந்தபோதும்கூட தவறாமல் மறவாமல் இறைவனு;கு நன்றி கூறிய தருணம் தான் இத்தருணம்.

தேவையா?

மனைவி ஒருவர் ஒவ்வவொரு நாளும் அருமையான உணவு சமைத்து, அதை அன்புடன் தன் கணவருக்குப் பரிமாறினார். ஆனால் கணவரோ தன் மனைவியின் சமையலை ஒருநாள் கூட பாராட்டியதில்லை. ஆத்திரம் அடைந்த மனைவி ஒருநாள் மாட்டுத் தவிட்டைக் குழைத்து அதைத் தன் கணவருக்கு பரிமாறினார். கணவரோ கடும்கோபத்துடன் “ என்னடி! நான் என்ன மாடா?” என்று கத்தினார்.

மனைவியோ மிகவும் அமைதியாக, “ஆமாங்க நம் மாட்டிற்கு என்ன தீவனம் கொடுத்தாலும் தின்கிறது. நல்லா இருக்குது அல்லது நல்லா இல்லை என்று அது ஒருபோதும் சொல்வதில்லை. அவ்வாறே நீங்களும்“ என்று ஒரு போடு போட்டார்.

மனைவி எவ்வளவு மோசமாகச் சமைத்தாலும் ‘சூப்பர்’ என்று சொல்லி அவரைப் பாராட்டாத கணவர் எவரும் அமைதியான குடும்ப வாழ்க்கை நடத்த முடியாது.

மனிதருக்குத்தான் புகழ்ச்சியும் பாராட்டுதலும் தேவை. புகழ்ச்சிக்கு மயங்காத மனிதர் எவருமில்லை. ஆனால் கடவுளுக்கு நமது புகழ்ச்சி தேவையா? இக்கேள்விகளுக்கு திருச்சபையின் திருவழிபாடு மிகவும் பொருத்தமான பதிலைத்தருகிறது.

நமது புகழுரை இறைவனுக்குத் தேவையில்லை. நாம் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துவதே அவரது அருட்கொடையால்தான் நாம் இறைவனைப் புகழ்ந்துரைப்பதால் அவரின் மாட்சிமை ஏற்றம் பெறாது: எனினும் நாம் மீட்படையப் பயன்படுகிறது. இறைவன் நமது புகழ்ச்சியால் மயங்குபவர் அல்ல. நாம் அவரைப் புகழவில்லை என்றால் அல்லது அவருக்கு நன்றி செலுத்தவில்லை என்றாலும் அவருக்கு எவ்விதமான பாதிப்பும் ஏற்படப் போவதில்லை. இறைவனைப் போற்றுவதால், மகிமைப்படுத்துவதால் நாம் மீட்படைகிறோம்;: நாம் மீட்படைவதால் இ.றைவன் மகிமை அடைகிறார்.

துன்பங்களில் துவண்டு நின்ற நிலையிலும் சரி, வியாகுல வாளால் ஊடுருவப்பட்ட போதிலும் சரி கர்த்தர்க்குத் தாயாக வேண்டும் என்ற இனிய செய்தி அறிவிக்கப்பட் போதும் சரி, “இதோ உன் தாய்” என்று இவளை உலக மாதாவாக உலகிற்கு இறைவன் கொடுத்தபோதும் சரி, கன்னிமரியாள் இறைவனைப் புகழ்ந்து கொண்டே இருந்தாள்.

உலக மக்களெல்லாம் நம் அன்னை மரியாளை உலகமாதாவே என்று வாழ்த்தி போற்றி பாடும் வகையிலும் வாழ்ந்தாள். அன்னைமரியாளை புகழாதோர் இப்புவியில் இல்லை என எனலாம். அவள் அன்பை எண்ணி எண்ணி வியந்து போகிற மக்கள் கூட்டம் ஏராளம் ஏராளம். அன்னை மரியாளைப்பற்றி எழுதப்பட்டுள்ள புத்தகங்கள் எத்தனை எத்தனை வெளியாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. மாதப்பத்திரிக்ககைள் வாரப்பத்திரிக்ககைகள் துண்டுப்பிரசுரங்கள் எண்ணிலடங்கா. இவையெல்லாம்ட நம் அன்னை மரியாளை புகழந்துபோற்றிப்பாடுவதற்கு சான்றகளாகும்.

உலகில் பலவேறு இடங்களில் காட்சி தந்த அன்னை மரியாள் இன்றும் தன் அன்புப் பிள்ளைகளுக்கு ஏராளமான புதுமைகளைப் புரிந்து கொண்டிருக்கும் அற்புதக் காரியங்கள் எல்லாம் அந்தந்த அலயக் காட்சியகங்களில் வைக்கப்பட்டிக்கின்றன என்றால் இவைகளுகம்ட அன்னை மரியாளைப் புகழந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று தானே அர்த்தம். எனவே மானிடப்பிறவிகள் மட்டுமல்ல இயற்கை உலகமே அன்னை மரியாளை புகழ்கிறது.

கடவுள் நமது வாழ்வில் பொழிந்த, பொழிந்துவரும் பல்வேறு நன்மைகளைக் குறித்துத்துதிக்கலாம். என்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தவரே, கிறிஸ்துவ குடும்பத்தில் என்னைப் பிறக்குமாறு செய்தவரே, நோய்களைக் குணமாக்கியவரே, மன்றாட்டுகளைக் கேட்டுப்பதில் அளிப்பவரே, எனது குற்றங்களை மன்னித்து மறந்துவிடுபவரே, விபத்துக்களிலிருந்தும் ஆபத்துக்களிலிருந்தும் பாதுகாத்து வருபவரே, எனக்காக உயிர் நீத்த உத்தமரே உம்மைத் துதிக்கிறேன் உமக்கு நன்றிகூறுகிறேன்.

“ஆண்டவர் எனக்குச் செய்த எல்லா நன்மைகளுக்காகவும் நான் என்ன கைம்மாறு செய்வேன.; மீட்பின் கிண்ணத்தை கையில் எடுத்து ஆண்டவரின் திருப்பெயரை தொழுவேன்” என்று கூறும் திருப்பாடல் 116 ஐ நினைவில் நிறுத்தி தொடர்ந்து வருகிற இவ்வழிபாட்டில் நன்றி உணர்வோடு கலந்து கொண்டு நன்றி பலியாக ஒப்புக்கொடுப்போம்.

மரியாளின் புகழ்ச்சி மற்றும் நன்றி பாடலை நமது புகழ்ச்சி பாடலாகவும் நன்றிப்பாடலாகவும் கொண்டு எந்த நிலையிலும் இறைவனைப்போற்றி அவருக்கு நன்றியுள்ளவர்களாக நாம் வாழ்வதே நாம் நம் தாய்க்கு பாடும் தாலாட்டாகும்.